پرسش :

امامت در سن طفوليت، چگونه توجيه مى‏شود؟


پاسخ :
بنا به عقيده ی ضرورى مذهب شيعه - كه مأخوذ از آيات كثيره و روايات نبوى (ص) مى‏باشد - امامت منصبى الاهى است. از اين رو اگر نصب شخصى به اين مقام از سوى خداوند احراز گردد، يك مسلمان بدون چون و چرا - از روى تعبد - بايد به فرامين و ولايت او گردن نهد؛ زيرا خداوند حكيم و متعال "از همه آگاه تر است كه رسالت و امامت را به كه اعطا نمايد".[i] احراز نصب شخصى به اين مقام از سوى خداوند، از راه‏هاى گوناگونى حاصل مى‏شود:
1. روايات نبوى
2. معرفى و تعيين ايشان از سوى ائمه‏ (ع) و به خصوص امام قبلى
3. داشتن شرايط ديگر امامت مثل علم لدّنى، أعلميت أهل زمانه، عصمت، سلامت و اعتدال جسمى و روحى و روانى و اعجاز ارائه امورى غير عادى.
شيعيان معاصرِ ائمه ی خردسال؛ يعنى امام جواد (ع) در سن 8 سالگى و امام هادى (ع) در سن 9 سالگى و امام مهدى در سن 5 سالگى، از اين امور غافل نبوده و پس از جست و جو و تحقيق فراوان، به يقين كامل به امامت ايشان رسيده و به ولايت و امامت ايشان گردن نهاده‏اند. نسل‏هاى بعد نيز به اسناد تاريخى و تحقيقات ايشان و نصوص مأثوره، اعتماد مى‏نمايد. از سوى ديگر، مقام امامت و تأييدات غيبى الاهى از ايشان و بروز خوارق عادات توسط اين بزرگواران، مانع اين است كه با ساير افراد عادى قابل قياس باشند! به علاوه براى يك مسلمان معتقد به قرآن، اعطاء مقامى الاهى كه برخاسته از حكمت و علم و عنايت خدا است به فردى خردسال، نبايد تعجب برانگيز باشد؛ زيرا نبوت عيسى، يحيى و سليمان (ع) نيز در خردسالى ثابت گرديده است. از اين رو كرايم قرآنى دالّ بر اينها، مكرر توسط ائمه ‏(ع) مورد استشهاد واقع شده‏اند.
پی نوشت:
[1] انعام، 124.

منبع: http://farsi.islamquest.net
نسخه چاپی