عدد ابجدی: 213 الباری به معنای خلق کننده و آفریننده خلایق است و به معنی آفریننده ی بنی آدم از خاک نیز استعمال شده است. "شیخ بُرسی"(ره) فرموده است هر کس این اسم را بسیار بگوی بدنش در قبر نمی پوسد و همیشه تر و تازه است و در بعضی از رسایل است که این اسم برای خلاصی از تنهایی و پیداشدن فرزند و تولید و تکثیر نسل حیوانات فواید عظیمه دارد و در بعضی از کتب است که گفتن این اسم صد بار در روز جمعه برای مطالب مذکوره نافع است و اگر در هر روزی صد مرتبه بگوید خداوند فرشته ای خلق فرماید که تا روز قیامت قرین و انیس او باشد و چون روزی پانزده مرتبه بخواند لطف حق در دنیا و آخرت قرین او باشد و هر کس در وقت طلوع آفتاب پنجاه و سه «جیم» بنویسد و در وقت نوشتن مکرّر بگوید «یا باریٌّ یا کَبیرٌ» و این نوشته را با خود نگاه دارد زبان بدگویان بر او بسته شود و جماعت ارواح را مشاهده نماید و برکت در عمرش پیدا شود و اگر از منصبی معزول شده باشد دوباره نصب شود و اگر در شب پنجشنبه در وقتی که قمر زائدالنور(پرنور) باشد هیجده «ح» بنویسد و در هنگام نوشتن مکرّر «یا باریٌ یا زکیّ» بگوید و این نوشته را با خود نگه دارد، سحر و چشم زخم بر او اثر نکند و اگر به مشک و زعفران بنویسد و در حریر پیچد و در موم سفید گرفته و در زیر دندان نهد، ارواح را مشاهده نماید و اگر کسی لوحی بسازد از سه مثقال سرب و این نوشته را بر آن نقش نماید که «یا باریٌّ فَلأ شیءَ کُفُوهُ یُدانیهِ وَ لا اِمکانَ لِوَصفِه» زبان بدگویان و خصمان بر او بسته شود و اگر کسی این فقره- «یا بارِیَ النُّفُوسِ بِلامِثالٍ خَلا مِن غَیرِهِ»- را بر تخته ی هفت سر نقش کند و با خود دارد از جادو و چشم زخم محفوظ ماند و رزقش وسیع گردد و نگاه داشتن مکسّر این اسم (باری) نیز برای مطالب مذکوره نافع است و صورتش این است:

ب	ا	ر	ی
ی	ب	ر	ا
ا	ی	ب	ب

  شکل شماره(1)
 

همراه داشتن و نظرکردن در مربّع زیر فواید بسیار دارد و همچنین مکسّر صدر مؤخر این اسم به صورتهای زیر:

ب	ا	ر	ی
ر	ی	ب	ا
ی	ر	ا	ب
ا	ب	ی	ر

  شکل شماره(2)
 

29	82	79	76
80	75	30	81
34	77	84	71
83	32	73	78

  شکل شماره(3)

پژوهه در مفهوم الباری

«الباری» از اسمای خداوند و به معنای «پدیدآورنده» می باشد و سه مرتبه در قرآن به صورت اسمی و یک مرتبه در معنی فعلی آمده است(حشر 22 و 24، بقره 54) بنا به بیان "فخررازی" این اسم از سه مصدر می تواند مشتق شده باشد: 1) بَرَءَ به معنی ایجاد که معنی باریء؛ موجد یا مبدع می شود. 2) بَرَءَ به معنای قطع که در آن صورت معنای باری این می شود که خداوند موجودات را جدا جدا آفریده است. 3) بری به معنی خاک که در نتیجه باری به معنی مرکَّب- ترکیب کننده- انسان از خاک خواهد شد که در آیه ی «منها خلقناکم و فیها نعیدکم»(طه، آیه 55) بدان اشاره شده است.

چنان که گذشت معنی مشهور باریء همان بیان اوّل است؛ در این صورت چون اساس خلقت منوط به قضای سابق است، اشیا بر وفق مقدّرات قضایی از کَتم عدم خارج شده و به منصّه ی ظهور می رسند. لذا بر وفق همین ترتیب در سوره ی حشر/22 آمده است: «هوالخالق الباریء المصور». به همین لحاظ اسم «باری» مرتبه ی ظهور اسم خالق است که موجب ظهور اشیا به نحو کلی می باشد که بر طبق اسم مصوّر، تعیّن خارجی می یابد.

"علامه ی طباطبایی"«ره» می فرماید: «کلمه ی خالق به معنای کسی است که اشیایی را از روی اندازه گیری پدید آورده باشد و کلمه ی «باری» نیز به همان معناست امّا از این نظر که اشیای به وجود آمده از یکدیگر ممتازند و کلمه ی «مصوّر» به معنای کسی است که پدیدآورنده ی خود را طوری صورتگری کرده باشد که با یکدیگر مشتبه نشوند بنابراین کلمات سه گانه، هر سه متضمن معنای ایجاد هستند امّا به عبارات مختلف که بین آنها ترتیب هست و تصویر، فرع این است که خدای تعالی بخواهد موجودات را متمایز از یکدیگر خلق کند و این نیز فرع آن است که خداوند اصلاً بخواهد موجوداتی را بیافریند».

منبع: شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (1383)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم.