آلبرت شوايتزر در ۱۴ ژانويه ۱۸۷۵م در کايسنبرگ، در آلزاس‌عليا که اکنون جزو کشور فرانسه است، به‌‌دنيا آمد. سرتاسر زندگي اين انديشمند و پزشک انسان‌دوست، در کارهاي علمي و هنري و کمک به محروم‌ترين انسان‌ها گذشت و به‌صورت نمونه‌اي از زندگي انساني زبان‌زد جهانيان شد. شوايتزر در ۱۸۹۹م به اخذ دکتراي فلسفه و الهيات دانشگاه استراسبورگ نائل آمد و با نوشتن کتاب "در جست‌وجوي عيساي تاريخي" به‌عنوان يکي از چهره‌هاي جهاني در الهيات شناخته شد.
شوايتزر علاوه بر پژوهش و تدريس در اين رشته، به موسيقي نيز مي‌پرداخت. نوشته‌هاي او در تفسير آثار يوان سباستيان باخ، حاوي ديدگاه جديدي به کارهاي اين موسيقي‌دان بود. شوايتزر، موسيقي باخ را با تعبيري مذهبي، به‌عنوان موسيقي ملهم از نيروهاي کيهاني جهان طبيعت برمي‌شمرد.
شوايتزر در سال ۱۹۰۵م وارد دانشکده پزشکي شد تا بعد از فارغ‌التحصيلي، زندگي خود را وقف مأموريت‌هاي انسان‌دوستانه پزشکي کند. او، در سال ۱۹۱۲م، يک سال پيش از اخذ دکتراي پزشکي، با هلن برسلاو، دانشجوي پرستاري، ازدواج کرد که بعدها بزرگ‌ترين ياري‌رسان شوايتزر گرديد.
سال بعد، اين دو رهسپار لامبرن گابن شدند تا در حاشيه جنگلي رودخانه اگووه، به‌همراه بوميان آفريقايي، بيمارستاني تأسيس کنند. با تأسيس اين بيمارستان، اشخاص، مؤسسه‌ها و نهادهاي گوناگوني از سرتاسر جهان، با هدايا و کمک‌هاي مالي، شوايتزر را ياري کردند.
در بيمارستان لامبرن، شوايتزر همه‌کاره بود: از مداوا، جراحي و معالجه بوميان گرفته تا رسيدگي به کارهاي دامپزشکي و معالجه حيوانات، و هم‌چنين امور اداري و مالي بيمارستان را خود انجام مي‌داد. با وجود اين، کار نويسندگي و پرداختن به موسيقي را نيز کنار نمي‌گذاشت. در طول همين سال‌ها، کتاب‌ها و مقاله‌هاي زيادي از خود به يادگار گذاشت که مي‌توان "خاطرات کودکي و جواني"، "در حاشيه جنگل نخستين"، "وراي زندگي" و "انديشه من" را نام برد.
شوايتزر در سال ۱۹۲۴م، بعد از چند سال دوري از لامبرن به‌دليل وقوع جنگ جهاني اول، دوباره به بيمارستان متروک خود بازگشت و با تلاشي بيش‌تر، آنجا را آباد ساخت. تا سال ۱۹۶۳م اين بيمارستان مي‌توانست ۳۵۰ بيمار بپذيرد. هم‌چنين، آسايشگاه جذاميان - که آن نيز به توسط شوايتزر بنا شده بود - ۱۵۰ جذامي را در خود جاي مي‌داد. در اين مدت، پزشکان ديگري نيز به شوايتزر پيوسته بودند. ۳۶ پزشک، پرستار و تعدادي از افراد آموزش‌ديده بومي بيمارستان را اداره مي‌کردند.
در سال ۱۹۵۲م، جايزه صلح نوبل به شوايتزر اعطا مي‌شود و سخنراني او به‌هنگام گرفتن اين جايزه، با عنوان "مسئله صلح در دنياي فعلي"، شهرت جهاني کسب مي‌کند. در سال ۱۹۵۸م، طي سخنراني در اسلو، جهانيان را به پيام انسان‌دوستانه خود فرامي‌خواند. اين پيام، که مشتمل بر سه تقاضا بود، با عنوان "صلح يا جنگ اتمي" ذهن‌هاي آگاه را مجذوب خود مي‌کند.
سرانجام، اين عالم الهيات، موسيقي‌دان و پزشک انسان‌دوست، به سال ۱۹۶۵م، در بيمارستاني که خود در قلب آفريقا (در شهر لامبرن جمهوري گابن) بنا کرده بود، و در کنار انسان‌هاي محرومي که زندگي خود را وقف آن‌ها ساخته بود، درمي‌گذرد و خاطره‌اي به‌يادماندني از بشردوستي به يادگار مي‌گذارد.
مرگ شوايتزر،برنده جایزه سال 1952 صلح نوبل (1965م)
آلبرت شوايتزر در ۱۴ ژانويه ۱۸۷۵م در کايسنبرگ، در آلزاس‌عليا که اکنون جزو کشور فرانسه است، به‌‌دنيا آمد. سرتاسر زندگي اين انديشمند و پزشک انسان‌دوست، در کارهاي علمي و هنري و کمک به محروم‌ترين انسان‌ها گذشت و به‌صورت نمونه‌اي از زندگي انساني زبان‌زد جهانيان شد. شوايتزر در ۱۸۹۹م به اخذ دکتراي فلسفه و الهيات دانشگاه استراسبورگ نائل آمد و با نوشتن کتاب "در جست‌وجوي عيساي تاريخي" به‌عنوان يکي از چهره‌هاي جهاني در الهيات شناخته شد.
شوايتزر علاوه بر پژوهش و تدريس در اين رشته، به موسيقي نيز مي‌پرداخت. نوشته‌هاي او در تفسير آثار يوان سباستيان باخ، حاوي ديدگاه جديدي به کارهاي اين موسيقي‌دان بود. شوايتزر، موسيقي باخ را با تعبيري مذهبي، به‌عنوان موسيقي ملهم از نيروهاي کيهاني جهان طبيعت برمي‌شمرد.
شوايتزر در سال ۱۹۰۵م وارد دانشکده پزشکي شد تا بعد از فارغ‌التحصيلي، زندگي خود را وقف مأموريت‌هاي انسان‌دوستانه پزشکي کند. او، در سال ۱۹۱۲م، يک سال پيش از اخذ دکتراي پزشکي، با هلن برسلاو، دانشجوي پرستاري، ازدواج کرد که بعدها بزرگ‌ترين ياري‌رسان شوايتزر گرديد.
سال بعد، اين دو رهسپار لامبرن گابن شدند تا در حاشيه جنگلي رودخانه اگووه، به‌همراه بوميان آفريقايي، بيمارستاني تأسيس کنند. با تأسيس اين بيمارستان، اشخاص، مؤسسه‌ها و نهادهاي گوناگوني از سرتاسر جهان، با هدايا و کمک‌هاي مالي، شوايتزر را ياري کردند.
در بيمارستان لامبرن، شوايتزر همه‌کاره بود: از مداوا، جراحي و معالجه بوميان گرفته تا رسيدگي به کارهاي دامپزشکي و معالجه حيوانات، و هم‌چنين امور اداري و مالي بيمارستان را خود انجام مي‌داد. با وجود اين، کار نويسندگي و پرداختن به موسيقي را نيز کنار نمي‌گذاشت. در طول همين سال‌ها، کتاب‌ها و مقاله‌هاي زيادي از خود به يادگار گذاشت که مي‌توان "خاطرات کودکي و جواني"، "در حاشيه جنگل نخستين"، "وراي زندگي" و "انديشه من" را نام برد.
شوايتزر در سال ۱۹۲۴م، بعد از چند سال دوري از لامبرن به‌دليل وقوع جنگ جهاني اول، دوباره به بيمارستان متروک خود بازگشت و با تلاشي بيش‌تر، آنجا را آباد ساخت. تا سال ۱۹۶۳م اين بيمارستان مي‌توانست ۳۵۰ بيمار بپذيرد. هم‌چنين، آسايشگاه جذاميان - که آن نيز به توسط شوايتزر بنا شده بود - ۱۵۰ جذامي را در خود جاي مي‌داد. در اين مدت، پزشکان ديگري نيز به شوايتزر پيوسته بودند. ۳۶ پزشک، پرستار و تعدادي از افراد آموزش‌ديده بومي بيمارستان را اداره مي‌کردند.
در سال ۱۹۵۲م، جايزه صلح نوبل به شوايتزر اعطا مي‌شود و سخنراني او به‌هنگام گرفتن اين جايزه، با عنوان "مسئله صلح در دنياي فعلي"، شهرت جهاني کسب مي‌کند. در سال ۱۹۵۸م، طي سخنراني در اسلو، جهانيان را به پيام انسان‌دوستانه خود فرامي‌خواند. اين پيام، که مشتمل بر سه تقاضا بود، با عنوان "صلح يا جنگ اتمي" ذهن‌هاي آگاه را مجذوب خود مي‌کند.
سرانجام، اين عالم الهيات، موسيقي‌دان و پزشک انسان‌دوست، به سال ۱۹۶۵م، در بيمارستاني که خود در قلب آفريقا (در شهر لامبرن جمهوري گابن) بنا کرده بود، و در کنار انسان‌هاي محرومي که زندگي خود را وقف آن‌ها ساخته بود، درمي‌گذرد و خاطره‌اي به‌يادماندني از بشردوستي به يادگار مي‌گذارد.
.jpg "دلایل مهمی که درباره ترس بچه ها از مدرسه نمی دانید")
.jpg "شب جمعه روضه امام حسین (ع)/ استاد میرزا محمدی")
