اما تحقیق دکترای من نشان می دهد که بدون پیدا کردن راهی برای مبارزه با ناخوشی در حرکت، ما هرگز به آن راحتی و کارآمدی که این چشم اندازها به تصویر می کشند نخواهیم بود. همه به جز ناشنوایان عمیق یا کسانی که اختلال عملکرد درست دهلیزی دارند، مستعد ابتلا به بیماری حرکتی هستند. میزان مشکل می تواند به سن، قومیت، جنسیت و تجربیات گذشته بستگی داشته باشد. درست همان طور که مسافران در اتومبیل های رانده شده توسط انسان، اگر از پنجره به بیرون نگاه نکنند، می توانند به راحتی احساس ناخوشی کنند، سپردن کنترل به یک وسیله نقلیه خود ران برای تمرکز بر روی چیزهای دیگر احتمالاً منجر به حالت تهوع خواهد شد.
در یک آزمایش اخیر، من و همکارانم دریافتیم که رو را به عقب برگرداندن در یک اتومبیل بدون راننده، علائم بیماری حرکت را در صد در صد از مسافران هنگام رانندگی شهری معمولی افزایش می دهد. این انعکاس دهنده نتیجه تحقیقات قبلی است که عدم توانایی دیدن قسمت جلوی وسیله نقلیه می تواند بیماری حرکتی را بدتر کند.
در آزمایشی دیگر، که دو باره منعکس کننده تحقیقی دیگر بود، متوجه شدیم که، صرفاً با رانده شدن در اطراف با سرعت های نرمال روی جاده های شهری نرمال، توانایی انجام یک کار ساده خواندن تا چهل درصد کاهش یافت. با این حال، ما همچنین متوجه شده ایم که ممکن است روش های تکنولوژیکی برای مقابله با این مشکل وجود داشته باشد.
بیماری حرکت ناشی از درگیری بین سیگنال های حواس مختلف ما است. وقتی چشمان ما محیط را رصد می کنند، گوش های داخلی ما اگر در حال حرکت باشیم این را احساس می کند. وقتی این دو سیگنال با هم همخوانی نداشته باشند، احتمالاً دچار بیماری حرکتی خواهیم شد.
به عنوان مثال، اگر کتابی را در اتومبیل می خوانید، چشمان شما آیتم های ثابت را می بیند اما گوش های شما به مغز شما می گویند که در حال حرکت هستید. عکس این نیز برای بیماری به اصطلاح واقعیت مجازی صدق می کند، جایی که چشمان شما در یک پرده نقش دار غنی از اطلاعاتی غوطه ور می شوند که به شما می گویند در حال حرکت هستید، اما گوش های داخلی شما نمی توانند هیچ حرکتی را تشخیص دهند، و این منجر به علائم مشابه بیماری حرکتی شود.
تصویر: آیا اتومبیل های بدون راننده دیدن این صحنه ها را معمول تر می سازند؟ Metamorworks / Shutterstock
همه به جز ناشنوایان عمیق یا کسانی که اختلال عملکرد درست دهلیزی دارند، مستعد ابتلا به بیماری حرکتی هستند. میزان مشکل می تواند به سن، قومیت، جنسیت و تجربیات گذشته بستگی داشته باشد. به عنوان مثال، در این مورد مردم چین به طور کلی نسبت به اروپایی های سفید حساس تر هستند، زنان نسبت به مردها حساس تر هستند، و افراد 11 ساله نیز در این مورد حساس ترین هستند.
رانندگان، با این وجود، از ناخوشی حرکتی رنج نمی برند، زیرا آنها از احتمال حرکت آینده وسیله نقلیه آگاه هستند مانند سکان داران قایق ها که این گونه اند. در نتیجه، آنها تمایل دارند کارهایی مانند کج کردن سر خود در مقابل چرخش خودرو را انجام دهند، که نیروهای حرکتی را حنثی می کند (در حالی که مسافران تمایل کج شدن با خم شدن دارند).
راه حل اصلی برای بیماری حرکتی این است که به یک شیء ثابت در مسیری که سفر می کنید نگاه کنید به گونه ای که چشمان شما همان سیگنالی را در مورد چگونگی حرکتتان به مغز شما ارسال کند که گوش داخلیتان انجام می دهد. این بدان معناست که برای خودروهای بدون راننده دشوار خواهد بود که شامل صندلی های پشت به جلو باشند که از آنها مسافر نمی تواند چیزها را در جهت سفر ببینید.
سایر اطلاعاتی که می توانند در مورد حرکت بعدی وسیله نقلیه به ما چیزهایی بگویند می توانند در به حداقل رساندن بیماری حرکتی کمک کنند. این می تواند شامل نشانه های صوتی از یک مسیریاب، نورپردازی جهتی که نشان می دهد ماشین به کدام سمت می خواهد می چرخد، و افق های مجازی باشد که نشان می دهند افق واقعی در کجاست.
متوقف کردن بیماری
به هر حال، ممکن است طراحی خودروهای بدون راننده به نحوی امکان پذیر باشد که در وهله اول احتمال ابتلا به بیماری حرکتی کاهش یابد. من و همکارانم فناوری هایی را نشان داده ایم که می تواند بیماری حرکتی مسافر را از علائم حیاتی، وضعیت و داده های گذشته وسیله نقلیه او و حرکت ارزیابی شده آینده او، پیش بینی کند. با استفاده از این فناوری ها، بسته به افرد و کارهایی که انجام می دهند می توانیم یک برنامه بهبودی شخصی ایجاد کنیم. سپس می توانیم تنظیمات کنترل اتومبیل را به حداقل برسانیم تا حرکت تحریک آمیز را کمینه کرده و حداکثر راحتی مسافر به همراه داشته باشد.ما همچنین روی این تحقیق کرده ایم که چگونه یک دستگاه لرزش کوچک که دقیقاً در پشت گوش قرار داده می شود می تواند زمانی که طول می کشد که حساس ترین افراد شروع به احساس بیماری حرکتی در یک کابین بدون راننده داشته باشد را طولانی تر کند. چنین وسیله ای حداقل برای سفرهای کوتاهتر شما را قادر می سازد از ناخوش شدن در حرکت اجتناب کنید بدون این که از پنجره به بیرون نگاه کنید و بدون لزوم تحمل عوارض جانبی مصرف دارو.
تحقیقات آینده به این موضوع می پردازد که چگونه می توانیم افراد را آموزش دهیم تا به تدریج به سوار شدن عادت کرده و در نهایت چند کار را در یک ماشین بدون راننده تجربه کنند تا دچار بیماری حرکتی کمتری شوند. ما همچنین می خواهیم داده های بیومتریک مسافران را به روش های کنترل از راه دور و باهوش تر جمع آوری کنیم و از هوش مصنوعی برای ارزیابی این اطلاعات استفاده کنیم تا دریابیم که این روش ها را تا چه اندازه خوب با آموزش انجام می دهند و متناسب با آن تنظیم می کنند. امیدواریم با توانمندسازی مسافران به انجام کارهای دیگر در حین سوار شدن، بتوانیم جلوی احساس ناخوشی در حرکت را از این که مانعی برای انقلاب بدون راننده باشد، بگیریم.
منبع: اسپنسر سالتر - Coventry University
