پرسش :

چرا برخى از مردم در تحقيقات ازدواج، حقايق را بيان نمى‏كنند؟


پاسخ :
برخى، مسائل امنيتى را در نظر مى‏گيرند و احتياط مى‏كنند تا دردسرى برايشان ايجاد نشود؛ در حالى كه انسانيت حكم مى‏كند اگر حقايقى را درباره شخصى مى‏دانند و جلو مشكلات پديد آمده براى دو خانواده را در آينده بگيرند؛ زيرا اگر ازدواج نادرستى شكل بگيرد، هر دو خانواده با جدايى بعدى متحمل ضررهاى مادى و معنوى مى‏شوند.

اگر بينى كه نابينا و چاه است‏
اگر خاموش بنشينى گناه است‏
برخى به لحاظ شرعى احتياط مى‏كنند؛ زيرا معتقدند كه اسلام، كشف )آشكار ساختن(عيب ديگران و تجسس و غيبت را جايز نمى‏داند؛ اما گويا اطلاع ندارند كه اسلام، ازدواج را استثنا كرده و در اين مورد مى‏توانند هم عيب خود فرد و هم عيب خانواده‏اش را به تحقيق كننده بگويند. ) سيد مسعود معصومى، احكام روابط زن و مرد، ص 170
فقيهان شيعه تحت عنوان »نصح مستشير« يعنى خيرخواهى مشورت‏خواه، به جواز آن فتوا داده‏اند؛ البته فقط ذكر عيب‏هايى كه مجاز است كه در ازدواج تأثير داشته باشد و به شناخت طرف كمك كند؛ براى مثال: ذكر گناه يا خطايى كه پيش‏تر داشته و توبه كرده و ديگر تكرار نمى‏كند؛ جايز نيست.
در ضمن، عيوب بايد به كسى گفته شود كه در تحقيق ازدواج نقش دارد و نه ديگران.
در صورت منتهى نشدن خواستگارى و تحقيق به ازدواج، بايد تمام معايب دو طرف پوشيده بماند و هيچ يك حق آشكار كردن آن را ندارد.
نسخه چاپی