احکام وقف | شرایط صحت وقف: سوال هشت

پرسش :

‎‏مردی هستم علیل و بیمار، با متجاوز از هفتاد سال عمر، بر اثر جهل و نادانی و‏‎ ‎‏بیسوادی و بدون آینده نگری به سرنوشت قریب به بیست نفر از عایله خود که بعضی‏‎ ‎‏از فرزندانم مبتلا به بیماری صرع و غش می باشند. و با عنایت به این که بر اثر ناراحتی‏‎ ‎‏خانوادگی و فشار زندگی، مسلط به اعصاب خود نبوده، بنا به توصیه و ارشاد رئیس‏‎ ‎‏دادگاه انقلاب اسلامی، سه دانگ و سه ربع دانگ مشاع، از شش دانگ باقیماندۀ‏‎ ‎‏کاروان سرای مورد مالکیت خودم، را ـ که الساعه هم متصرف و محل ارتزاق روزمرۀ‏‎ ‎‏این جانب و عایله ام می باشد ـ طبق وقف نامۀ شمارۀ ‏‏ جهت‏‎ ‎‏مسجد یا حمام و یا سایر امور عام المنفعه وقف مؤبد نمودم. ‏ ‏‏مقرر شد که حاکم شرع دادگاه انقلاب با مشورت و صلاحدید امام جمعه به نحو‏‎ ‎‏احسن از آن استفاده نمایند و قید شد خودم مادام الحیات، حق نظارت داشته باشم.‏‎ ‎‏صیغه جاری شد ولی مورد وقف تحویل حاکم شرع و امام جمعه داده نشد چون که به‏‎ ‎‏موضوع و آینده وقف، بر اثر بی سوادی و کهولت سن مطلع و واقف نبوده ام، ناآگاهانه‏‎ ‎‏وقف نامه را انگشت زده ام. با گذشت اندک زمانی از عمل خود نادم و پشیمان و متوجه‏‎ ‎‏شدم که همه هستیم از دستم رفته و باید به کنج مسجد و یا خرابه ـ با حدود بیست نفر‏‎ ‎‏عایله ـ پناه ببرم. بدین سبب حضوراً و تلگراماً اعلام ندامت و ابطال وقف نامه را از‏‎ ‎‏مراجع مذکور خواستم، ولی توجهی نفرموده اند. مورد وقف هم کماکان در تصرفم‏‎ ‎‏می باشد و امور زندگی از همین محل تأمین می شود و راضی به تحویل و تحول و‏‎ ‎‏وقف هم نیستم. علی هذا تمنا دارم نظریه و فتوای حضرتتان را ذیلاً مرقوم تا از این‏‎ ‎‏پریشانی رها شوم.‏

پاسخ :
‏‏بسمه تعالی، تنها خواندن صیغۀ وقف و ثبت در دفتر، کافی برای تمامیت وقف نیست و تا عین موقوفه، تسلیم جهت وقف نشده، واقف می تواند‏‎ ‎‏برگردد. ‏‏

منبع: استفتائات امام خمینی(ره)، جلد 7، ناشر: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره)، تهران، 1392 ش.