پرسش :
شراب طهور چيست؟
پاسخ :
"شراب" به معناى نوشيدنى و "طهور" به معناى چيزى است كه پاك و پاك كننده است. از آيات مختلف استفاده مىشود كه در بهشت انواع نوشيدنىهاى گوارا و پاك با كيفيتهاى متنوع وجود دارد. و در يك آيه از قرآن تعبير به "شراباً طهورا" شده است: "و پروردگارشان شراب طهور به آنها مىنوشاند". در اين كه منظور از "شراب طهور" چيست، سه قول وجود دارد: 1. بعضى گفتهاند مُراد از آن نوعى نوشيدنى است كه آن را بعد از غذاهاى بهشتى مىخورند و همهى فضولات درونى را پاك مىكند، و فقط چيزى به صورت عرق خوشبو و معطر از پوست تنشان تراوش مىكند. 2. برخى ديگر گفتهاند: مُراد از آن بهرههاى روحى و معنوى براى سير معنوى و سلوك روحانى است، چنان كه از امام صادق (ع) روايت است كه: "چون مؤمن شراب طهور بياشامد از همهى ما سوى الله إعراض مىكند و متوجه مولا (خدا) مىشود". از امام باقر (ع) است كه: (مؤمنان) وقتى از آن شراب شربتى مىنوشند خداوند به وسيلهى آن، قلوبشان را از حسد پاك مىكند. 3. عدهاى جمع بين دو نظر نموده و گفتهاند: چون انسان آميزهى زيبايى از خاك تيره و روح خداست: خداوند افزون بر ارزاق مادّى، برای وی بهرههاى روحى و معنوى قرار داده، و چون آدميان در سير و سلوك خويش متفاوت اند بهرههاى بهشتى آنان نيز گوناگون است. در آياتى از قرآن مجيد شرابهاى بهشتى را در زيباترين تعبير، همراه زيباترين ساقيان، خوب رويان و خوش قامتان با چشمان فرو هشته وصف كرده است كه با جامى از بادهى ناب پيرامون بهشتيان به گردش در مىآيند، بادهاى سخت سپيد كه نوشندگان را لذّتى خاص مىدهد كه نه در آن فساد عقل است، و نه ايشان از آن به بدمستى و فرسودگى مىافتند. در آيات ديگر است كه برخى همانند "ابرار" از شراب گوارى "رحيق مختوم" سيراب مىشوند كه مُهر مشكين صيانت از باطل بر آن نهاده شده و از گزند هر آلودگى منزّه است. و بهرهى "مقربان"، شراب چشمهى تسنيم است كه ساقى آن ذات اقدس اله و ساغر آن حقيقت نفيس معرفت و محبّت به اوست. از پيامبر اكرم (ص) است كه فرمود: "تسنيم شريف ترين نوشيدنى در بهشت است كه محمد (ص) و آلش از آن مىنوشند و اصحاب يمين و بقيهى اهل بهشت از مخلوط شدهى آن مىنوشند."
در نتيجه: همان طور كه انسانها در دنيا، در مراتب مختلف قرار دارند، در بهشت نيز داراى مراتب گوناگون اند و بهرهى آنان نيز از بهشت به تناسب ظرفيت و توان روحى آنهاست و به همين سبب در قرآن با تعابير متفاوت از آنان ياد مىشود. عدهاى را "اصحاب يمين"، عدهاى را "ابرار" و عدهاى را "مقرّبان" درگاه حق مىنامند. و بهره هايشان نيز به تناسب مقامشان متفاوت است.
منبع: http://farsi.islamquest.net
"شراب" به معناى نوشيدنى و "طهور" به معناى چيزى است كه پاك و پاك كننده است. از آيات مختلف استفاده مىشود كه در بهشت انواع نوشيدنىهاى گوارا و پاك با كيفيتهاى متنوع وجود دارد. و در يك آيه از قرآن تعبير به "شراباً طهورا" شده است: "و پروردگارشان شراب طهور به آنها مىنوشاند". در اين كه منظور از "شراب طهور" چيست، سه قول وجود دارد: 1. بعضى گفتهاند مُراد از آن نوعى نوشيدنى است كه آن را بعد از غذاهاى بهشتى مىخورند و همهى فضولات درونى را پاك مىكند، و فقط چيزى به صورت عرق خوشبو و معطر از پوست تنشان تراوش مىكند. 2. برخى ديگر گفتهاند: مُراد از آن بهرههاى روحى و معنوى براى سير معنوى و سلوك روحانى است، چنان كه از امام صادق (ع) روايت است كه: "چون مؤمن شراب طهور بياشامد از همهى ما سوى الله إعراض مىكند و متوجه مولا (خدا) مىشود". از امام باقر (ع) است كه: (مؤمنان) وقتى از آن شراب شربتى مىنوشند خداوند به وسيلهى آن، قلوبشان را از حسد پاك مىكند. 3. عدهاى جمع بين دو نظر نموده و گفتهاند: چون انسان آميزهى زيبايى از خاك تيره و روح خداست: خداوند افزون بر ارزاق مادّى، برای وی بهرههاى روحى و معنوى قرار داده، و چون آدميان در سير و سلوك خويش متفاوت اند بهرههاى بهشتى آنان نيز گوناگون است. در آياتى از قرآن مجيد شرابهاى بهشتى را در زيباترين تعبير، همراه زيباترين ساقيان، خوب رويان و خوش قامتان با چشمان فرو هشته وصف كرده است كه با جامى از بادهى ناب پيرامون بهشتيان به گردش در مىآيند، بادهاى سخت سپيد كه نوشندگان را لذّتى خاص مىدهد كه نه در آن فساد عقل است، و نه ايشان از آن به بدمستى و فرسودگى مىافتند. در آيات ديگر است كه برخى همانند "ابرار" از شراب گوارى "رحيق مختوم" سيراب مىشوند كه مُهر مشكين صيانت از باطل بر آن نهاده شده و از گزند هر آلودگى منزّه است. و بهرهى "مقربان"، شراب چشمهى تسنيم است كه ساقى آن ذات اقدس اله و ساغر آن حقيقت نفيس معرفت و محبّت به اوست. از پيامبر اكرم (ص) است كه فرمود: "تسنيم شريف ترين نوشيدنى در بهشت است كه محمد (ص) و آلش از آن مىنوشند و اصحاب يمين و بقيهى اهل بهشت از مخلوط شدهى آن مىنوشند."
در نتيجه: همان طور كه انسانها در دنيا، در مراتب مختلف قرار دارند، در بهشت نيز داراى مراتب گوناگون اند و بهرهى آنان نيز از بهشت به تناسب ظرفيت و توان روحى آنهاست و به همين سبب در قرآن با تعابير متفاوت از آنان ياد مىشود. عدهاى را "اصحاب يمين"، عدهاى را "ابرار" و عدهاى را "مقرّبان" درگاه حق مىنامند. و بهره هايشان نيز به تناسب مقامشان متفاوت است.
منبع: http://farsi.islamquest.net