عباس بن علي بن ابي طالب، داراي 6 فرزند شد که 5 تن از آنها پسر بودند به اين نام ها:
1. فضل، که در کودکي از دنيا رفت.
2. قاسم، که در واقعه ي کربلا شهيد شد و بنا بر قولي 16 سال داشت.
3. محمد، که در کربلا به شهادت رسيد، و بنابر قولي 14 ساله بود.
4. حسن، که از اُم ولدي به دنيا آمد و نسلي بر جاي گذاشت که انقراض يافتند.
5. عبيدالله، وي پس از پدرش و بعد از جده اش اُم البنين باقي ماند و از پدر و مادر بزرگش ارث برد. مادر وي، لُبابه، دختر عبيدالله ( فرزند عباس بن عبدالمُطَّلب ) است.
زُبير بن بَکار مي گويد:
عباس فرزندي به نام « عبيدالله » داشت که از علما بود. از فرزندانِ او عبيدالله بن علي بن ابراهيم بن حسن بن عبيدالله بن عباس بن اميرالمؤمنين است، که شخصي عالم، فاضل و سخاوتمند به شمار مي رفت، دنيا را گشت و کتاب هايي را گرد آورد که « جعفريه » ناميده مي شود و در آنها فقه اهل بيت (عليهم السّلام) است.
به بغداد آمد و در اين شهر سکنا گزيد و حديث کرد، سپس به مصر رفت و در سال 312 در آنجا درگذشت.
نيز از نسل اوست: عباس بن حسن بن عبيدالله بن عباس، که خطيب در تاريخ بغداد او را مي آورد و مي گويد: در دوران رشيد به بغداد آمد و با رشيد همدم شد. رشيد وي را گرامي مي داشت. پس از رشيد، هم صحبت مأمون گشت. وي، انساني انديشمند و شاعر به شمار مي آمد و زباني فصيح و گويا داشت. علويان مي پندارند که وي شاعرترين فرزندان ابوطالب است (1).
6. حضرت عباس (عليه السّلام) دختري داشت که به عقد علي اکبر (فرزند امام حسين (عليه السّلام) ) درآمد.
باري، نسل عبيدالله بن عباس، در « حسن » منحصر شد و نسل حسن، از طريق فرزندانش ادامه يافت که عبارت اند از: فضل، ابراهيم، حمزه، عباس، عبيدالله.
نگارنده، در ميان فرزندان حضرت عباس (عليه السّلام)، بر کسي دست نيافت که به اسم يکي از خلفاي سه گانه يا عائشه و طلحه و مثال اينها باشد. بيشتر اسامي آنان، نام هاي انبيا و اسم هاي اهل بيت (عليهم السّلام) است که در ميان علويان مرسوم اند.

پي نوشت :

1- بحار الانوار 75:42.

منبع مقاله :
شهرستاني، سيدعلي؛ (1390)، نام خلفا بر فرزندان امامان (عليهم السّلام) ( بن مايه ها، پيراهه ها )، ترجمه: سيد هادي حسيني، قم: انتشارات دليل ما، چاپ اول