بينم لوزينه‌ي رضاي صفاهان

شاعر : خاقاني

گرچه صفاهان جزاي من به بدي کرد		بينم لوزينه‌ي رضاي صفاهان
خطه‌ي شروان که نامدار به من شد		هم به نکوئي کنم جزاي صفاهان
نسبت خاقان به من کند چو گه فخر		گر به خرابي رسد بقاي صفاهان
پانصد هجرت چو من نزاد يگانه		در نگرد دانش آزماي صفاهان
مبدع فحلم به نظم و نثر شناسند		تا به دوگانه کنم دعاي صفاهان
از دم خاقاني آفرين ابد باد		کم نکنم تا زيم ولاي صفاهان
نکهت حور است يا هواي صفاهان		بر جلساء الله اتقياي صفاهان
دولت و ملت جنابه زاد چو جوزا		جبهت جوز است يا لقاي صفاهان
چون زر جوزائي اختران سپهرند		مارد بخت يگانه زاي صفاهان
بلکه چو جوزا جناب برد به رفعت		سخته به ميزان از کياي صفاهان
بلکه چو جوزا دو ميوه‌اند جنابه		خاک جناب ارم نماي صفاهان
ز آ، نفس استوي زنند علي‌العرش		عرش و جناب جهان‌گشاي صفاهان
خاک صفاهان نهال پرور سدره است		کز بر عرش آمد استواي صفاهان
ديده‌ي خورشيد چشم درد همي داشت		سدره‌ي توحيد منتهاي صفاهان
لاجرم اينک براي ديده‌ي خورشيد		از حسد خاک سرمه زاي صفاهان
چرخ نبيني که هست هاون سرمه		دست مسيح است سرمه ساي صفاهان
نور نخستين شناس و صور پسين دان		رنگ گرفته ز سرمه‌هاي صفاهان
يرحمک‌الله زد آسمان که دم صبح		روح و جسد را بهم هواي صفاهان
دست خضر چون نيافت چشمه دوباره		عطسه‌ي مشکين زد از صباي صفاهان
چاه صفاهان مدان نشيمن دجال		کرد تيمم به خاک پاي صفاهان
چتر سياه است خال چهره‌ي ملکت		مهبط مهدي شمر فناي صفاهان
مرغ ضمير مرا وصيت عنقاست		ز آن سيهي خال دان ضياي صفاهان
قلت لماء الحيوة هل لک عين		يالک من بلبل صلاي صفاهان
قلت لنسر السماء هل لک طعم		قال نعم کف اغنياي صفاهان
راي بري چيست؟ خيز و جاي به جي جوي		قل بلي جود اسخياي صفاهان
پار من از جمع حاج بر لب دجله		کانکه ري او داشت، داشت راي صفاهان
مستمعي گفت هان صفاوت بغداد		خواستم انصاف ماجراي صفاهان
منکر بغداد چون شوي که ز قدر است		چند صفت پرسي از صفاي صفاهان
خاصه که بغداد خنگ خاص خليفه است		ريگ بن دجله سر بهاي صفاهان
آن دگري گفت کز زکات تن کرخ		نعل بها زيبدش بهاي صفاهان
گفتم بغداد بغي دارد و بيداد		هست نصاب جي و نواي صفاهان
کرخ کلوخ در سقايه‌ي جي دان		ديده نه‌اي داد باغهاي صفاهان
ايمه نه بغداد جاي شيشه گران است		دجله نم قربه‌ي سقاي صفاهان
از خط بغداد و سطح دجله فزون است		بهر گلاب طرب‌فزاي صفاهان
چون به سر کوه قاف نقطه‌ي «فا» دان		نقطه‌اي از طول و عرض جاي صفاهان
عطر کند از پلنگ مشک به بغداد		خطه‌ي بغداد در ازاي صفاهان
فاقه‌ي کنعان دهد خساست بغداد		و آهوي مشک آيد از فضاي صفاهان
بيضه‌ي مصر است به ز فرضه‌ي بغداد		نعمت مصر آورد سخاي صفاهان
نيل کم از زنده رود و مصر کم از جي		وز خط مصر است به بناي صفاهان
باغچه‌ي عين شمس گلخن جي دان		قاهره مقهور پادشاي صفاهان
