با سلام و خسته نباشید. با پسری به مدت 6 سال دوست بودم، شغل تحصیلات و ... همه چیز عالی بود. و رابطه دوستانه و صمیمیت بین ما کاملا برقرار بود. فقط همشهری نبودیم. قرار بود حداقل یکسال دیگه خانواده ها در جریان قرار بگیرن اما چند ماه پیش وقتی بحث ازدواج رو مادرش پیش میکشه باهاش اونم میگه که دختری توی زندگیشه. مادرش چندین بار تلفنی با من حرف زد. خانوم واقعا فهمیده ای هستن. از همه چیز خانوادش و خودش خوشم میاد. میدونستم خانواده من به راحتی خانواده اون این قضیه رو قبول نمیکنن. به هر حال مادرش تماس گرفت منزل و با مادرم صحبت کرد. اما مادر من روی این نکته که اون مال یه شهر دیگه است و ما شناختی روشون نداریم و این جمله که آدم فامیل و همسایه رو هم نمیتونه کامل بشناسه چه برسه به اینکه اون شخص مال یه شهر دیگه باشه و ... خلاصه اینقدر این حرف ها رو به من زدن تا من رو تحت تأثیر قراردادن. و بعد هم زنگ زدن و گفتن نه و به خونواده پسر گفتن که ما دخترمونو قانع کردیم که این ازدواج به صلاح نیست!!! حتی حاضر نشدن پسر رو ببیننن و تحقیق کنن. و اونا هم فکر کردن من قلباً و عقلاً گفتم نه و دیگه تموم شد. اما من نمیتونم با این قضیه کنار بیام. همش کارم شده غصه خوردن و فکر و خیال. نمیدونم چه کار باید انجام بدم تا دوباره بحث ازدواج بینمون مطرح شه و خانواده پسر پا پیش بذارن. البته من خودم اس ام اس دادم و به پسرگفتم این حرف قلبی من نبوده. اما بهش برخورده یه جورایی و به من میگه تو نمیتونی تصمیم قاطع بگیری و زود تحت تأثیر حرف و مخالفت دیگران قرار میگیری. و اگه میخوای ثابت کنی که راضی به این ازدواجی هم به پدر و مادر خودت باید بگی که خودم میخوام دوباره شروع شه این رابطه و هم زنگ بزنی به مادر من و بگی اینو. اما واقعا این برام سخته. میخواستم راهنمایی بخوام ازتون باید چه کار کنم که اونا پا پیش بذارن؟ اونا بهم بی اعتماد شدن.