پرسش :

آیا در قرآن به نزول حضرت عیسی در آخرالزمان و لزوم پیروی همه از ایشان اشاره‌ شده است؟


پاسخ :
شرح پرسش:
آیا در قرآن آمده كه در آخرالزمان، حضرت عيسى علیه السلام نزول خواهد كرد و همه ادیان (از جمله مسلمانان) بايد از ایشان پيروى كنند؟

پاسخ:
در قرآن به اين كه حضرت عيسى در آخرالزمان نزول مى‌كند، صريحاً اشاره نشده است. در قرآن آمده است: «وَ إِنَّهُ لَعِلْمٌ لِلسّاعَةِ فَلا تَمْتَرُنَّ بها وَ اتَّبِعُونِ هذا صِراطٌ مُسْتَقِيمٌ[1]؛ و او، سبب آگاهى به روز قيامت است (نزول عيسى، گواه نزديكى روز رستاخيز است) هرگز، در آن ترديد نكنيد و از من پيروى كنيد كه اين راه مستقيم است.»
اين آيه، به آمدن حضرت عيسى در آخرالزمان، تعبير و تفسير شده است، لكن روايات زيادى داريم كه دلالت دارند بر اين كه هنگام ظهور حضرت مهدى علیه السلام، حضرت عيسى عليه السلام در پشت سر آن حضرت نماز خواهد خواند و براى نصرت ایشان تلاش خواهد كرد.
جابر بن عبدالله مى‌گويد: از پيامبر اکرم صلّى الله عليه و آله شنيدم كه مى‌فرمودند: حضرت عيسى، نازل مى‌شود و امير مسلمانان (منظور از امير، حضرت مهدى علیه السلام است) مى‌گويد: «بيا با تو نماز بگذاريم.» مى‌گويد: «نه؛ بعضى از شما، امام و امير بعضى ديگريد و اين، احترامى است كه خدا به اين امّت گذاشته است.»[2]
باز از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله نقل شده كه حضرت فرمودند: «از ذرّيه من، مهدى علیه السلام وقتى قيام كند، حضرت عيسى براى نصرت او مى‌آيد و در پشت سراو نماز مى‌خواند.»[3]
با توجّه به اين كه در آن زمان، حجّت خداوند در ميان مخلوقات عالم، حضرت مهدى علیه السلام است، بر همه واجب است كه از ایشان پيروى كنند، نه از كس ديگر. شاهد بر اين، بيانى است كه مرحوم طبرسى در تفسير مجمع البيان فرموده‌اند. ايشان آورده است كه حضرت عيسى علیه السلام در وقت خروج حضرت مهدى علیه السلام نزول مى‌كند و در اين زمان، همه ملل، ملت واحده كه همان ملت اسلام حنيف و دين ابراهيم است، مى‌گردند.[4]
بنابراين، تفاوتى ميان دعوت اين دو بزرگوار نيست. علاوه بر آن كه امامت و رهبرى امّت، بر عهده حضرت مهدى علیه السلام است و حضرت عيسى عليه السلام با آن حضرت، همراه و همگام خواهد بود و براى برپايى حكومت دينى، به دعوت و ارشاد مردم به یاری امام زمان علیه السلام مى‌پردازد.

پی‌نوشت‌ها:
[1]. سوه زخرف، آیه 61.
[2]. مجمع البيان، ج 9، ص 91.
[3]. بحارالأنوار، ج 14، ص 349.
[4]. بحارالأنوار، ج 3، ص 236.
نسخه چاپی