گفت روزي شاه مسعود از قضا

گفت روزي شاه مسعود از قضا شاعر : عطار اوفتاده بود از لشگر جدا گفت روزي شاه مسعود از قضا ديد بر دريا نشسته کودکي باد تگ مي‌راند تنها بي‌يکي شه سلامش کرد و درپيشش نشست در بن دريا فکنده بود شست هم دلش آغشته هم جان خسته بود کودکي اندوهگين بنشسته بود من نديدم چون تو يک ماتم‌زده گفت اي کودک چرايي غم‌زده هفت طفليم اين زمان ما بي‌پدر کودکش گفت اي امير پر هنر سخت درويش است و تنها مانده مادري داريم بر جا مانده اندر اندازم، کنم تا شب مقام...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

گفت روزي شاه مسعود از قضا

شاعر : عطار

اوفتاده بود از لشگر جدا		گفت روزي شاه مسعود از قضا
ديد بر دريا نشسته کودکي		باد تگ مي‌راند تنها بي‌يکي
شه سلامش کرد و درپيشش نشست		در بن دريا فکنده بود شست
هم دلش آغشته هم جان خسته بود		کودکي اندوهگين بنشسته بود
من نديدم چون تو يک ماتم‌زده		گفت اي کودک چرايي غم‌زده
هفت طفليم اين زمان ما بي‌پدر		کودکش گفت اي امير پر هنر
سخت درويش است و تنها مانده		مادري داريم بر جا مانده
اندر اندازم، کنم تا شب مقام		از براي ماهيي، هر روز دام
قوت ما آنست تا شب، اي امير		چون بگيرم ماهيي با صد زحير
تا کنم همبازيي با تو به هم		شاه گفتا خواهي اي طفل دژم
شاه اندر بحر شست اندازشد		گشت کودک راضي و انباز شد
لاجرم آن روز صد ماهي گرفت		شست کودک دولت شاهي گرفت
گفت اين دولت عجب دارم ز خويش		آن همه ماهي چو کودک ديد پيش
کين همه ماهي درافتادت به دام		دولتي داري به غايت اي غلام
گر ز ماهي گير خود يابي خبر		شاه گفتا گم بباشي اي پسر
زانک ماهي گير تو شد پادشاه		دولتي تر از مني اين جايگاه
طفل گفتش قسم خود کن آشکار		اين بگفت و گشت بر مرکب سوار
آنچ فردا صيد افتد آن مرا		گفت امروز اين دهم، نکنم جدا
لاجرم من صيد خود ندهم به کس		صيد ما فردا تو خواهي بود بس
خاطر شه از پي انباز رفت		روز ديگر چون به ايوان بازرفت
شه بانبازيش در مسند نشاند		رفت سرهنگي و کودک رابخواند
شاه گفتا هرچ هست انباز ماست		هرکسي ميگفت شاها او گداست
اين بگفت و همچو خود سلطانش کرد		چون پذيرفتيم رد نتوانش کرد
کز کجا آوردي آخر اين کمال		کرد از آن کودک طلب کاري سال
زانک صاحب دولتي بر من گذشت		گفت شادي آمد و شيون گذشت