خوشا شیراز و وضع بی مثالش *** خداوندا نگه دار از زوالش
ز رکن آباد ما صد لَوحَشَ الله *** که عمر خضر می بخشد زلالش
میان جعفر آباد و مصلّی *** عبیر آمیز می آید شِمالش
به شیراز آی و فیض روح قدسی *** بجوی از مردم صاحب کمالش
که نام قند مصری برد آنجا *** که شیرینان ندادند انفعالش
صبا زان لولی شنگول سرمست *** چه داری آگهی چون است حالش
گر آن شیرین پسر خونم بریزد *** دلا چون شیر مادر کن حلالش
مکن از خواب بیدارم خدا را *** که دارم خلوتی خوش با خیالش
چرا حافظ چو می ترسیدی از هجر *** نگردی شکر ایام وصالش

تفسیر عرفانی
1.شیراز و طبیعت خرّم و هوای متعدل آن چه نیکوست.خدیا!این سرزمین را از خطر نابودی حفظ کن.
2.از رکن آباد ما چشم بد دور و خدا نگه دار آن باد.صد آفریدن بر آب شیرین و گوارای آن که مثل آب حیات بخش، عمری جاوید می بخشد.
3.نسیم خوشی که از جعفرآباد واقع در جنوب شیراز تا مصلّی واقع در شمال شیراز می وزد، معطّر است و بوی خوش می پراکند.
4.به شیراز بیا و از دیدار مردم عارف و صاحب کمال آن بهره مند شود؛ از آنها طلب لطف و بخشش ملکوتی و معنوی کن.
5.چه کسی در اینجا از قند و شیرینی مصری نام برد در حالی که با گفتن این سخن از دلربایان شیراز خجالت نکشیده و این معشوقان شیرین لب او را شرمنده نکرده باشند؟
6.ای صبا!ای پیک عاشقان!از آن معشوق رعنا و مست چه خبری داری؟ حالش چطور است؟
7.ای دل!اگر آن معشوق زیبای شیرین حرکات خون مرا بریزد، همچون شیر مادر حلالش کن.
8.به خاطر خدا مرا از خواب بیدار مکن، زیرا با خیال معشوق، خلوت خوش و دلپذیری دارم.
9.ای حافظ!تو که از روزهای دوری و فراق می ترسیدی و دوران هجران آزارت می داد، چرا روزگار وصال و در کنار معشوق بودن را قدر ندانستی و شکر گزاری نکردی؟