| خواجه ما که زنده ابد است | شعرا را گل سر سبد است |
| زنده از نعمه های موزون است | خرم از ناله های محزون است |
| من به دیوان او بسی دیدم | وه که قران به پارسی دیدم |
| جای انکار خواجه ما نیست | که به وجد و سماع روحانی است |
| سحر باشد لسان او لاریب | راستی، راستی لسان الغیب |
| خواجه قرآن به سینه داشته است | گوهر آبگینه داشته است |
| سینه، گنجینه کلام خداست | خواجه آیینه خدای نماست |
| فال او از غمش غرامت بس | خواجه را خود همین کرامت بس |
| شاهد عشق از او تجلی یافت | خاطر عاشقان تسلی یافت |
| عالمی ساخت پر ز فرّ و شکوه | فکر از ابهام و سطوتش به ستوه |
| روح، مقهور سازد و شیدا | همچو دریا، کرانه ناپیدا |
| ساحت قدس را یکی گلشن | ساخت با لطف سایه و روشن |
| از تجلی به پرده ابهام | در رخش خیره دیده افهام |
| عندلیبی اسب با هزار نوا | هرنوا، برهزار درد، دوا |
| گلبن طبع خواجه تا گل کرد | خار غم قابل تحمل کرد |
| گر در این آستانه راه نبود | اهل دل را پناهگاه نبود |
| دل چو از روزگار رنجه شود | نیمه شب در پناه خواجه شود |
| خواجه بارش زدوش برگیرد | دل نوازش کنان به گیرد |
| خواجه مهمان به دیده بنشاند | سرو جانش به مقدم افشاند |
| در، فراز است داد خواهش را | بار عام است بارگاهش را |
| کس از این خانه بی مواجب نیست | بر درش گیر و دار حاجب نیست |
| خوش پناهی است بی پناهان را | دادگاهی است دادخواهان را |
| خواجه کاغوش ناز باز کند | دل به اورنگ شاه ناز کند |
| هرکه را دل به خواجه در پیوست | پیش چشمش جهان نماید پست |
| بر در خواجه هرکه باز آید | از در خلق بی نیاز آید |
| در خرابات او علی ساقی است | مستی خواجه تا ابد باقی است |
| خضر دردی کش قرابه اوست | گنج توحید در خرابه اوست |
| خواجه فوق بشر زده خرگاه | ملکوتش حجاب چهره ماه |
| مکتب اوست در مقام ملک | بشریت به مکتبش کودک |
| زهی آن خرقه باز دردکشان | به دو کون آستین و جدفشان |
| آتش شوق و همت افروزی | خرمن خیر و عافیت سوزی |
| طرّه آشفته مست و یدایی | خرقه جایی و مولوی جایی |
| بوالبشر را مهین خلف فرزند | به جی داده جنت و خرسند |
| می خرد خالی و شکرخندی | به بخارایی و سمرقندی |
| دو جهانش به دیده گرد فناست | حیرتم، یارب این چه استغناست! |
| راه حق رفت و بازگشتی کرد | چون پیمبر عجب گذشتی کرد |
| هرچه در پرده حقیقت، راز | می نوازد به ارغنون مجاز |
| گوش می خواهد از تو راز نیوش | که بود محرم پیام سروش |
| فاش گوییم: شاعر عرفاست | هر سری را به هم او نه وفاست |
| لطف تشبیه و وقت ایهام | چهر معنی نهفته درابهام |
| باده ای کش دوای مخموری است | نه از این باده های انگوری است |
| خواجه در ملک دل جهانبان است | خواجه از تن گذشته و جان است |
| خواجه سرمشق آدمی باشد | رهبر دین مردمی باشد |
| از بشر شر و فتنه می کاهد | و آدمی را فرشته می خواهد |
| هرکه با خواجه دوست اهل وفاست | گر صدش دشمنی کنند، صفاست |
| شمر هم گر به خواجه راهی داشت | کافرم من اگر گناهی داشت! |
| گر اروپا به خواجه داشت نظر | بر سر کشتگان نداشت گذار |
| باده در جام عدل اگر ریزند | کی حریفان بلا برانگیزند؟ |
| کی پسندد صفای گوهر پاک | جنگ، آن هم برای مشتی خاک؟ |
منبع:
بخش شعر و ادب سایت راسخون
