معرفی گل محمدی و خواص درمانی آن

نام علمی:

Rosa damascene Mill.، نام فرانسه Rose de Damas و نام انگلیسی آن Damask rose می‌باشد. نام‌های دیگر آن به فارسی و عربی، گل سرخ معطر، گل گلاب و ورد جوری نامیده شده است.

تیره گیاه:

گل سرخیان Rosaceae

نوع گیاه:

درختچه

مشخصات ظاهری:

درختچه‌ای است کم ارتفاع و پرشاخه با تیغ‌های تیز، پهن و قلابی شکل و برگ‌های آن مرکب از حدود 7 برگچه‌ی دندانه‌دار هستند که سطح تحتانی برگ‌ها، خزی و سطح فوقانی آنها براق است. گل‌های آن به رنگ صورتی روشن و بسیار خوشبو می‌باشند.

طبیعت:

طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن مایل به سردی و خشکی می‌باشد.

رویش جغرافیایی:

در اغلب کشورها خصوصاً در مناطق مختلفی از هند و سوریه کاشته می‌شود. در ایران نیز بیشتر در کاشان، قمصر، راوند، فارس، آذربایجان و قزوین کاشته می‌شود.

ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در اسانس گل محمدی:

ماده‌ی سیترونلول، کتون، ژرانیول و غیره در آن تشخیص داده شده است.

بخش مورد استفاده:

گل

نحوه مصرف:

روش‌های مصرف مختلفی دارد از جمله به صورت دم کرده، شربت، عصاره، اسانس، پماد و تهیه فرآورده‌های آرایشی.

خواص درمانی:

تقویت کننده قلب و آرام‌بخش، تنظیم کننده سیستم گوارش و خارج کننده فضولات دستگاه گوارشی، کاهنده فشار خون بالا و ترمیم کننده مویرگ‌های آسیب دیده، مقوی هاضمه و تقویت کننده کبد و کیسه‌ی صفرا، التیام‌بخش زخم‌ها و دارای خاصیت آبرسانی به پوست، ضد التهابات پوستی و مسکن دردهای عمومی، ضد اگزما و آنتی اکسیدان، بازکننده گرفتگی مجاری تنفسی و خارج کننده اخلاط خونی، رفع کننده ترشحات مهبلی و ملین ملایم در کودکان، اشخاص مسن و بیماران در دوره نقاهت می‌باشد. در ضمن برای افسردگی، بی‌خوابی، ضعف قوای جنسی، تبخال و آلزایمر نیز مفید است. در استعمال خارجی مالیدن له شده‌ی گل محمدی به سر و یا چکاندن عصاره‌ی آن در بینی مسکن سردرد می‌باشد. از گلبرگ‌های گل محمدی نیز گل قند درست می‌کنند.
منبع مقاله :
صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.