عدد ابجدی: 341 «الناصر» به معنی یاری دهنده است، زیرا که حق سبحانه یاری می فرماید پیامبران خود را در استیلای آن ها بر معاندان از جهت حجّت و برهان و یاری می فرماید مؤمنان را بر شیاطین و حزب آن ها به گردانیدن وسواس و شبهات از دل ایشان و ثابت نگه داشتن آن ها بر دین حق. «النّصر» نیز به همین معنی استعمال شده است.
 

اگر کسی بر ذکر «نعم المَولی و نِعمَ النّصیرُ» مداومت نماید در جمیع حرکات و سکنات بر دشمنان خود مظفّر و منصور گردد و از خدا هیچ حاجتی نخواهد مگر آن که روا شود و برای هر مطلبی به خصوص دفع دشمن در یک مجلس دو هزار و شصت مرتبه بگوید «رَبِّ اِنّی مَغلوبٌ فَانتَصِر» مجرّّب است.
 

پژوهه در مفهوم النّاصر از مترجم

از مادّه ی «نصر» به معنی «یاری کردن» است. این ماده بنابه گفته ی «تبیین اللغات»، در اصل به معنی «روآوردن نیکی و دوام یافتن آن» است. اسم مفعول از «نصر» به معنی «یاری داده شده» «منصور» و جمع آن «منصورون» است چنان که خداوند «ناصر» و پیامبران و اولیاء و مؤمنان حقیقی «منصورون» هستند.

مسلّماً خداوند مولای شماست و او بهترین ناصر(یاری کننده) است. [آل عمران/150]

آیات قرآن موارد متعدّد نصر پروردگار را برای بندگانش بیان می کند که همگی حکایت از عنایت و اعانت خاص حقتعالی می نماید.

همچنین بندگان خداوند تبارک و تعالی نیز می توانند یاور و ناصر خوبی برای سایرین باشند و نصرت برای بندگان خدا به این صورت است که در عبادت کوشا بوده و حدود و احکام الهی را محترم شمارند و از منهیات و آنچه را که او امر به اجتناب فرموده منع کند.

پیروزی لشکر حق بر باطل و غلبه ی «جندالله» و یاری خداوند نسبت به بندگان مرسل و مخلص از وعده های مسلّم خداوند و از سنّت های قطعی اوست و پیروزی بندگان صالح خدا بر کافران و مشرکان و معاندان از حتمیت های مبرهن تاریخی است.
منبع: شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (1383)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم.