رحلت فقيه بزرگ شيعه "محمد بن احمد بن ادريس حلّي" (598 ق)
رحلت فقيه بزرگ شيعه "محمد بن احمد بن ادريس حلّي" (598 ق)
فخرالدين ابوعبداللَّه محمدبن احمدبن ادريس حلّي در سال 543 قمري در شهر حلّه در عراق ديده به جهان گشود. ابن ادريس از كودكي به فراگيري قرآن و علوم ديني پرداخت به طوري كه در جواني، فقيهي متبحر و عالمي برجسته شد. او معتقد بودكه تفكر و شناخت براي انتخاب راه درست، وظيفهي هر انساني است و هر كس كه از اين نعمت يعني شناخت و تفكر، استفاده نكند، به نعمتهاي خداوند كفر ورزيده است. به همين جهت، علما و دانشمندان معاصر و متأخر ابن ادريس حلي، وي را به خاطر داشتن شجاعت علمي و تحرك بخشيدن به فقه اسلامي و تشويق به انديشهي آزاد ستودهاند. تا يكصد سال پس از درگذشت شيخ طوسي، تمامي مسندنشينانِ فقاهتِ شيعه، خوشهچينان آراء شيخ و در حقيقت، فقط منعكس كنندگانِ نظرات او بودند تا جايى كه ميتوان گفت باب اجتهاد تا حدودي مسدود شده بود. در چنين وضعي، ابنادريس پاي از دايرهي تقليد بيرون نهاد و به احياي اجتهاد و اظهار نظر آزاد پرداخت. ابنادريس داراي آثار گرانبهاي چندي است كه معروفترين آنها كتابِ "السرائر" از كتب بديع فقهي ميباشد كه ارزش و اعتبار آن، پس از قرنها به قوَّت خود باقي است. اين كتاب علاوه بر اهميَّت فقهي، به علت دارا بودنِ گزيدهاي از احاديث، ارزش حديثي قابل توجهي دارد. اين عالم بزرگ مسلمان سرانجام در 18 شوال سال 598 قمري در 55 سالگي دار فاني را وداع گفت.
