سرم خاک مستان فرخنده پي

شاعر : امير خسرو دهلوي

که شويند نقش خرد را به مي		سرم خاک مستان فرخنده پي
جهان خرد را به جام شراب		فروشم چو من مست باشم خراب
خوشا وقت مستي و ديوانگي		چو فتنه است فرهنگ فرزانگي
نياري که يک شربه افزون خوري		هر آبي کز اندازه بيرون خوري
هم از خوردن پر گراني بود		وگر شربت زندگاني بود
ني سير چندان که مي‌نوشيش		بجز مي که بر بوي بيهوشيش
به عاشق نوازي فرو ريز مي		بيا ساقي اندر قدح پي به پي
ز تشويش خويشم رهايي دهد		مي کوبه عشق آشنايي دهد
کزو گشت پوسيده عقل سليم		بيا مطرب آن پرده‌هاي حکيم
شود رسته زين عقل ناسودمند		نوازش چنان کن که جان نژند
که شد قرة العين مستانش نام		بيا ساقيا درده آن خون خام
که بيرون رود پند دانا ز گوش		چنان گوش من پر کن از بانگ نوش
چو طفلان ببر گير و به نواز خوش		بيا مطرب آن جره‌ي طفل وش
بزن چوب تا باز گويد درست		نوايي که تعليم کرد از نخست
که بنياد غم را در آرد ز پاي		بيا ساقي آن جام شادي فزاي
ز خونابه‌ي دهر امانم دهد		به من ده که راحت به جانم دهد
که بي مغزيش مغز را شد دوا		بيا مطرب آن بر بط خوش نوا
به دل جان نوريزد از راه گوش		بزن تا که بر بايد از مغز هوش
که شيريني عيش ريزد به کام		بيا ساقي آن باده‌ي تلخ فام
که تلخي بسي ديدم از روزگار		بده تا به شيريني آرم به کار
دماغ مرا تر کن از ساز تر		بيا مطر با برکش آواز تر
از آن دست چون ابر باران آب		روان کن که خشک است رود رباب
کزو بزم گردد چو خرم بهار		بيا ساقي آن شربت خوش گوار
گل زرد من زو شود ارغوان		بده تا چو در تن در آرد توان
بدان ار غنون ساز طنبور نام		بيا مطرب اسباب مي کن تمام
مي پر دهد از کدوي تهي		که گر چون عروسانش در بر نهي
که هم کوثرش نام شد هم رحيق		بيا ساقي آن باده‌ي چون عقيق
خراباتي از وي بهشتي شود		فرو ريز تا چون بکشتي شود
که هم صبح ازو خوش شود هم صبوح		بيا مطرب آن چاشني بخش روح
دل و جان مي خوارگان تازه کن		فرو گوي و مجلس پر آوازه کن
که محتاج جرعه است مرده به خاک		به جام طرب زنده کن جان پاک
که انديشه را در نوردد بساط		بيا ساقي آن گنج دان نشاط
و زو مجلس آراي خسرو کنيم		بده تا نشاط سخن نو کنيم
به نالش درار آن پر آهنگ را		بيا مطربا ساز کن چنگ را
حريفان نگردند محتاج مي		زهي گير کز ذوق آواز وي
که تا اندوه و غم نهم بر کنار		بيا ساقي آن باده‌ي خوش گوار
که محراب زرتشتيان شد ز باب		بيا ساقيا ارمغاني شراب
کشم آتش غم بدان آب خوش		بده تا به مستي کنم خواب خوش
کند زاهدان را به کوي مغان		بيا مطرب آن چفته کز يک فغان
ز سر نو کند داغ ديرينه را		چنان زن که آتش زند سينه را
که شويد همه تيرگيها ز ذات		بيا ساقي آن سلسبيل حيات
ز آلايش خاک پاکم کشد		بده تا چو منزل به خاکم کشد
که روشن کند جان تاريک را		بيا مطرب آن علم باريک را
که دستار عالم ربايد زسر		فرو گوي زانگونه سوزان و تر
که بي همتان را در آرد به جود		بيا ساقي آن کيمياي وجود
ز گنج سخن در فشاني کنم		به من ده که تا شادماني کنم
ز موي کمانچه نوايي چو موي		بيا مطربا مو به مو باز جوي
گوارا شود مي ز آواز او		که تا چون به مستان رسد ساز او
کزو گوهر مردم آيد برون		بيا ساقي آن جام در يا درون
برو سنگ و گوهر برون آردم		بده تا نشاطي برون آردم
که صوفي کند زو ملامت کشي		بيا مطرب آن مايه‌ي دل خوشي
به مي دلق خود را نمازي کنم		بگو تا دمي خرقه بازي کنم
فرو شوي زين جان خاکي غبار		بيا ساقي آن باده‌ي بي‌خمار
نريزد کسي جرعه بر خاک من		که چون گم شود جان غمناک من
برون بر غم از سينه‌هاي نژند		بيا مطرب آواز بر کش بلند
به غلغل در آرا اين کهن طاق را		ز سر نو کن آيين عشاق را
يکي جرعه بر خاک خسرو بريز		بيا ساقي آن ساغر گرم خيز
به من ده که در خورد جام من است		بيا ساقي آن مي که کام من است
حريفان بد را فراموش باد		مرا با حريفان من نوش باد
بسوز اين دل عشق پرورده را		بيا مطربا ساز کن پرده را
به يک زخمه کن کار او را تمام		رسيد از بتان جان خسرو به کام

سرم خاک مستان فرخنده پي

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته