فرقه ی حواریون مسیح
پرسش :
نهضت حواریون مسیح (علیه السلام) چه کسانی هستند؟
پاسخ :
نهضت حواریون مسیح که همچنین به عنوان کلیساهای مسیح، یا بر اساس نام مؤسس آنها به «کمپبلیت ها»(1) معروفند، نهضتی است که در اوایل قرن نوزدهم در آمریکا پدید آمد. این نهضت را دو نفر پرسبیتری ایرلندی به نام «توماس کمپبل» (1763 ـ 1854) و الکساندر (1788 ـ 1886) که در 1807 به آمریکا مهاجرت کرده بودند، تأسیس کردند.
الکساندر الهیات خود را در ایرلند و اسکاتلند فراگرفت. پدر او ابتدا به عنوان کشیش پرسبیتری خدمت کرد و با نگرانی شدید شاهد پراکندگی و تفرقه ای بود که در میان گروه های متفرق کلیسایش وجود داشت و می رفت که به اختلاف وسیعی در جهان مسیحیت منجر شود. او بزودی اعلامیه و خطابه ی خود را منتشر کرد و در آن از کلیّه ی مسیحیان از فرق مختلف دعوت کرد که اختلاف خود را کنار بگذارند و زیر پرچم شکل اصلی و خالص مسیحیت متحد شوند. او چنین تشخیص داد که اتحاد در مورد عمل تعمید بزرگسالان، کتاب مقدس به عنوان مأخذ اصلی و ایمان به مسیح، جدا از هر اصل عقیدتی وجود دارد. آرزوی او تشکیل وحدت سازمان یافته ی جهان مسیحیت، آن چنان پیشرفته تر از زمانش بود که برای او در کلیسای پرسبیتری مشکلات روز افزونی را پدید آورد. نخستین جماعت مستقل در 1811 تأسیس شد. تا مدتی این جماعت ها در آمریکا با کلیساهای تعمیدی متحد بودند، ولی این اتحاد در 1833 در اثر سوء ظن دوطرف به یکدیگر شکست خورد. این نهضت تا آن زمان خود را یک کلیسای مستقل می پنداشت که دارای ویژگی اصول تعمیدی و نظام کلیسایی کنگرگشنالیسم بود.
حواریون، تحولات معمولی را که کلیساهای مشابه نیز در قرن نوزدهم دستخوش آن شده بودند تحمل کردند، ولی آنها با موضع گیری های جدید در برابر کتاب مقدس در خلال این دوران خو گرفتند. آنها به اینکه درباره ی خودشان به عنوان یک کلیسا سخن بگویند رغبتی نشان نمی دادند و ترجیح می دادند که از آنها به عنوان یک نهضت نام برده شود. انتخاب عناوین عهد جدید برای تفسیر کلیسایشان مرهون تمایلشان به عدم افزایش فرقه های موجود بود، نه ادعای داشتن یک کلیسا. علی رغم میل و ارده ی آنها، به هر حال آنها به صورت کلیسایی جلوه کردند. آنها در اعتقاد محکم خود به اتحاد سازمان یافته ی کلیسا با دیگر کلیساهای کاملاً نزدیک تفاوت دارند و از اولین اعضای حاد نهضت روحانی بوده اند.
آنها علاوه بر کشیش ها، شیوخ و شماس ها را نیز به رسمیت می شناسند. عشای ربانی آنها هر هفته انجام می شود. با اینکه عضویت آنها تا زمان اخیر به کسانی که تعمید مؤمنان را دریافت داشته بودند، اختصاص داشت، ولی در حال حاضر عضویت عموم آزاد است.
بین ایمان و عقیده تفاوت مشخصی وجود دارد که راه را برای انشعاب وسیع انظار هموار می کند. حواریون اساساً در آمریکا به وجود آمدند، ولی پیروان قابل ملاحظه ای در بریتانیای کبیر و استرالیا دارند. فعالیت های تبلیغی آنها در قسمت های مختلف جهان انجام می گیرد. در 1947 میلادی تعداد آنها نزدیک به دو میلیون نفر بود.
پی نوشت:
(1). Campbellite.
منبع: جهان مسیحیت، اینارمولند، ترجمه محمد باقر انصاری- مسیح مهاجری، موسسه انتشاراتی امیر کبیر تهران، 1387، ص 407.