اين همه دادم جواب خصم و گواهم		وز بلسان به شمر گياي صفاهان
مدت سي سال هست کز سر اخلاص		هست رفيع ري و علاي صفاهان
اينک ختم الغرائب آخر ديدند		زنده چنين داشتم وفاي صفاهان
مدح دو فاروق دين چگونه کنم من		تا چه ثنا رانده‌ام براي صفاها
در سنه ثانون الف به حضرت موصل		صدر و جمال آن دو مقتداي صفاهان
صاحب جبرئيل دم، جمال محمد		راندم ثانون الف سزاي صفاهان
داد هزار اخترم نتيجه‌ي خورشيد		کز کرمش دارم اصطفاي صفاهان
پيش علي اصغر و اتابک اکبر		آن به گهر شعري سماي صفاهان
نزد سليمان شهم ستود چو آصف		برده ره‌آورد من ثناي صفاهان
پس چو به مکه شدم، شدم ز بن گوش		گفت که ها هدهد سباي صفاهان
کعبه عبادت ستاي من شد ازيراک		حلقه بگوش ثنا سراي صفاهان
کعبه مرا رشوه داد شقه‌ي سبزش		ديد مرا مکرمت‌ستاي صفاهان
اين همه گفتم به رايگان نه بر آن طمع		تا ننهم مکه را وراي صفاهان
ديو رجيم آنکه بود دزد بيانم		کافسر زر يابم از عطاي صفاهان
او به قيامت سپيدروي نخيزد		گر دم طغيان زد از هجاي صفاهان
اهل صفاهان مرا بدي ز چه گويند		ز آنکه سيه بست بر قفاي صفاهان
زنگار آمده مرا ز مس نه زر ايرا		من چه خطا کرده‌ام بجاي صفاهان
جرم من آن است کز خزاين عرشي		سرکه رسيدش، نه کيمياي صفاهان
گير گداي محبتم، نه‌ام آخر		گنج خدايم ولي گداي صفاهان
گنج خدا را به جرم دزد نگيرند		خرمگس خوان ريزهاي صفاهان
دست و زبانش چرا نداد بريدن		اين نپسندند ز اصفياي صفاهان
يا به سر دار بر چرا نکشيدش		محتسب شهر و پيشواي صفاهان
جرم ز شاگرد پس عتاب بر استاد		شحنه‌ي انصاف و کدخداي صفاهان
کرده‌ي قصار پس عقوبت حداد		اينت بد استاد از اصدقاي صفاهان
اين مگر آن حکم باژ گونه‌ي مصر است		اين مثل است آن اولياي صفاهان
بر سر اين حکم نامه مهر نبندد		آري مصر است روستاي صفاهان
کرد لبم گوش روزگار پر از در		پير ششم چرخ در قضاي صفاهان
بس لب و گوشم به حنظل و خسک انباشت		ناشده چشم من آشناي صفاهان
سنبله‌ي چرخ کو مساحي معني		هم قصبه‌ي گل شکر فزاي صفاهان
راست نهادند پردهاش و به بختم		دانه‌ي دل سايد آسياي صفاهان
شير زر و تخت طاقديس خسان را		پرده‌ي کژ ديدم از ستاي صفاهان
واحزنا گفته‌ام به شاهد حربا		باز مرا جفت کاين نواي صفاهان
زان گله کردم به آفتاب که ديدم		زين گله‌ي حربه‌ي جفاي صفاهان
گفت چو بربط مزن ز راه زبان دم		کوست سنا برقي از سناي صفاهان
از تن عالم خورند گوشت مبادا		دم ز ره چشم زن چو ناي صفاهان
داد صفاهان ز ابتداي کدورت		زهر چگونه سزد غذاي صفاهان
سيب صفاهان الف فزود در اول		گرچه صفا باشد ابتداي صفاهان
ارمض قلبي بلائه و سالقي		تا خورم آسيب جان گزاي صفاهان
غضني الکلب ثم غضة کلب		نار براهيم في بلاي صفاهان
اين همه سکباي خشم خوردم کاخر		سوف اداوي به باقلاي صفاهان

بينم لوزينه‌ي رضاي صفاهان

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته