معرفی آویشن باغی و خواص درمانی آن

نام علمی:

Thymus vulgaris L.، نام فرانسه Thym و نام انگلیسی آن Thyme می‌باشد. نام‌های دیگر آن در کتب طب سنتی فارسی، آویشن، آویشم، اوشن، اشمه کوهی، صعتر الحمیر، آزریه و صعتر نامیده شده است.

تیره گیاه:

نعناع Labiatae

نوع گیاه:

بوته

مشخصات ظاهری:

گیاهی است علفی، چند ساله و همیشه سبز به ارتفاع حدود 50 سانتی‌متر و معطر، ساقه‌های گیاه نسبتاً چهارگوش، کم ارتفاع و چوبی، شاخه‌چه‌های آن درهم پیچیده، سفید و کرکدار و برگ‌های آن دایره‌ایِ مایل به بیضوی، نیزه‌ایِ ریز، متقابل، به رنگ سبز خاکستری و بدون دمبرگ می‌باشند. گل‌هایش مجتمع به صورت خوشه‌ای و به رنگ سفید مایل به صورتی، بنفش، قرمز و یا ارغوانی هستند.

طبیعت:

طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن گرم و خشک است.

رویش جغرافیایی:

در اغلب کشورها و در نواحی مدیترانه‌ای انتشار دارد. در ایران نیز در مراکز پرورش گیاهان دارویی کاشته می‌شود.

ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در آن:

اسانس شامل تیمول سمّی، کارواکرول، سیمن، ال پینن، بورنئول، لینالول و بورنیل آستات، اسید اولئانیک، پاراتیمول، مواد تلخ، تانن و غیره در آن مشخص شده است.

بخش مورد استفاده:

تمام قسمت‌های گیاه

نحوه مصرف:

معمولاً به صورت دم کرده یا جوشانده استفاده می‌کنند و در طب سنتی برای درمان بیماری‌ها نحوه و مقدار مصرف را پزشک تشخیص داده و تجویز می‌کند.

خواص درمانی:

ضد سرفه‌های سخت و خلط‌آور، ضد برونشیت و مفید برای نفس تنگی، ضد میکروب و رفع کننده عفونت‌های سینه، ضد عفونی کننده و برطرف کننده اختلالات گوارشی، ضد قارچ و دفع کننده انگل‌ها، مدر و قاعد‌ه‌آور، شیرافزا و تقویت کننده کبد، مقوی معده و هضم کننده غذا، معرق و افزاینده قدرت بینایی می‌باشد.

تذکر:

مصرف آن برای خانم‌های باردار ممنوع است.
منبع مقاله :
صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.