مطالعه‌ی جدید آثارِ باستان‌ شناسی یافت شده در دهه‌ی 1979 ظاهراً نشان می‌دهد که نسل انسان بیش از 8000 سال زودتر، قبل از آنکه مورد تحقیق قرار بگیرد، وجود داشته است.
در دهه‌ی 1970، یک گروه از ابزار سنگی پیچیده در گدموتا، دره‌ای در اتیوپی، کشف شد. محققانی که روی آن‌ها مطالعه می‌کردند، در آن زمان از روش‌های قدمت‌ گذاریِ در دست رس استفاده کرده و این ابزار را به عنوان زمانی که ساخته شده بودند، حدود 200000 سال قبل، قدمت‌ گذاری کردند. اما در مطالعه‌ی اخیر، توسط مرکز باستان ‌شناسیِ زمین برکلی، ابزارها به تازگی با استفاده از قدمت‌ گذاری آرگون - آرگون، یک روش جدید که ایزوتوپ‌های مختلف عنصر آرگون را مقایسه می‌کند، بررسی شدند. دانشمندان تعیین کردند که لایه‌های خاکستر آتش فشانیِ رویِ ابزار گدموتا به حد اقل 276000 سال قبل بر می‌گردد.

یافته‌هایی که در آخرین شماره‌ی مجله‌ی زمین ‌شناسی چاپ شده است، می‌گوید که استخوان‌های قدیمی‌ترین موجودات شبه انسانی حدودِ 195000 سال عمر دارند. بنا بر این، ابزارهای پیدا شده در گدموتا صراحتاً نشان می‌دهند که انسان‌ها 80000 سال بیش از آن چه باستان ‌شناسان فکر می‌کردند، وجود داشته‌اند.
برخی از محققان معتقدند که ابزار گدموتا و ابزارهای یافت شده در جاهای دیگر به شدت به پیدایشِ گونه‌های امروزی بشر، پیوند خورده است. بسیاری از این ابزارهای ساده و دارای لبه‌های کوچک، با استفاده از روش‌هایی ساخته شده‌اند که نیازمند انگشتانِ فرز، مهارت و فرایندهای فکری پیچیده هستند. به گفته‌ی یکی از نویسندگانِ این مطالعه‌، لی مورگان، به نظر می‌رسد زودتر از آن چه که در گذشته تصور می‌کردیم به لحاظ فن‌ آوری پیش رفت نموده‌ایم.
گدموتا، واقع در نزدیکی آب شیرین در دریاچه‌ی زیوی، یک منطقه‌ی مورد علاقه‌ی مردم برای سکونت است. این منطقه، منبع خوبی از آبگینه‌ی آتش فشانیِ سیاه، شناخته شده تحتِ عنوانِ آبسیدین است، که یکی از بهترین مواد اولیه‌ی مورد استفاده برای ساختن ابزار است. مورگان، پیش ‌بینی می‌کند، سهولتِ به دست آوردنِ آبسیدین‌ در گدموتا ممکن است توضیح دهد که چرا تحول تکنولوژیکی در آن مکان نسبت به دیگر مکان‌ها در اتیوپی، زودتر اتفاق افتاده است، جایی که حدود 160000 سال قبل، تغییرات تکنولوژیکی، دیرتر اتفاق می‌افتاد. یک مقایسه‌ی مدرن برای این موضوع می‌تواند تغییر و تحولات از گاو نر تا اتومبیل باشد، که در آمریکای شمالی و شمالِ اروپا تقریباً کامل شده است، اما همکارِ نویسنده، رِن، احساس می‌کند که هنوز در کشورهای در حال توسعه، در حال پیش رفت است. رن، برای تجزیه و ‌تحلیلِ گدموتا، وجوهی را از کمیته‌ی تحقیق و اکتشافِ جامعه‌ی ملیِ جغرافیا، دریافت می‌کرد.
هیچ استخوانی در منطقه‌ی گدموتا پیدا نشده‌ است، همین عامل، تعیینِ این که چه کسی این ابزار پیچیده را ساخته است، مشکل می‌کند. اگر چه بسیاری از باستان‌شناسان بر این باورند که این ابزار باید توسط موجودات شبه انسانی ایجاد شده‌ باشد اما سایر متخصصان فکر می‌کنند احتمالاً گونه‌های انسانیِ دیگری هم وجود داشته‌اند که دارای توانایی‌های ذهنی و دستی برای طراحی چنین ابزاری بوده‌اند. اما این که چه کسی ابزار را ساخته است مهم نیست، ابزارهای جدید قدمت ‌گذاری، به آسانی شکاف مهم موجود در اسناد باستان ‌شناسی را پر می‌کند.
لورا بیسل، باستان شناسِ دانشگاهِ آکسفوردِ لندن، فرض می‌کند که داستانِ تکاملِ انسان در حالِ حاضر حتی پیچیده‌تر می‌شود و ممکن است نتوان به سادگی گونه‌های خاص را با فن‌ آوری ویژه‌ای به هم پیوند داده و یا آن‌ها را از زمان قدیم تا حالِ حاضر به صورتِ خطی بیان کرد. قدمتِ جدید برای گدموتاِ چگونگیِ تفکر ما درمورد تکاملِ انسان را تغییر می‌دهد، زیرا نشان می‌دهد که وضعیت چقدر بیش از آن چه که ما در گذشته فکر می‌کردیم، پیچیده‌تر است.