برادر گرامی در مورد مشکلی که صحبت کرده اید می توان دو موضوع را در نظر گرفت زیرا برایم مبهم است که کدام یک بیشتر در مورد فرزند شما صادق است. حالت اول این است که پسرتان در مقابل بیشتر درخواست هایی که شما دارید مقاومت می کند ، و حالت دوم اینکه نه، بیشترین موضوعی که با آن مشکل دارید بازی با همبازی اش است و در موارد دیگر حرف شنوی نسبتا خوبی دارد؟ اگر حالت اول در مورد کودک شما صادق است و ویژگی های زیر را هم از خود نشان می دهند لازم است حتما به یک مشاور کودک به صورت حضوری مراجعه کنید تا ایشان را بررسی کنند. خصوصیاتی از قبیل ( اغلب با بزرگسالان جر و بحث می کند، اغلب عمداً سرپیچی می کند یا از پیروی کردن درخواست ها یا مقررات خودداری می کند، عمداً دیگران را آزار می دهد، اغلب دیگران را به خاطر اشتباهات یا بدرفتاری شان سرزنش می کند، به راحتی از دیگران دلخور می شود، اغلب عصبانی و دلخور و کینه جو است) در کنار نافرمانی ای که دارد اگر بیشتر از 6 ماه ، حداقل 4 مورد از اینها را از خود نشان داده به کمک تخصصی نیاز دارد. اما اگر نه، تنها چیزی که باعث دردسر شده بازی با آن پسربچه است ، با رعایت موارد زیر می توانید آن را تا حد زیادی کاهش دهید. اول اینکه توجه داشته باشید که بچه ها تنها زمانی یک نفر را به عنوان همبازی انتخاب می کنند که در رابطه با او بهشون خوش گذشته باشه و احساس خوبی پیدا کرده باشند، اگر پسر شما در بازی با هم آپارتمانی تان فقط کتک می خورد، خودش راغب نبود به این رابطه ادامه دهد، اما بهتر است با دقت بیشتری به بازی آنها توجه کنید که پرتان از این رابطه چه چیزی کسب می کند، یکی از مواردی که به شما کمک می کند تا این موضوع را توجه کنید این است که به پسرتان بگویید، میدونم مامان دوست داری باهاش بازی کنی، اما به شرطی بهت اجازه میدم که اون بیاد خونه ما، حتی خودتان هم وارد بازی آنها شوید و یک مدت با اینکه اذیت می شوید بدون اینکه سرزنش یا انتقاد کنید، فقط با آنها بازی کنید، اگر پسرتان به این حد راضی می شوند و اگر می بینید که رفتار آن پسر روی عملکرد و رفتار پسرتان اثر بدی نگذاشته پیشنهاد می دهم در این مورد خیلی سخت گیر نباشید، از طرف دیگر با بازی به این طریق می توانید مشکل آن پسر را هم متوجه شوید و از خانواده اش بخواهید در این مورد کاری کنند. اما اگر می بینید بازی پسرتان و ایشان روی او اثر منفی گذاشته بهتر است غیر مستقیم این رابطه را کم کنید، به این معنا که به جای اینکه مدام در مقابل بازی با او مقاومت کنید، حوصله به خرج دهید و وقت پسرتان را جوری پر کنید که دیگر وقت بیرون رفتن نداشته باشد، خودتان در بازی هایش شرکت کنید و بازی های سرگرم کننده ای که او دوست دارد را انجام دهید. زیرا وقتی پسرتان در خانه نمی داند که چه کاری انجام دهد و مدام حوصله اش سر می رود مشخص است که در بیرون از خانه به جست و جوی آن می گردد. یکی دیگر از راه هایی که می توانید حرف شنوی او را تقویت کنید این است که هر روز حداقل 10 دقیقه با پسرتان بازی مورد علاقه اش را انجام دهید، بدون برادرش، فقط بازی کنید و کارهایی که او دوست دارد را انجام دهید، بدون اینکه بخواهید چیزی به او یاد بدهید، سرزنش کنید یا چیزی بپرسید، فقط بازی کنید و در حین بازی درخواست های کوچک از پسرتان داشته باشید، مثلا مامان اون ماشین به من بده، این پل چه جوری ساختی، و .. درخواست هایی که می دانید حتما انجام می دهد، و هر بار که گوش می دهد حرف شنوی اش را مورد توجه قرار دهید، مثلا لبخند بزنید، یا اینکه بگویید مامان ممنون که به حرفم گوش دادی، یا بعد از چندبار حرف شنوی بگویید از اینکه به حرفم گوش میدی خیلی خوشحالم و .... پس از یک مدت خواهید دید که پسرتان بدون اینکه لجبازی و حرف نشنوی اش را هدف قرار داده باشید حرف شنو تر خواهد شد. اما اگر متوجه اثرات بد بازی آنها شدید در کنار تقویت حرف شنوی از این تکنیک هم کمک بگیرید. اگر پسر شما بداند که سرانجام، پاسخ مثبت خواهید داد، دیگر مهم نیست که ده بار هم گفته باشید"نه". او آنقدر گریه می کند، نق می زند، خودش را به زمین می کوبد و بداخلاقی می کند تا سرانجام، تسلیم شوید و او به هدفش برسد. چنین کودکی به تجربه آموخته است که اگر پشتکار داشته باشد و خوب جیغ بکشد، در نهایت برنده می شود. تنها راه حل برای این مسئله آن است که کودک دریابد که نظر شما تغییر نمی کند و با کسی شوخی ندارید. اگر "نه گفتن شما همیشه باعث دردسر می شود و کودک عادت کرده در مقابل "نه"شما گریه کند، تاکید می کنم به عقب برگردید و اعمال خودتان را مرور کنید. ممکن است بچه شما ده بار یا نهایتا 20 بار جیغ بکشد ولی وقتی دید که شما قاطع اما مهربانید می بیند که از این راه به نتیجه نخواهد رسید و بعد از شنیدن پاسخ به خودش زحمت بحث کردن با شما را نخواهد داد. پس اگر مطمئنید که نمی خواهید به این درخواست او جواب مثبت دهید هرگز با پسرتان وارد بحث نشوید، در غیر این صورت با تک تک دلایل شما مبارزه خواهد کرد و کار به بحث و جدل می کشد. پاسخ ها و واکنش های کودک را نادیده بگیرید. به چراها، غرها، نق ها و هر چیز دیگر توجه نکنید. کودکی که ماه ها و شاید سال ها عادت کرده است که با گریه و زاری و نق زدن به خواسته اش برسد و شما را تسلیم کند، برای تغییر این عادت نیاز به زمان و تحمل سختی دارد. محکم بایستید ، البته از پرخاشگری و تنبیه به شدت پرهیز کنید فقط حرف های پسرتان را از یک گوش بشنوید و از گوش دیگر بیرون کنید، پس از مدتی می بینید که این روش چه قدر مؤثر بوده. اما اگر نمی توانید به حرف های او کاملا بی توجه باشید، از روش سوزن گیر کرده استفاده کنید یعنی هر چیزی که گفت ، گیر کنید و در پاسخ بگویید اجازه نداری بری بیرون بدون اینکه هیچ توضیحی بدهید. در مورد این مطالب فکر کنید و تجربیاتتان را مجددا با مادر میان بگذارید تا با به دست آوردن اطلاعات بیشتر راهنمایی های کامل تری دریافت کنید.