عدد ابجدی: 489 الفتاح به معنای حکم کننده مابین بندگان به عدل است و به معنی گشاینده ی خزاین رزق و رحمت است بر بندگان و به معنی کسی است که هر مُغلَقی (درِ بسته ای) به نظر و عنایت او گشوده می شود. «شیخ بُرسی»(ره) فرموده است که: هر کس عقب نماز صبح هفتاد مرتبه این اسم را بخواند در حالی که دست خود را بر سینه گذاشته باشد خداوند حجاب را از دلش برمی دارد یعنی دلش را از کدورت جهالت پاک و مصفّا می گرداند و به نور علم و معرفت روشن می نماید و در بعضی از رسایل معتبره است که هر کس را حاجتی باشد که به هیچ راه چاره روا نشود دو رکعت نماز کند و در هر رکعتی بعد از حمد سوره ی «یس» و «تبارَکَ الّذی بِیَدِهِ المُلک» را بخواند و بعد از سلام هشتهزار و هفتصد و سه مرتبه این اسم را بخواند حاجت او بی شک روا شود و در بعضی از کتب است که هر کس این اسم را در مدت هیجده روز به عدد مذکور بخواند از عالم غیب، فتوح متواتر بیند و اگر کسی این شکل را در روز پنجشنبه هنگام طلوع آفتاب بر نقره نقش کند در حالی که روزه باشد و همراه خود نگاه دارد در تمام کارهای او فتوحی عظیم پیدا شود و صورت شکل این است:
 

مَلَک عِلوی موکِّل بر این اسم «رحمائیل» و مَلَک سِفلی «یقطوش» است.

همچنین ختم سوره ی «اِنّا فَتَحنا لَکَ فَتحاً مُبیناً» برای هر مطلب مهمی مجرّب است و طریقه ی آن این است که از روز شنبه شروع نماید و روزی پنج مرتبه این سوره را بخواند تا روز جمعه و در این روز یازده مرتبه بخواند و بعد از هر مرتبه سوره ی «اِذا جاءَ نَصرُاللهِ وَالفَتح» را بخواند و چون عمل تمام شود یازده مرتبه بگوید: یا مُفَتِّحَ الاَبوابِ فَتّح یا مُفَرِّجَ فَرِّج یا مُسَبِّبُ سَبّب یا مُیَسِّر یَسِّر یا مُسَهِّلُ یا مُتَمِّم تَمِّم بِرَحمَتِکَ یا اَرحَمَ الرّاحمین

همچنین برای حصول دولت چهل و یک بار سوره ی حمد را بخواند و بعد از آن یازده روز روزی یازده بار سوره ی «المزمّل» را بعد از نماز صبح بخواند و بعد از آن دعای مذکور را یازده دفعه بخواند مجرّب است و برای وسعت معاش از روز پنجشنبه اول ماه تا چهل و یک روز، روزی سیصد و پنجاه و نه (359) مرتبه آیه ی «وَ مَن یَتَّقِ الله» را بخواند و بعد از هر مرتبه یک بار بگوید «یا فَتّاحُ یا رزّاقُ یا واسِعُ» مجرّب است و برای فتح و نصرت بر دشمنان در ساعت اوّل از روز یکشنبه بعد از نماز صبح چهارصد و هشتاد و نه (489) مرتبه «یافَتّاح» بگوید مجرب است و نیز همراه داشتن شکل زیر خواص بسیار دارد.
 

پژوهه در مفهوم الفتّاح از مترجم

این واژه از اسمای خداوند و به معنی گشاینده می باشد که وزن صرفی آن- صیغه مبالغه دلالت بر کثرت آن دارد. این اسم در قرآن کریم یک مرتبه با تعبیر «هُوَ الفَتّاحُ العَلیم» آمده است. به روایت "امام فخر رازی" این اسم دارای دو تعبیر است: 1) گشاینده ی ابواب خیر به روی بندگان؛ 2) حاکم بودن بین خلق، زیرا که حاکم، امر دشوار و گره خورده ی بین دو نفر را می گشاید. همچنان که می فرماید:

«بگو پروردگار جمعمان می کند آن گاه به حق میان ما حکم می کند که او حاکم داناست». (سباء/28)

«راغب» در مفردات می گوید: «فتح» در اصل به معنی «از بین بردن پیچیدگی و اشکال» است و آن بر دو گونه است: گاهی با چشم دیده می شود (جنبه ی حسّی) مانند گشودن قفل، و گاه با اندیشه درک می شود(جنبه ی معنوی) مانند گشودن اندوه ها و غصه ها، و یا گشودن رازهای علوم و همچنین داوری کردن میان دو کس و گشودن مشکل نزاع و مخاصمه ی آنها، آنجا که فتح به معنای پیروزی و گشایش است:

"اگر مردم شهرها و روستاها ایمان آورده و پرهیزگاری می کردند، برکت های آسمان و زمین را بر آنها می گشودیم". «اعراف، 96»

"حقّاً که ما پیروزی چشمگیر برای تو مهیّا کرده ایم". (فتح/48)

قابل توجه این که در بعضی از روایات روی ذکر «یا فتّاح» برای حل مشکلات تکیه شده است،چرا که این اسم بزرگِ الهی که به صورت صیغه ی مبالغه از «فتح» آمده بیانگر قدرت پروردگار بر گشودن هر مشکل و از میان بردن هر اندوه و غم، و فراهم ساختن اسباب هر فتح و پیروزی است. در واقع هیچ کس جز او «فتّاح» نیست و «مفتاح» و کلید همه درهای بسته در دست قدرت بی زوال اوست.


 
منبع: شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (1383)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم.