سلام من همسایه ای دارم که اظهار می کند به تازگی متوجه...

باسلام. خواهر عزیزم احساس مسئولیت شما نسبت به ایشان قابل تقدیر است . علاوه بر این بسیار کار پسندیده ای می کنید که بدون اطلاعات با ایشان در مورد این موضوع مهم مشورت نداده اید و قصدتان واقعا کمک کردن به ایشان است، به همین دلیل برای پاسخ به سوال شما همسایه تان را مخاطب قرار می دهم و نکاتی را خدمتشان عرض می کنم. احساس رنج شما كاملاً طبيعي و قابل درك است. در اكثر نقاط و فرهنگ هاي كشور و جامعه ي ما چندهمسري، يك رفتار خلاف عرف و شايد به عبارت بهتر، ضدعرف و ضدهنجار به حساب مي آيد. حتي در مناطقي هم كه اين موضوع به لحاظ فرهنگي پذيرفته شده است، براي همسران اين مردان، اين موضوع كاملاً مسئله ي پيش پا افتاده يا خوشايندي محسوب نمي شود. شما اولاً بايد اين موضوع را براي خودتان حل كنيد كه اين احساس رنجش شما كاملاً طبيعي بوده و حق با شما است كه چنين احساسي را داشته باشيد، اما براي تصميم گيري اجازه ندهيد كه اين احساس ناكامي شديد حال حاضرتان، بر تصميم گيري هاي مهمتان تأثير بگذارد. مطمئناً مهمترين تصميم گيري كه در حال حاضر در پيش روي شما قرار دارد، فقط محدود به دو گزينه است: 1- از همسرتان جدا شويد 2- با اين موضوع به نوعي كنار بياييد. گزينه ي سوم يعني اينكه همسرتان از آن خانم جدا شود، در چنين موقعيت هايي به نظر بعيد مي رسد. شما الان خيلي ناراحت هستيد و اين ناراحتي، كاملاً بجا است. اما اگر مي خواهيد گزينه ي اول را انتخاب كنيد، فقط به احساس ناراحتي حال حاضرتان تمركز نداشته باشيد بلكه سعي كنيد پيامدهاي اين انتخاب را به طور دقيق از نظر بگذرانيد؛ آيا جدا شدن، وضع شما را بهتر مي كند يا بدتر؟ آيا شرايط فعلي ادامه دادن به رابطه ي كنوني براي شما رنج آور تر است يا با انگ طلاق، زندگي كردن؟ اگر فرزند داريد، با طلاق گرفتن، آينده ي فرزندانتان چگونه خواهد بود؟ روابط شما با فرزندانتان پس از طلاق چگونه خواهد بود؟ و ... . همه ي اين گزينه ها را به طور دقيق و عيني بررسي كنيد، اگر مزاياي جداشدن، بيش از مضراتش باشد، مطمئناً عاقلانه است كه جدا شويد، ولي اگر تلخي هاي جدايي و طلاق، بيشتر از تلخي هاي زندگي حال حاضرتان باشد، عاقلانه است كه از بين بد و بدتر، بد را انتخاب كنيد. اگر گزينه ي دوم را انتخاب كنيد، مطمئناً تحمل اين شرايط براي شما سخت خواهد بود ولي شايد سخت تر از زندگي تحت سايه ي برچسب طلاق نباشد. در واقع صورت چنين انتخابي بايد اولاً اين موضوع را به عنوان يكي از محدوديت هاي زندگي خودتان بپذيريد، مثل يك فردي كه دچار معلوليت مي شود و اين معلوليت را به عنوان بخشي از محدوديت هاي زندگي خود، مي پذيرد و باوجود آن به زندگي خود ادامه مي دهد. در وهله ي دوم، شما مي توانيد به دنبال ساز و كارهايي باشيد كه اين شرايط را براي شما آسان تر كند. مثلاً مي توانيد انتظارات خود را از همسرتان صريحاً مطرح كنيد و يا با كمك يك مشاور، به همسرتان بفهمانيد كه چه نيازهاي عاطفي داريد و او را متعهد سازيد كه علي رغم دنبال كردن شرايط حاضر، به نيازهاي شما هم توجه كافي را داشته باشد. البته اينها در صورتي است كه گزينه ي دوم يعني ادامه دادن به زندگي زناشويي خودتان را انتخاب كنيد.