نه بود از خود نه از غيرش نسب

نه بود از خود نه از غيرش نسب شاعر : عطار چون نباشد او صفت چون باشدش نه بود از خود نه از غيرش نسب گر تو را بايد که اين سر پي بري خود همه اوست اينت کاري بوالعجب بر کنار گنج ماندي خاک بيز خويش را از سلب او سازي سلب چون رطب آمد غرض از استخوان در ميان بحر ماندي خشک لب هين شراب صرف درکش مردوار استخوان تا چند خائي بي رطب مست جاويدان شو و فاني بباش پس دو عالم پر کن از شور و شعب چون تو آزاد آيي از ننگ وجود تا شوي جاويد آزاد از تعب از...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

نه بود از خود نه از غيرش نسب

شاعر : عطار

چون نباشد او صفت چون باشدش		نه بود از خود نه از غيرش نسب
گر تو را بايد که اين سر پي بري		خود همه اوست اينت کاري بوالعجب
بر کنار گنج ماندي خاک بيز		خويش را از سلب او سازي سلب
چون رطب آمد غرض از استخوان		در ميان بحر ماندي خشک لب
هين شراب صرف درکش مردوار		استخوان تا چند خائي بي رطب
مست جاويدان شو و فاني بباش		پس دو عالم پر کن از شور و شعب
چون تو آزاد آيي از ننگ وجود		تا شوي جاويد آزاد از تعب
از دم آن کس که اين مي نوش کرد		راستت آن وقت گيرد حکم چپ
همچو عطار اين شراب صاف عشق		دوزخ سوزنده را بگرفت تب
روز و شب چون غافلي از روز و شب		نوش کن از دست ساقي عرب
روي او چون پرتو افکند اينت روز		کي کني از سر روز و شب طرب
گه کند اين پرتو آن سايه نهان		زلف او چون سايه انداخت اينت شب
صد هزاران محو در اثبات هست		گه کند اين سايه آن پرتو طلب
چون تو در اثبات اول مانده‌اي		صد هزار اثبات در محو اي عجب
تا نميري و نگردي زنده باز		مانده‌اي از ننگ خود سردرکنب
هر که او جايي فرود آمد همي		صد هزاران بار هستي بي ادب
چون ز پرده اوفتادي مي‌شتاب		هست او را مرددون‌همت لقب
طالب آن باشد که جانش هر نفس		تا ابد هرگز مزن دم بي‌طلب
نه سبب نه علتش باشد پديد		تشنه‌تر باشد وليکن بي سبب