در متون فقهی امامیه این مسأله مطرح شده است که پزشک جهت برائت از ضمان در معالجه‌هایی که انجام می‌دهد لازم است از بیمار و در صورت عدم امکان و یا عدم اعتبار اذن وی، ‌از ولیّ او، تحصیل برائت نماید، مفاد فوق در مواد 319 تا 322 قانون مجازات اسلامی نیز مذکور است، با توجه به این‌که مقصود از ولیّ در موارد گوناگون، متفاوت است و از سوی دیگر رویه فعلی آن است که درمانگاه‌ها و بیمارستان‌ها، اخذ برائت از همسر و فرزندان بیمار را نیز کافی می‌دانند، بفرمایید: الف. در مبحث «ضمان طبیب» مقصود از ولیّ، ولیّ قهری است یا اولیای‌دم یا متولی درمان؟ و در صورتی که مراد اولیای‌دم باشد(1) آیا اذن و برائت تمام اولیای‌دم لازم است یا اذن و برائت برخی نیز کفایت می‌کند؟ ب‌. درصورت فقدان ولی یا عدم امکان دسترسی به او آیا اذن حاکم شرع لازم است یا اصولاً لزوم اخذ اذن ساقط است؟ و در صورت لازم بودن اذن حاکم، آیا اذن موردی و خاص لازم است یا اذن عام نیز کفایت می‌کند؟ ج‌. در صورتی که بیمار، صغیر ممیز باشد آیا اذن و برائت وی رافع ضمان می‌باشد؟ د‌. هرگاه پزشک متبحر و ماهر بیمار را از خطرهای معالجه و جراحی به طور کامل آگاه ساخته و سپس با رضایت بیمار و رعایت تمامی موازین فنی و علمی و با به کار بستن نهایت جهد و کوشش، اقدام به معالجه او کند و مریض تلف شود آیا به صرف عدم اخذ برائت، ضامن خواهد بود؟