شرح احوال امام رضا (علیه السلام) توسط ابن صباغ مالکى
پرسش :
ابن صباغ مالکى در شرح احوال امام رضا (علیه السلام) چه مى نویسد؟
پاسخ :
ابن صباغ مالکى مى گوید: «على بن موسى الرضا در مدینه، سال 148 هـ.ق متولد شد. و برخى نیز سال 153 ذکر کرده اند... و القابش: رضا، صابر، زکىّ، ولىّ، و مشهورترین آن رضا است، و در قامت معتدل بود»
وى مى نویسد: شیخ کمال الدین طلحه مى گوید:ابتداء امیرالمؤمنین على بن ابى طالب آمد و سپس (فرزندش) زین العابدین على بن الحسین و علّى سوم على بن موسى الرضا است. و هر کس به دقت نظر کند و تفکر نماید خواهد فهمید که على بن موسى الرضا(علیه السلام) در حقیقت وارث آن دو علّى است. که ایمانش رشد یافته و شأن و مقامش بالا رفته و منزلتش رفیع شده و یارانش زیاد و برهانش اشکار شده است. تا آنجا که خلیفه وقت مأمون عباسى او را به منزله جان خویش قرار داد و در سلطنت و پادشاهى خود، او را شریک نمود و امر خلافت را به او واگذار کرد.
سپس مى نویسد:
مناقب و فضائل او عالى، صفاتش زیبا، نفسش شریف و پاکیزه و از زمره بنى هاشم بوده و خاندان گرامى او، خاندان نبوّتند.
اما از جهت نسب، او على پسر موسى کاظم پسر جعفر صادق پسر محمد باقر پسر على زین العابدین پسر حسین بن على بن ابى طالب(علیه السلام) است و مادرش امّ ولد بوده است؟
نقش انگشترى آن حضرت «حَسْبى الله» بوده و براى ایشان در بلاد اسلامى بعنوان ولى عهد خطبه خوانده شد. سعید بن جبار بر منبر رسول خدا(صلى الله علیه وآله) خطبه خواند و در وصف حضرت این چنین سرود:
ستة آبائهم ماهم أفضل
من یشرب صوب الغمام
«شش تن پدران او هستند که چقدر برترند
از کسانى که آب ابرهاى باران زا مى نوشند (کنایه از همه خلائق)».(1)
پی نوشت:
(1). الفصول المهمه، ص 226.
منبع: اهل بیت از دیدگاه اهل سنت، على اصغر رضوانى، مسجد مقدس جمکران، قم ، 1385 ه.ش، ص 136.
ابن صباغ مالکى مى گوید: «على بن موسى الرضا در مدینه، سال 148 هـ.ق متولد شد. و برخى نیز سال 153 ذکر کرده اند... و القابش: رضا، صابر، زکىّ، ولىّ، و مشهورترین آن رضا است، و در قامت معتدل بود»
وى مى نویسد: شیخ کمال الدین طلحه مى گوید:ابتداء امیرالمؤمنین على بن ابى طالب آمد و سپس (فرزندش) زین العابدین على بن الحسین و علّى سوم على بن موسى الرضا است. و هر کس به دقت نظر کند و تفکر نماید خواهد فهمید که على بن موسى الرضا(علیه السلام) در حقیقت وارث آن دو علّى است. که ایمانش رشد یافته و شأن و مقامش بالا رفته و منزلتش رفیع شده و یارانش زیاد و برهانش اشکار شده است. تا آنجا که خلیفه وقت مأمون عباسى او را به منزله جان خویش قرار داد و در سلطنت و پادشاهى خود، او را شریک نمود و امر خلافت را به او واگذار کرد.
سپس مى نویسد:
مناقب و فضائل او عالى، صفاتش زیبا، نفسش شریف و پاکیزه و از زمره بنى هاشم بوده و خاندان گرامى او، خاندان نبوّتند.
اما از جهت نسب، او على پسر موسى کاظم پسر جعفر صادق پسر محمد باقر پسر على زین العابدین پسر حسین بن على بن ابى طالب(علیه السلام) است و مادرش امّ ولد بوده است؟
نقش انگشترى آن حضرت «حَسْبى الله» بوده و براى ایشان در بلاد اسلامى بعنوان ولى عهد خطبه خوانده شد. سعید بن جبار بر منبر رسول خدا(صلى الله علیه وآله) خطبه خواند و در وصف حضرت این چنین سرود:
ستة آبائهم ماهم أفضل
من یشرب صوب الغمام
«شش تن پدران او هستند که چقدر برترند
از کسانى که آب ابرهاى باران زا مى نوشند (کنایه از همه خلائق)».(1)
پی نوشت:
(1). الفصول المهمه، ص 226.
منبع: اهل بیت از دیدگاه اهل سنت، على اصغر رضوانى، مسجد مقدس جمکران، قم ، 1385 ه.ش، ص 136.