هرچه را دوست دارم از دست می‏دهم

چرا هر چه را دوست دارم و به دنبال آن می‏روم در هنگام رسیدن، آن را از دست می‏دهم؟ آیا ممكن است‏خدا از من ناراضی باشد؟ به دلیل محدودیت درك انسان، پی بردن به این كه چه چیزی سبب سعادت یا مایه خسران و بیچارگی او است آسان نیست . چه بسا چیزهایی مورد علاقه انسان است و به آن سخت دل بسته، ولی سرانجام بلای جان و مایه اندوهش می‏گردد; به گونه‏ای كه اگر از اول می‏دانست، از آن نفرت داشت . از سوی دیگر، گاه اموری را ناخوشایند و ناگوار می‏داند، ولی بعد از مدتی، درمی‏یابد برایش سودمند است .
قرآن كریم بر این حقیقت ریشه‏دار انگشت می‏گذارد و می‏فرماید: «و عسی ان تكرهوا شیئا و هو خیر لكم و عسی ان تحبوا شیئا و هو شر لكم; چه بسا چیزی را ناگوار بدانید ولی در واقع مایه خیر شما است و چه بسا به چیزی دل ببندید كه در واقع برایتان زیانبار است .» (9)
پس در نگاه نخست انسان به خودی خود توان شناخت‏خوبی‏ها و بدی‏ها آن هم در سطح كلان را ندارد چرا كه نه تنها توان دیدن زوایای پنهان یك كار بلكه از آینده خود و آنچه را كه بدان دل بسته است، ندارد از این رو حضرتعالی و اصولا هر انسانی نمی‏تواند به سرعت‏به برداشتی دست‏یازد كه شما از آن به نارضایتی خدا نسبت‏به خود مطرح كرده‏اید اگر شما به ژرفای یك حادثه و یا پایان یك دوستی و یا رسیدن به یك آرزو آگاه بودید شاید سؤال را این چنین مطرح می‏كردید؟ «چرا هر چه را دوست دارم و به دنبال آن می‏روم در هنگام رسیدن آن را از دست می‏دهم، آیا این دلیل بر آن نیست كه خداوند بزرگ ما را به حال خود رها نكرده و آن‏چه من شیرین می‏بینم در حقیقت‏سمی در زورق دنیا؟