پرسش :

آيـا مـقـام نـبوت حضرت ابراهيم با ترسيدن از افراد منافات ندارد؟فلما راى ايديهم لا تصل اليه نكرهم و او حبس منهم خيفه قالوا لا تخف ( هود / 70 ) .


پاسخ :
اولا ; آنچه با مقام نبوت و عصمت انبياء منافات دارد گناه و رذايل اخلاقى است . امـا آنـچـه در سرشت و طبيعت انسان نهاده شده و فطرى و غريزى است نه گناه است نه رذيلت اخـلاقى , ترس و خوف حالتى است كه در اثر مشاهده امر ناخوشايند در نفس انسان پديد مى آيد و اختيارى نيز نمى باشد . نـفـس هر انسانى از چيزهاى پليد و كثيف متنفر مى شود همانگونه كه از چيزهاى ناخوشايند متاثر مى گردد . رذيـلـت اخـلاقـى وقـتى پديد مى آيد كه انسان تحت تاثير اين حالات نفسانى دست به عمل زده , مقاومت وخويشتندارى خود را از دست بدهد و به جبن گرفتار آيد . همانگونه كه عدم تاثيرنفسانى مطلقا , در اين موارد تهور است كه فضيلت به حساب نمى آيد . ثانيا ; حضرت ابراهيم خليل (ع ) كه سالها با بت پرستى مبارزه كرده و امتحانات و ابتلائات فراوانى را پشت سر گذاشته بود , اميد و بيم و خوف و هراس را تنها دررابطه با خداوند معنا مى كرد نه در رابطه با هواى نفس و خويشتن خود . خوف ايشان از اين بود كه مبادا اين افراد كه به صورت ميهمان به منزل وارد شده اند از بت پرستان باشند و قصد مخالفت با خداوند را داشته باشند .
منبع: تفسير الميزان،علامه سيد محمد حسين طباطبائى ج 10 ص 321
نسخه چاپی