پرسش :
اگر کتاب هایی - در بارۀ روایتی که هر آیه ای از قرآن حکم دارویی را دارد – وجود دارد، برای تحقیق و پژوهش به من معرفی کنید. آیا برای تمام آیات قرآن می توان چنین حکمی صادر کرد؟
پاسخ :
خداوند در آیات مختلفی، قرآن کریم را به عنوان وسیلۀ شفای افراد با ایمان معرفی نموده است.[1] از ظاهر آیات و نیز برخی روایات و تفاسیر استفاده می شود که مراد از شفا، از بین رفتن رذایل اخلاقی و حرکت در مسیر معنویت و نزدیکی به خداوند است،[2] اما روایاتی نیز وجود دارد که بیانگر آن است که بیماری های جسمانی را نیز می توان با کمک قرآن درمان نمود که صد البته، این موضوع، بستگی به میزان اخلاص و اعتقاد افراد دارد.[3]
در هین راستا، امام صادق (ع) می فرمایند: "هر مؤمنی که دچار بیماری شده و با اخلاص نیت، آیۀ "وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ لا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَساراً" را بخواند، از بیماری خود رهایی خواهد یافت.[4]
اما آیا روایاتی وجود دارند که برای هر یک از آیات قرآن، خاصیتی دارویی در نظر گرفته و آن را درمان کنندۀ نوعی از بیماری ها بداند؟ در جواب، باید گفت: در مجامع روایی ما چنین روایتی وجود نداشته و طبیعتا با استناد به روایات، نمی توان کتابی را در این زمینه نگاشت. بیان این نکته نیز ضروری است که حتی در مواردی که توصیه به خواندن آیاتی از قرآن و یا دعاهایی جهت رفع بیماری ها شده، مراد پیشوایان ما این نبوده که درمان بیماری ها را از راه متعارف و مرسوم خود متوقف نموده و تنها با خواندن آیاتی از قرآن به درمان آنها بپردازیم، بلکه باید تلاش طبیعی خود را انجام دهیم و همزمان با اخلاص نیت، و با ارتباط معنوی با پروردگار، از او که شفا دهندۀ اصلی است،[5] درمان نهایی را بخواهیم و این منافاتی با مراجعۀ به پزشک و مصرف دارو ندارد، بلکه روایاتی وجود دارد که حتی مراجعه به پزشگان غیر مسلمان را نیز روا می داند.[6]
در نهایت، هر آیه ای از قرآن می تواند شفای معنوی انسان ها باشد، اما مستندی از آیات و روایات وجود ندارد که هر قسمت از قرآن را داروی دردی جسمانی بدانیم.
پی نوشتها:
[1] یونس، 57؛ اسراء، 82؛ فصلت، 44.
[2] مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 1، ص 217، مؤسسة الوفاء، بیروت، 1404 ق؛ طباطبائی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 10، ص 81، انتشارات جامعۀ مدرسین، قم، 1417 ق.
[3] کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 6، ص 200، ح 7، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1365 ش.
[4] حر عاملی، محمد بن الحسن، وسائل الشیعة، ج 2، ص 424، ح 2537، مؤسسة آل البیت، قم، 1409 ق.
[5] شعراء، 80 ، "وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفين".
[6] همان، ج 7، ص 118، ح 8898.
منبع: http://farsi.islamquest.net
خداوند در آیات مختلفی، قرآن کریم را به عنوان وسیلۀ شفای افراد با ایمان معرفی نموده است.[1] از ظاهر آیات و نیز برخی روایات و تفاسیر استفاده می شود که مراد از شفا، از بین رفتن رذایل اخلاقی و حرکت در مسیر معنویت و نزدیکی به خداوند است،[2] اما روایاتی نیز وجود دارد که بیانگر آن است که بیماری های جسمانی را نیز می توان با کمک قرآن درمان نمود که صد البته، این موضوع، بستگی به میزان اخلاص و اعتقاد افراد دارد.[3]
در هین راستا، امام صادق (ع) می فرمایند: "هر مؤمنی که دچار بیماری شده و با اخلاص نیت، آیۀ "وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ لا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَساراً" را بخواند، از بیماری خود رهایی خواهد یافت.[4]
اما آیا روایاتی وجود دارند که برای هر یک از آیات قرآن، خاصیتی دارویی در نظر گرفته و آن را درمان کنندۀ نوعی از بیماری ها بداند؟ در جواب، باید گفت: در مجامع روایی ما چنین روایتی وجود نداشته و طبیعتا با استناد به روایات، نمی توان کتابی را در این زمینه نگاشت. بیان این نکته نیز ضروری است که حتی در مواردی که توصیه به خواندن آیاتی از قرآن و یا دعاهایی جهت رفع بیماری ها شده، مراد پیشوایان ما این نبوده که درمان بیماری ها را از راه متعارف و مرسوم خود متوقف نموده و تنها با خواندن آیاتی از قرآن به درمان آنها بپردازیم، بلکه باید تلاش طبیعی خود را انجام دهیم و همزمان با اخلاص نیت، و با ارتباط معنوی با پروردگار، از او که شفا دهندۀ اصلی است،[5] درمان نهایی را بخواهیم و این منافاتی با مراجعۀ به پزشک و مصرف دارو ندارد، بلکه روایاتی وجود دارد که حتی مراجعه به پزشگان غیر مسلمان را نیز روا می داند.[6]
در نهایت، هر آیه ای از قرآن می تواند شفای معنوی انسان ها باشد، اما مستندی از آیات و روایات وجود ندارد که هر قسمت از قرآن را داروی دردی جسمانی بدانیم.
پی نوشتها:
[1] یونس، 57؛ اسراء، 82؛ فصلت، 44.
[2] مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 1، ص 217، مؤسسة الوفاء، بیروت، 1404 ق؛ طباطبائی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 10، ص 81، انتشارات جامعۀ مدرسین، قم، 1417 ق.
[3] کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 6، ص 200، ح 7، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1365 ش.
[4] حر عاملی، محمد بن الحسن، وسائل الشیعة، ج 2، ص 424، ح 2537، مؤسسة آل البیت، قم، 1409 ق.
[5] شعراء، 80 ، "وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفين".
[6] همان، ج 7، ص 118، ح 8898.
منبع: http://farsi.islamquest.net