گرچه قدرت خداوند بسیار زیاد است و می تواند تمام عالم را در یک آن خلق کند، امّا بعضی از مخلوقات را به صورت مدّت دار خلق کرده تا ما عظمت خلقت خداوند را بیشتر درک کنیم مثلاً اگر نطفه‌ی آدمی در یک لحظه تبدیل به نوزاد کامل می شد، آن قدر نمی توانست عظمت خلقت انسان و نظم آن را بازگو کند، اما هنگامی که طیّ 9 ماه، هر روز طیّ مرحله ای و هر ماه به شکلی ظهور کرده، هم عظمت فعل خداوند بازگو شده و هم نظم در آفرینشِ خلقت انسان به نمایش گذاشته شده است.
خداوند، آسمان ها و زمین را در مدّت شش روز (یعنی شش دوره و روزگار) خلق کرده است تا عظمت خلقت و نظم در آن نشان داده شود و الا این امر برای خداوند در یک آن هم امکان‌پذیر بود. (1)
بنابراین، در آیه‌ی 117 سوره‌ی مبارکه‌ی بقره ادّعای دروغی مطرح نشده است.
توضیحی در مورد خلقت آسمان ها و زمین در شش روز:
کلمه‌ی یوم که به معنای روز است، فقط بر یک روز که ما بین طلوع و غروب آفتاب است اطلاق نمی شود بلکه به روزگار هم اطلاق می شود و دلایل بسیاری بر این مطلب وجود دارد که ما در ذیل به چند نمونه اشاره می کنیم:
تصریح اهل لغت:
در بسیاری از کتب لغوی می خوانیم که: کلمه‌ی یوم، گاهی به مدت زمان میان طلوع آفتاب تا غروب آفتاب گفته می شود و گاهی به مدّتی از زمان به هر مقدار که باشد.
تصریح آیات قرآن:
قرآن از قیامت تعبیر به یوم القیامه می کند در حالی که به گزارش خود قرآن، قیامت پنجاه هزار سال است.
احادیث:
حضرت علی (علیه السلام) فرمودند: (الدَّهرُ یَومانِ یومٌ لکَ و یَومٌ عَلَیکَ) (2) روزگار دو روز است، روزی به نفع تو و روزی بر علیه تو. در اینجا هم مُراد از روز، مدّت زمان طولانی در دوره‌ی عمر است.
اشعار شعرا:
مثلاً در شعر کلیم کاشانی گفته شده:
بدنامی حیات دو روزی نبود بیش
آن هم کلیم با تو بگویم چِسان گذشت
یک روز صرف بستن دل شد به این و آن
روز دگر به کندن دل زین و زان گذشت
مکالمات روز مرّه:
مثلاً می گوییم: کره‌ی زمین یک روز گداخته بود و یک روز سرد شد تا آثار حیات در آن پدیدار گردید، در حالی که گداختگیِ زمین به میلیارد‌ها سال بالغ می شود و یا این که می گوییم: یک روز بنی امیّه خلافت را غصب کرد و یک روز بنی عباس، در حالی که حکومت این دو گروه، ده ها و بلکه صدها سال طول کشید.
خداوند متعال در آیه‌ی 54 سوره‌ی مبارکه‌ی اعراف، پیرامونِ خلقت زمین و آسمان ها می فرماید: (اللهُ الَّذی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الاَّرضَ فِی سِتَّةِ أیَّام) یعنی خداوند آسمان ها و زمین را در شش روز خلق کرده است. در اینجا، کلمه‌ی یوم به معنای روزگار است، همچنان که در تفسیر علی بن ابراهیم، در ذیل تفسیرِ همین آیه، از امام معصوم (علیه السلام) نقل می‌کند که: مراد از شش روز، شش دوره و زمان مختلف بوده است که آن شش دوره عبارتند از:
دوره‌ی اول: دوره‌ای که جهان به صورت گاز بود و با گردش به دور خود از هم جدا شد و کُرات را تشکیل داد.
دوره‌ی دوم: این کُرات تدریجاً به صورت توده‌ی مُذاب درآمده و نورانی شد.
دوره‌ی سوم: منظومه شمسی تشکیل شد و زمین از خورشید جدا گردید.
دوره‌ی چهارم: زمین سرد و آماده سکونت گردید.
دوره‌ی پنجم: درختان و گیاهان در زمین آشکار شدند.
دوره‌ی ششم: آشکار شدن حیوانات و انسان‌ها بر روی زمین.
این، مراحلِ خلقت زمین و آسمان ها و موجوداتِ بین آن دو می باشد که اطلاعات دقیق تر از منظر قرآن کریم را باید در ذیل تفسیر آیاتی که پیرامون خلقت زمین و آسمان ها هستند، جستجو کرد.
پی‌نوشت‌ها:
1. تفسیر نمونه، ذیل تفسیر آیه‌ی 54 سوره مبارکه اعراف.
2. نهج البلاغه، نامه شماره 72.
منبع: پاسخ به شبهات اینترنتی (پاسخ به شبهاتی که سایت های ضد اسلامی و ضد شیعی منتشر کرده اند)، هادی کُردان، جلد دوم، تهران: انتشارات شارق، چاپ سوم، 1389ش.
