پرسش :
اينكه گفته مىشود: "نيت اگر پاك باشد، كافى است و ديگر به اسبابى مثل ادعيه و زيارات نيازى نيست"؛ آيا صحيح است؟
پاسخ :
اين يكى از القات شيطانى براى دور كردن انسانها از ادعيه و زيارات و ساير فعاليتهاى دينى است؛ زيرا اقدام به دعا و توسل به وسايلى چون ائمه معصومين عليهم السلام به دستور مستقيم خداوند، بر عهده ی انسان آمده است و سبب جلاى قلوب و الگوگيرى از راه و روش ايشان عليهم السلام و ارتباط هر چه بيشتر با اين بزرگواران مىگردد. در عين اين كه صِرف دعا و توسل ظاهرى، نمىتواند مثمر اين ثمرات عالى گردد و همراهى آن با دل ضرورى و لازم است. يعنى انسان با نيت خالص بايد دعا كند و به اين وسايط الهى متوسل گردد تا علاوه بر رفع مشكلات و حوائجش، دل را نيز جلا بخشد و در پرتو ارتباط با اوليا اللَّه عليهم السلام، سيره و صورت خود را پيراسته نمايد. از اين رو بايد گفت: نيت خالص و توسل و زيارات و خواندن ادعيه همه، علل ناقصه و جزء العلة براى تعالى و تكامل انساناند و وجود يكى ما را از استفاده از ديگرى بى نياز نمىكند؛ و به تعبير ديگر، اثبات شىء، نفى ماعداه نمىكند. يعنى اگر گفته مىشود: "نيت خالص لازم است." يا گفته شود: "توسل و زيارات و ادعيه لازم است." به معناى كفايت يكى از ديگرى نيست. بله! اگر نيت صادقى داشته باشد، لكن از انجام و اعمال آن عاجز مانده است، خداوند به لطف و كرم خويش، ثوابِ كار را نيز براى او مىنويسد؛ لكن نمىتوان اين اصل را به مواردى كه فرد توان انجام فعل را دارد، اما مسامحه كرده و ترك مىكند، تعميم داد؛ بلكه اين گونه افراد خود را مىفريبند! چنان كه تصور آب خوردن يا نيت آب خوردن بدون نوشيدن آب، سيرابى نمىآورد!
http://farsi.islamquest.net
اين يكى از القات شيطانى براى دور كردن انسانها از ادعيه و زيارات و ساير فعاليتهاى دينى است؛ زيرا اقدام به دعا و توسل به وسايلى چون ائمه معصومين عليهم السلام به دستور مستقيم خداوند، بر عهده ی انسان آمده است و سبب جلاى قلوب و الگوگيرى از راه و روش ايشان عليهم السلام و ارتباط هر چه بيشتر با اين بزرگواران مىگردد. در عين اين كه صِرف دعا و توسل ظاهرى، نمىتواند مثمر اين ثمرات عالى گردد و همراهى آن با دل ضرورى و لازم است. يعنى انسان با نيت خالص بايد دعا كند و به اين وسايط الهى متوسل گردد تا علاوه بر رفع مشكلات و حوائجش، دل را نيز جلا بخشد و در پرتو ارتباط با اوليا اللَّه عليهم السلام، سيره و صورت خود را پيراسته نمايد. از اين رو بايد گفت: نيت خالص و توسل و زيارات و خواندن ادعيه همه، علل ناقصه و جزء العلة براى تعالى و تكامل انساناند و وجود يكى ما را از استفاده از ديگرى بى نياز نمىكند؛ و به تعبير ديگر، اثبات شىء، نفى ماعداه نمىكند. يعنى اگر گفته مىشود: "نيت خالص لازم است." يا گفته شود: "توسل و زيارات و ادعيه لازم است." به معناى كفايت يكى از ديگرى نيست. بله! اگر نيت صادقى داشته باشد، لكن از انجام و اعمال آن عاجز مانده است، خداوند به لطف و كرم خويش، ثوابِ كار را نيز براى او مىنويسد؛ لكن نمىتوان اين اصل را به مواردى كه فرد توان انجام فعل را دارد، اما مسامحه كرده و ترك مىكند، تعميم داد؛ بلكه اين گونه افراد خود را مىفريبند! چنان كه تصور آب خوردن يا نيت آب خوردن بدون نوشيدن آب، سيرابى نمىآورد!
http://farsi.islamquest.net