کافرم گر هست تاج آفرينش بر سرم | | من کيم باري که گوئي ز آفرينش برترم |
اسم بيذاتم ز بادم دان نه نقش آزرم | | جسم بياصلم طلسمم خوان نه حي ناطقم |
گوئي اول برج گردونم نه مردم پيکرم | | از صفت هم صفرم و هم منقلب هم آتشي |
حشو ارکان و زوال دهر و دون کشورم | | نحس اجرام و وبال چرخ و قلب عالمم |
وز زمين دعوي کنم اما اثيري گوهرم | | از علي نسبت دهم اما يهودي مذهبم |
آن زمان کز روي فطرت ناف ميزد مادرم | | ليس من اهلک به گوش آدم اندر گفت عقل |
در جزيره بازمانم ز آتشين پل نگذرم | | بحر پي پاياب دارم پيش و ميدانم که باز |
همچو گلگونه بقائي هم ندارد جوهرم | | همچو موي عاريت اصلي ندارم از حيات |
هم سگ وحشي نژادم هم خر وحشت چرم | | ني سگ اصحاب کهفم ني خر عيسي وليک |
افعي ضحاکم و ريم آهن آهنگرم | | همدم هاروت و هم طبع زن بربط زنم |
گاو زرينم نه آن گاوي که يابي عنبرم | | شير برفينم نه آن شيري که بيني صولتم |
کاولين حرف است لامولي لهم سردفترم | | در دبستان نسو الله کردهام تعليم کفر |
سنگسارم کن که من هم کعبه کن هم کافرم | | قبلهي من خاک بتخانه است هان اي طير هان |
کاندر اين دعوي ز صبح اولين کاذبترم | | لاف دينداري زنم چون صبح آخر ظاهر است |
قصه کوته کن که ديو راهزن را رهبرم | | از درونسو مار فعلم وز برون طاووس رنگ |
چادر مريم ربايم، پردهي زهرا درم | | شبهت حوا نويسم، تهمت هاجر نهم |
چون خروس دانه چين زاني و شهوت پرورم | | چون هما اندک خور و کمشهوتم دانند و من |
سال و مه بنهاده سر بر خط خط ساغرم | | روز و شب آزاد دل از بند بند مصحفم |
وز حريصي چون نعايم آهن و آتش خورم | | هم زحلرنگم چو آهن هم ز آتش حامله |
شاعرم اما لبيد آئين، نه حسان مخبرم | | زاهدم اما برهمن دين، نه يحيي سيرتم |
هر دو معصومند و من با حفصتي بدعت گرم | | بوالعلا را مستحل خوانم مبالک را محل |
تلختر باشم و گر شوئي به آب کوثرم | | گوشت زهر آلود دانايان خورم ز آن هر زمان |
کمترين دودافکن هر دودهام گر بنگرم | | خويشتن دعوتگر روحانيان خوانم به سحر |
سخت سخت آيد خرد را اينکه منکر منکرم | | شعر استادان فرود ژاژهاي خود نهم |
به ز عقد عنبرين خواجه چه بيمعني خرم | | مهرهي خر آنکه بر گردن نه در گردن بود |
زانکه چون خرگوش گاهي ماده و گاهي نرم | | گر ز مردي دم زنم اي شير مردان مشنويد |
با انا الا علي زنان فرش خدايي گسترم | | از سر ضعفم ضعيف القلب اگر زورم دهند |
گر بياسايم دمي هندوستان يادآورم | | پيل مستم مغزم ان انگژ بياشوبند ازانک |
مجلس ارباب همت را چو حلقه بردرم | | خاليم چون قفل و يک چشمم چو زرفين لاجرم |
هم سبک چون بادبانم هم گران چون لنگرم | | هم در اين غرقاب عزلت خوشترم کز عقل و روح |
ننگ شروانم به آبم ده که قانون شرم | | رد خاقانم به خاکم کن که قارون غمم |
و اين چنين به چون به جمع ژنده پوشان اندرم | | نيستم خاقاني آن خلقانيم کان مرد گفت |
صافيم خوان چون صفاي صوفيان را چاکرم | | روشنان خاقاني تاريک خوانندم وليک |