سرزمين اروگوئه يكي از كوچكترين ممالك امريكاي لاتين، نخستين بار در پنجم ژانويه 1516م در جريان اكتشافات دريانوردان اسپانيايى كشف شد، ولي نخستين سكنه اروپايى آن كه در اواخر قرن هفدهم در اين سرزمين مستقر شدند پرتغاليهاي بودند. در اوائل قرن هجدهم، مجدداً اسپانيايىها بر اين سرزمين مسلط شدند و نزديك يك قرن بر اروگوئه حكومت كردند تا اينكه پرتغاليها دوباره در سال 1817م درصدد تسلط بر اين منطقه برآمدند. كشمكش بين اسپانيا و پرتغال به استقلالطلبان اروگوئه فرصت داد تا عليه هر دوي آنها قيام كرده و در سال 1827م استقلال خود را به دست آورند. اروگوئه پس از استقلال صحنه جنگهاي داخلي و رقابت گروههاي طالب قدرت شد. همچنين از نيمه قرن بيستم، اين كشور شاهد چندين كودتاي نظامي بوده و نزديك به پنجاه سال متناوباً به وسيله دولتهاي نظامي اداره شده است. فشار و اختناق حاكم بر اروگوئه در دهه 1960م به آغاز يك شورش مسلحانه و جنگهاي چريكي در اين كشور انجاميد و نظاميان سرانجام در سال 1980م به رفراندومي براي تدوين يك قانون اساسي براي اروگوئه رضايت دادند. قانون اساسي جديد اروگوئه به حكومت نظاميان پايان داد و از 1985م به اين طرف، حكومت غيرنظامي در اين كشور زمام امور را به دست گرفته است. (ر.ك: 25 اوت)