نهضت حواریون مسیح که همچنین به عنوان کلیساهای مسیح، یا بر اساس نام مؤسس آنها به «کمپبلیت ها»(1) معروفند، نهضتی است که در اوایل قرن نوزدهم در آمریکا پدید آمد. این نهضت را دو نفر پرسبیتری ایرلندی به نام «توماس کمپبل» (1763 ـ 1854) و الکساندر (1788 ـ 1886) که در 1807 به آمریکا مهاجرت کرده بودند، تأسیس کردند.
الکساندر الهیات خود را در ایرلند و اسکاتلند فراگرفت. پدر او ابتدا به عنوان کشیش پرسبیتری خدمت کرد و با نگرانی شدید شاهد پراکندگی و تفرقه ای بود که در میان گروه های متفرق کلیسایش وجود داشت و می رفت که به اختلاف وسیعی در جهان مسیحیت منجر شود. او بزودی اعلامیه و خطابه ی خود را منتشر کرد و در آن از کلیّه ی مسیحیان از فرق مختلف دعوت کرد که اختلاف خود را کنار بگذارند و زیر پرچم شکل اصلی و خالص مسیحیت متحد شوند. او چنین تشخیص داد که اتحاد در مورد عمل تعمید بزرگسالان، کتاب مقدس به عنوان مأخذ اصلی و ایمان به مسیح، جدا از هر اصل عقیدتی وجود دارد. آرزوی او تشکیل وحدت سازمان یافته ی جهان مسیحیت، آن چنان پیشرفته تر از زمانش بود که برای او در کلیسای پرسبیتری مشکلات روز افزونی را پدید آورد. نخستین جماعت مستقل در 1811 تأسیس شد. تا مدتی این جماعت ها در آمریکا با کلیساهای تعمیدی متحد بودند، ولی این اتحاد در 1833 در اثر سوء ظن دوطرف به یکدیگر شکست خورد. این نهضت تا آن زمان خود را یک کلیسای مستقل می پنداشت که دارای ویژگی اصول تعمیدی و نظام کلیسایی کنگرگشنالیسم بود.
حواریون، تحولات معمولی را که کلیساهای مشابه نیز در قرن نوزدهم دستخوش آن شده بودند تحمل کردند، ولی آنها با موضع گیری های جدید در برابر کتاب مقدس در خلال این دوران خو گرفتند. آنها به اینکه درباره ی خودشان به عنوان یک کلیسا سخن بگویند رغبتی نشان نمی دادند و ترجیح می دادند که از آنها به عنوان یک نهضت نام برده شود. انتخاب عناوین عهد جدید برای تفسیر کلیسایشان مرهون تمایلشان به عدم افزایش فرقه های موجود بود، نه ادعای داشتن یک کلیسا. علی رغم میل و ارده ی آنها، به هر حال آنها به صورت کلیسایی جلوه کردند. آنها در اعتقاد محکم خود به اتحاد سازمان یافته ی کلیسا با دیگر کلیساهای کاملاً نزدیک تفاوت دارند و از اولین اعضای حاد نهضت روحانی بوده اند.
آنها علاوه بر کشیش ها، شیوخ و شماس ها را نیز به رسمیت می شناسند. عشای ربانی آنها هر هفته انجام می شود. با اینکه عضویت آنها تا زمان اخیر به کسانی که تعمید مؤمنان را دریافت داشته بودند، اختصاص داشت، ولی در حال حاضر عضویت عموم آزاد است.
بین ایمان و عقیده تفاوت مشخصی وجود دارد که راه را برای انشعاب وسیع انظار هموار می کند. حواریون اساساً در آمریکا به وجود آمدند، ولی پیروان قابل ملاحظه ای در بریتانیای کبیر و استرالیا دارند. فعالیت های تبلیغی آنها در قسمت های مختلف جهان انجام می گیرد. در 1947 میلادی تعداد آنها نزدیک به دو میلیون نفر بود.
پی نوشت:
(1). Campbellite.
منبع: جهان مسیحیت، اینارمولند، ترجمه محمد باقر انصاری- مسیح مهاجری، موسسه انتشاراتی امیر کبیر تهران، 1387، ص 407.