هان اي دل عبرت بين از ديده نظر کن هان

هان اي دل عبرت بين از ديده نظر کن هان شاعر : خاقاني ايوان مدائن را آيينه‌ي عبرت دان هان اي دل عبرت بين از ديده نظر کن هان وز ديده دوم دجله بر خاک مدائن ران يک ره ز ره دجله منزل به مدائن کن کز گرمي خونابش آتش چکد از مژگان خود دجله چنان گريد صد دجله‌ي خون گويي گوئي ز تف آهش لب آبله زد چندان بيني که لب دجله کف چون به دهان آرد خود آب شنيدستي کاتش کندش بريان از آتش حسرت بين بريان جگر دجله گرچه لب دريا هست از دجله زکات استان بر دجله‌گري نونو...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

هان اي دل عبرت بين از ديده نظر کن هان

شاعر : خاقاني

ايوان مدائن را آيينه‌ي عبرت دان		هان اي دل عبرت بين از ديده نظر کن هان
وز ديده دوم دجله بر خاک مدائن ران		يک ره ز ره دجله منزل به مدائن کن
کز گرمي خونابش آتش چکد از مژگان		خود دجله چنان گريد صد دجله‌ي خون گويي
گوئي ز تف آهش لب آبله زد چندان		بيني که لب دجله کف چون به دهان آرد
خود آب شنيدستي کاتش کندش بريان		از آتش حسرت بين بريان جگر دجله
گرچه لب دريا هست از دجله زکات استان		بر دجله‌گري نونو وز ديده زکاتش ده
نيمي شود افسرده، نيمي شود آتش‌دان		گر دجله درآموزد باد لب و سوز دل
در سلسله شد دجله، چون سلسله شد پيچان		تا سلسله‌ي ايوان بگسست مدائن را
تا بو که به گوش دل پاسخ شنوي ز ايوان		گه‌گه به زبان اشک آواز ده ايوان را
پند سر دندانه بشنو ز بن دندان		دندانه‌ي هر قصري پندي دهدت نو نو
گامي دو سه بر مانه و اشکي دو سه هم بفشان		گويد که تو از خاکي، ما خاک توايم اکنون
از ديده گلابي کن، درد سر ما بنشان		از نوحه‌ي جغد الحق مائيم به درد سر
جغد است پي بلبل، نوحه است پي الحان		آري چه عجب داري کاندر چمن گيتي
بر قصر ستم‌کاران تا خود چه رسد خذلان		ما بارگه داديم، اين رفت ستم بر ما
حکم فلک گردان يا حکم فلک گردان		گوئي که نگون کرده است ايوان فلک‌وش را
گريند بر آن ديده کاينجا نشود گريان		بر ديده‌ي من خندي کاينجا ز چه مي‌گريد
نه حجره‌ي تنگ اين کمتر ز تنور آن		ني زال مدائن کم از پيرزن کوفه
از سينه تنوري کن وز ديده طلب طوفان		داني چه مدائن را با کوفه برابر نه
خاک در او بودي ديوار نگارستان		اين است همان ايوان کز نقش رخ مردم
ديلم ملک بابل، هندو شه ترکستان		اين است همان درگه کورا ز شهان بودي
بر شير فلک حمله، شير تن شاد روان		اين است همان صفه کز هيبت ار بردي
در سلسله‌ي درگه، در کوکبه‌ي ميدان		پندار همان عهد است از ديده‌ي فکرت بين
زير پي پيلش بين شه مات شده نعمان		از اسب پياده شو، بر نطع زمين رخ نه
پيلان شب و روزش گشته به پي دوران		ني ني که چو نعمان بين پيل افکن شاهان را
شطرنجي تقديرش در ماتگه حرمان		اي بس پشه پيل افکن کافکند به شه پيلي
در کاس سر هرمز خون دل نوشروان		مست است زمين زيرا خورده است بجاي مي
صد پنو نوست اکنون در مغز سرش پنهان		بس پند که بود آنگه بر تاج سرش پيدا
بر باد شده يکسر، با خاک شده يکسان		کسري و ترنج زر، پرويز و به زرين
کردي ز بساط زر زرين تره را بستان		پرويز به هر بزمي زرين تره گستردي
زرين تره کو برخوان؟ روکم ترکوا برخوان		پرويز کنون گم شد، زان گمشده کمتر گو
ز ايشان شکم خاک است آبستن جاويدان		گفتي که کجار رفتند آن تاجوران اينک
دشوار بود زادن، نطفه ستدن آسان		بس دير همي زايد آبستن خاک آري
ز آب و گل پرويز است آن خم که نهد دهقان		خون دل شيرين است آن مي که دهد رزبن
اين گرسنه چشم آخر هم سير نشد ز ايشان		چندين تن جباران کاين خاک فرو خورده است
اين زال سپيد ابرو وين مام سيه پستان		از خون دل طفلان سرخاب رخ آميزد
تا از در تو زين پس دريوزه کند خاقان		خاقاني ازين درگه دريوزه‌ي عبرت کن
فردا ز در رندي توشه طلبد سلطان		امروز گر از سلطان رندي طلبد توشه
تو زاد مدائن بر سبحه ز گل سلمان		گر زاده ره مکه تحقه است به هر شهري
کز شط چنين بحري لب تشنه شدن نتوان		اين بحر بصيرت بين بي‌شربت ازو مگذر
اين قطعه ره‌آورد است از بهر دل اخوان		اخوان که ز راه آيند آرند ره‌آوردي
مهتوک مسيحا دل، ديوانه‌ي عاقل جان		بنگر که در اين قطعه چه سحر همي راند

هان اي دل عبرت بين از ديده نظر کن هان

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته