پنجمين دوره تاريخي امامت(2)

اميد آفريني مهدويت
 

باور مهدويت، باوري اميد آفرين مي باشد. زيرا براي بشر اين باور كه او مي آيد و جهاني آكنده از عدل و داد را برپا مي دارد، شور آفرين و اميد بخش است و اميد واري بشريت، سبب تحرك و بيداري و آگاهي فكري و سياسي مي شود. «اعتقاد به مهدويت، به وجود مقدس مهدي موعود(عج)، اميد را در دل ها زنده مي كند.هيچ وقت انساني كه معتقد به اين اصل است، نا اميد نمي شود. چرا؟ چون مي داند يك پايان روشن حتمي وجود دارد، سعي مي كند كه خويش را به آن برساند» ( روزنامه ي رسالت، 1376/9/26).
حضرت آيت الله خامنه اي، درموردي ديگر، اين شور آفريني و اميد واري را به گونه اي روشن تر تحليل مي نمايند.«اعتقاد به قضيه ي مهدي(عج) و موضوع ظهور و فرج و انتظار، گنجينه ي عظيمي است كه ملت ها مي توانند از آن بهره هاي فراواني ببرند. شما كشتي اي را در يك درياي طوفاني فرض كنيد، اگر كساني در اين كشتي هستند،عقيده داشته باشند كه اطرف آنها تا هزار فرسنگ، هيچ ساحلي وجود ندارد، و آب و نان و وسايل حركت اندكي داشته باشند، كساني كه در اين كشتي هستند، چا كار مي كنند؟ آيا هيچ تصور مي شود كه اين ها براي آن كه حركت كنند و كشتي را پيش ببرند، تلاش نگنند؟ نه، چون به نظر خودشان مرگشان حتمي است. وقتي انسان، مرگش حتمي است، ديگر چرا حركت و تلاش بايد بكند؟ اميد واقعي وجود ندارد، يكي از كارهايي كه مي توانند انجام دهند، اين است كه دراين مجموعه ي كوچك، هركس به كار خودش سرگرم باشد، آن كسي كه اهل آرام مردن است بخوابد تا بميرد، و آن كه اهل تجاوز به ديگران است، حق ديگران را بگيرد، تا آن كه چند ساعتي بيشتر زنده بماند. طور ديگر هم اين است كه كساني كه در همين كشتي هستند، يقين داشته باشند و بدانند كه در نزديكي آنها ساحلي وجود دارد، حالا اگر دور يا نزديك است و چقدر كار دارند تا به آن جا برسند معلوم نيست، اما قطعاً ساحلي كه در دسترس آنهاست وجود دارد، اين افراد چه كار مي كنند؟ آنها تلاش مي كنند كه خود را به آن برسانند. اميد، چنين نقشي دارد. همين قدر كه اميدي در دل انسان ها به وجود آمد، مرگ بال هاي خود را جمع مي كند و كنار مي رود.اميد موجب مي شودانسان تلاش وحركت كند پيش ببرد، مبارزه كن و زنده بماند.فرض كنيد ملتي در زير سلطه ي ظالمانه ي قدرت مسلطي قرار دارد و هيچ اميدي هم ندارد، آن ملت مجبور است تسليم بشود، اگر تسليم نشد، كارهاي كور و بي جهتي انجام مي دهد، اما اگر اين ملت و جماعت، اميدي در دلشان باشد و بدانند كه عاقبت خوبي حتماً وجود دارد،اين هاچه مي كنند؟طبيعي است كه مبارزه خواهند كرد و مبارزه را نظم خواهند داد و اگر مانعي بر سر راه مبارزه وجود داشته باشد، او را برطرف خواهند كرد.
بشريت، در طول تاريخ در حيات اجتماعي، مثل همان سرنشينان كشتي طوفان زده هميشه گرفتارمشكلاتي ازسوي قدرتمندان، ستمگران، قوي دستان و مسلطي در امور انسان هاي مظلوم بوده است. اميد، موجب مي شود كه انسان مبارزه كند و راه را باز نمايد و پيش برود.وقتي به شما مي كويند انتظار بكشيد، يعني اين وضعيتي كه امروزشمارا رنج مي دهد و دلتان را به درد مي آورد ابدي نيست و تمام خواهد شد.ببينيد چقدرانسان حيات و نشاط پيدا مي كند. اين، نقش اعتقاد به امام زمان (عج)است،اين نقش اعتقاد به مهدي موعود مي باشد،اين عقيده است كه شيعه را امروز ازآن همه رنج ها و پيچ و خم هاي عجيب و غريبي كه در سر راهش بوده، عبور داده است» ( روزنامه ي جمهوري اسلامي، 74/10/19).
يكي ديگر از نتايج اعتقاد به مهدي و باور مهدويت،ورود در ميدان پيكار، جهاد و مبارزه است.انساني كه داراي اميد به آينده اي آكنده از خير و فضيلت و عدالت و نيكي است،در درون مبارزات وارد مي شود.اين نكته نيز در بيان و اشارات كلامي حضرت آيت الله خامنه اي نمودار و متجلي است.
«ايمان و اعتقاد به امام زمان (عج)مانع از تسليم شدن است وملت هاي با ايماني كه حضور قطب عالم امكان را در ميان خود احساس مي كنند ازحضوراو اميد و نشاط مي گيرند و براي مجد و عظمت اسلام مبارزه و مجاهدت مي كنند،و با تأكيد بر همين اميد درخشان بود كه ملت بزرگ ايران پرچم اسلام را به اهتزازدر آورد و افتخار طول تاريخ بشر و تاريخ اسلام شد» (رسالت، 74/10/16).

