1600 کيلومتر در ساعت!
در صحراي نوادا هستيم، سپيده دم است و هوا همچنان تاريک و مسيري باز و فراخ پيش رويمان است. سپس موتور استارت مي خورد و هاله هاي نور نارنجي از اگزوز موشک خارج مي شود. ساعت 6:30 است. اگر براي گذراندن يک روز پر حرارت به اين جا آمده ايد بايد بگويم که موشک جنگنده F140 لاکهيد آماده يک مسابقه درگ است در ساعت 8 تيم North American Eagle آماده است. اين تيم متشکل از تعدادي مهندس مکانيک و دانشمند داوطلب آمريکايي و کانادايي است. سرعت باد 5 کيلومتر در ساعت است، تيم در حال بررسي بخش هاي مختلف موشک بوده و آن ها اطلاعات آزمايش چند روز قبل که به سرعت 640 کيلومتر نزديک شده بودند را مورد بررسي قرار مي دهند و رکورد بعدي از 1200 کيلومتر سرعت در ساعت است! اما براي رسيدن به چنين سرعتي بايد يک سري طراحي هاي موشک تعويض شود. راننده تيم «اد شادل» به همراه مدير تيم به سراغ موشک مي روند، اد کلاه ايمني اش را مي گذارد و براي آزمايش موتور را روشن مي کند، موتور خوب کار نمي کند. موتور را خاموش مي کنند تا مشکل آن را بيابند.
در دهه 90 هم تلاش هاي فراواني براي شکستن اين رکورد شد امّا خبري نبود تا اين که در اکتبر 1997 يک غول بي شاخ و دم به نام thrust ssc به ميدان آمد که توانست به ميانگين سرعت 1227 کيلومتر برسد و سپس اين رکورد توسط FIA به صورت رسمي ثبت گرديد. «ريچارد نوبل» که به اين سرعت رسيده بود اکنون 63 ساله است و سوداي رسيدن به سرعت 1287 کيلومتر و سپس 1609 کيلومتر را دارد. نوبل تيمي از دانشجويان نخبه طراحي و مهندسين فني را با پول خوبي که داشت در اختيار گرفت و تيم آمريکايي ايگل ها هم با حامي مالي خصوصي که جذب کرد يک تيم 44 نفره از مهندسين و متخصصين را به دور خود جمع کرد. متخصصين هر دو تيم کاملاً متوجه بودند که براي رسيدن به چنين سرعتي بايد تا جايي که امکان دارد ضريب آيروديناميک را افزايش دهند و براي گذر از سرعت 1287 کيلومتر نياز به قدرت موتور بسيار بيشتري داشتند. به همين دليل بايد موشک هايشان به کلي بهينه سازي مي شد.
در اين آزمايش از علم و محاسبه ديناميک سيالات استفاده شد تا بتوان متوجه شد چگونه بادهاي شديد در سرعت هاي بسيار بالا قادر هستند روند حرکتي يک خودرو را تسريع کنند و يا اين که سبب بر هم زدن تعادلش گردند. سرانجام پس از شبيه سازي هاي انجام شده توسط مهندسين دانشگاه سوانسي ولز در سرعت 1600 کيلومتر در ساعت و فشار هواي 12 تني آن ها به اين نتيجه رسيدند که بدنه را از آلومينيم بسازند. او سپس به بريستول برگشت و در گاراژ يک نمونه مدل با طول 42 پا ساخت. سپس در کناره محفظه هايي براي قرارگيري موتورهاي جت EJ200 توربوفن مشخص گرديد که روي جنگنده مدرن يوروفايترتايفون هم استفاده مي شود که هم اکنون در خدمت نيروهاي هوايي اسپانيا، انگلستان، آلمان و ايتاليا هم قرار دارد. سپس از يک پمپ 1/1 تني هم براي پمپاژ کردن هيدروژن از تانکر آلومينيمي به داخل کابين سود برده شد و در نهايت اين پمپ با ترکيب اکسيژن مي توانست فشاري حدود 12/5 تن توليد کند. نوبل هم معتقد بود اگر قرار است خودرويي براي رسيدن به سرعت 1600 کيلوگرم توليد شود پروژه اش بيش از 17 ميليون دلار هزينه دارد. به قول او بسياري از افراد براي رسيدن به آرزوهايشان خرج مي کنند امّا بايد ديد واقعاً چقدر امکان برآورده شدنش و اين که آن را به يک تجارت نزديک کنند وجود دارد.
در دهه 90 هم تلاش هاي فراواني براي شکستن اين رکورد شد امّا خبري نبود تا اين که در اکتبر 1997 يک غول بي شاخ و دم به نام thrust ssc به ميدان آمد که توانست به ميانگين سرعت 1227 کيلومتر برسد و سپس اين رکورد توسط FIA به صورت رسمي ثبت گرديد. «ريچارد نوبل» که به اين سرعت رسيده بود اکنون 63 ساله است و سوداي رسيدن به سرعت 1287 کيلومتر و سپس 1609 کيلومتر را دارد. نوبل تيمي از دانشجويان نخبه طراحي و مهندسين فني را با پول خوبي که داشت در اختيار گرفت و تيم آمريکايي ايگل ها هم با حامي مالي خصوصي که جذب کرد يک تيم 44 نفره از مهندسين و متخصصين را به دور خود جمع کرد. متخصصين هر دو تيم کاملاً متوجه بودند که براي رسيدن به چنين سرعتي بايد تا جايي که امکان دارد ضريب آيروديناميک را افزايش دهند و براي گذر از سرعت 1287 کيلومتر نياز به قدرت موتور بسيار بيشتري داشتند. به همين دليل بايد موشک هايشان به کلي بهينه سازي مي شد.
در اين آزمايش از علم و محاسبه ديناميک سيالات استفاده شد تا بتوان متوجه شد چگونه بادهاي شديد در سرعت هاي بسيار بالا قادر هستند روند حرکتي يک خودرو را تسريع کنند و يا اين که سبب بر هم زدن تعادلش گردند. سرانجام پس از شبيه سازي هاي انجام شده توسط مهندسين دانشگاه سوانسي ولز در سرعت 1600 کيلومتر در ساعت و فشار هواي 12 تني آن ها به اين نتيجه رسيدند که بدنه را از آلومينيم بسازند. او سپس به بريستول برگشت و در گاراژ يک نمونه مدل با طول 42 پا ساخت. سپس در کناره محفظه هايي براي قرارگيري موتورهاي جت EJ200 توربوفن مشخص گرديد که روي جنگنده مدرن يوروفايترتايفون هم استفاده مي شود که هم اکنون در خدمت نيروهاي هوايي اسپانيا، انگلستان، آلمان و ايتاليا هم قرار دارد. سپس از يک پمپ 1/1 تني هم براي پمپاژ کردن هيدروژن از تانکر آلومينيمي به داخل کابين سود برده شد و در نهايت اين پمپ با ترکيب اکسيژن مي توانست فشاري حدود 12/5 تن توليد کند. نوبل هم معتقد بود اگر قرار است خودرويي براي رسيدن به سرعت 1600 کيلوگرم توليد شود پروژه اش بيش از 17 ميليون دلار هزينه دارد. به قول او بسياري از افراد براي رسيدن به آرزوهايشان خرج مي کنند امّا بايد ديد واقعاً چقدر امکان برآورده شدنش و اين که آن را به يک تجارت نزديک کنند وجود دارد.