در مورد ديگري اشاره نموده اند كه:
 

«عقيده به امام زمان (ع) نمي گذارد مردم تسليم شوند، به شرطي كه اين عقيده را درست بفهمند. وقتي كه اين عقيده به طور حقيقي در دل ها جاي بگيرد، حضور امام غايب(عج) در ميان مردم حس مي شود» (جمهوري اسلامي، 74/10/19).

در مورد ديگري اشاره دارند كه:
 

«چند خصوصيت در عقيده به مهدويت است، كه اين خصوصيات براي هر ملتي در حكم خون در كالبد و روح و جسم است؛ يكي «اميد»است؛ گاهي اوقات دست هاي قدرتمند ملت هاي ضعيف را به جايي مي رسانند كه اميدشان رااز دست مي دهند، وقتي اميد را از دست دادند ديگر هيچ اقدامي نمي كنند، مي گويند: چه فايده اي دارد؟ما كه ديگر كار از كارمان گذشته است، با چه كسي دربيفتيم؟ چه اقدامي بكنيم؟ براي چه تلاش‌كنيم؟ ما كه ديگر نمي‌توانيم؟ » (رسالت، 76/9/26).

3) هويت آفريني
 

فرهنگ مهدويت و پذيرش اين استراژي بنيادي واصولي، هويت آفرين است وبه هويت بخشي جوامع ديني واسلامي منتهي مي گردد.جامعه اي كه به آينده ايمان و اميد دارد، و بر آن باور است كه عصري ديگر فراخواهد رسيد كه در آن عصر، زشتي ها و تباهي ها به كلي نابود مي شوند، اين جامعه، يك الگوي كامل عياري دارد، كه به همين الگو مي بالد و هويت واقعي خود را در آن به تصوير مي كشد. لذا معرفت ما از خدا بدون معرفت از حجت كامل نيست و به همين دليل است كه اگر كسي امام زمان (عج)خود را نشناسد، به مرگ جاهليت مرده است.
اين هويت آفريني، هم در فرد روي مي دهد و هم در جمع.

4) تصويرگري جامعه ي فاضله ي اسلامي
 

درپرتوفرهنگ مهدويت است كه نوعي تصويرگري از جامعه ي آرماني و مدينه ي فاضله ي اسلامي ارائه مي شود و افراد، با بصيرت و روشن بيني خاصي به آينده مي نگرند.
وجود مقدس امام زمان(عج)، مصداق وعده ي الهي درك مراقب معنوي وحقايق الهي در باب اين قطب اعظم عالم امكان و خليفه ي خدا و مظهر صفات و اسماي الهي، در حد زبان و بيان قلم و فهمي همچون من قاصر نيست؛ خود آنها بايد درباره ي امام زمان(عج) سخن بگويند، هم چنان كه خود آنها بايد درباره ي علي بن ابي طالب(ع) وبقيه اولياي دين خدا سخن بگويند. ما همين قدر مي دانيم كه اين بازمانده ي خاندان رسالت، علم سرافراز خدا در زمين است. «اسلام عليك ايها العلم النصوب و العلم المصبوب الغوث و الرحمهًْ الواسعهًْ و عداً غير مكذوب» (مجلسي، 1987 ، 81)؛ سلام بر تو اي علم برافراشته و نهايت علم الهي و پناهگاه و ملجأ مردم و رحمت واسعه ي الهي و وعده اي كه تخلف برنمي دارد.
او وعده ي الهي ومصداق لطف خدابرانسانيت و بشريت است.او مستوره و نمونه اي از اوليا و اصفيا و انبيا(ع)و برجسته ترين بندگان خداست.او نمايشگر مبلغ فضل الهي بربني آدم است.اين ها چيزهايي است كه خود آنان بيان فرمودند» (خامنه اي، 1383، 274).
منبع: دانشگاه علوم اسلامی رضوی ع ،دو ماهنامه اندیشه حوزه(81/82) ،1389