پرسش :
آیا حدیثی وجود دارد که اگر کسی نام امام حسین علیه السلام را شنید، باید گریه کند؟
پاسخ :
چنین حدیثی را پیدا نکردیم ، اما رواياتي با اين مضمون وجود دارد كه ممكن است افرادي با استفاده از همين روايات نتيجه بگيرند كه بايد با شنيدن نام امام حسين عليه السلام گريه كرد:
1 – رواي مي گويد محضر مبارك امام صادق(ع) بوديم، پس نام امام حسين(عليه السلام) و قاتلش برده شد، حضرت گريستند و ما نيز گريستيم. امام(ع) سر مبارك شان را بلند كرده و فرمودند: «حضرت امام حسين(ع) فرمودند: من كشته اشك هستم، هيچ مؤمنى مرا ياد نمىكند مگر آنكه مىگريد».[1]
2 - در پیش ائمه(ع) همین که نامی از امام حسین(ع) به میان میآمد گریه میکردند: چنانکه هرگز در هيچ روزى نام امام حسين(ع) نزد امام جعفر صادق(ع) برده نميشد كه آن حضرت تا شب تبسمى نمايد.
آن بزرگوار ميفرمود: «امام حسين سبب اشك هر مؤمنى ميباشد».[2]
3- امام رضا(ع) میفرماید: «فَعَلَى مِثْلِ الْحُسَيْنِ فَلْيَبْكِ الْبَاكُونَ فَإِنَّ الْبُكَاءَ عَلَيْهِ يَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظَام»[3] ؛ »پس گريهكنندگان بايد بر شخصى مثل حسين(ع) گريه كنند، زيرا گريه براى آن حضرت باعث آمرزش گناهان بزرگ خواهد شد».
چنین نیست که هنگام ذکر نام امام حسین(ع) حتماً باید گریه کرد، بلکه منظور این است که نکند کسی گریه کردن بر امام حسین را کاملاً کنار بگذارد، چنانکه برخی که به ظاهر ادّعای روشنفکری دارند، گریه بر امام حسین را کاری بیهوده تلقّی میکنند، غافل از آن که، گریه بر امام حسین آثار و برکات روحی و معنوی، دنیوی و اُخروی فراوانی دارد که خود را از آن محروم کردهاند .
در دعای شریف ندبه میخوانیم: «فَعَلَى الْأَطَائِبِ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِمَا وَ آلِهِمَا فَلْيَبْكِ الْبَاكُونَ وَ إِيَّاهُمْ فَلْيَنْدُبِ النَّادِبُونَ وَ لِمِثْلِهِمْ فَلْتَدُرَّ الدُّمُوعُ وَ لْيَصْرُخِ الصَّارِخُونَ وَ يَعِجَّ الْعَاجُّون» [4] ؛ «پس باید بر پاکان اهلبیت محمّد و علی(صلی الله علیهما و آلهما) گریهکنندگان گریه کنند و برای ایشان ندبهکنندگان ندبه کنند و برای مثل آن بزرگواران باید اشک از دیدگان بارید و باید فریادزنندگان فریاد زنند و ضجّهکشان ضجّه کشند».
پی نوشتها:
[1] . ابن قولويه، جعفر ؛ كامل الزيارات، ترجمه : محمد جواد ذهنى تهرانى ، انتشارات پيام حق - تهران، چاپ اول، 1377 ه . ش ، ص355
[2] . مجلسى، محمد باقر؛ زندگانى حضرت امام حسن مجتبى عليه السلام (ترجمه جلد 44 بحار الأنوار) ، ترجمه :محمد جواد نجفى، اسلاميه، تهران، چاپ دوم، 1362 ه . ش ، ص301
[3] . مجلسي ، محمد باقر ؛ بحار الأنوار،، دار إحياء التراث العربي، بيروت، چاپ دوم، 1403 ه . ق، ج44 ، ص284
[4] . بحار الأنوار، پيشين ، ج99 ، ص107
منبع: اندیشه قم
چنین حدیثی را پیدا نکردیم ، اما رواياتي با اين مضمون وجود دارد كه ممكن است افرادي با استفاده از همين روايات نتيجه بگيرند كه بايد با شنيدن نام امام حسين عليه السلام گريه كرد:
1 – رواي مي گويد محضر مبارك امام صادق(ع) بوديم، پس نام امام حسين(عليه السلام) و قاتلش برده شد، حضرت گريستند و ما نيز گريستيم. امام(ع) سر مبارك شان را بلند كرده و فرمودند: «حضرت امام حسين(ع) فرمودند: من كشته اشك هستم، هيچ مؤمنى مرا ياد نمىكند مگر آنكه مىگريد».[1]
2 - در پیش ائمه(ع) همین که نامی از امام حسین(ع) به میان میآمد گریه میکردند: چنانکه هرگز در هيچ روزى نام امام حسين(ع) نزد امام جعفر صادق(ع) برده نميشد كه آن حضرت تا شب تبسمى نمايد.
آن بزرگوار ميفرمود: «امام حسين سبب اشك هر مؤمنى ميباشد».[2]
3- امام رضا(ع) میفرماید: «فَعَلَى مِثْلِ الْحُسَيْنِ فَلْيَبْكِ الْبَاكُونَ فَإِنَّ الْبُكَاءَ عَلَيْهِ يَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظَام»[3] ؛ »پس گريهكنندگان بايد بر شخصى مثل حسين(ع) گريه كنند، زيرا گريه براى آن حضرت باعث آمرزش گناهان بزرگ خواهد شد».
چنین نیست که هنگام ذکر نام امام حسین(ع) حتماً باید گریه کرد، بلکه منظور این است که نکند کسی گریه کردن بر امام حسین را کاملاً کنار بگذارد، چنانکه برخی که به ظاهر ادّعای روشنفکری دارند، گریه بر امام حسین را کاری بیهوده تلقّی میکنند، غافل از آن که، گریه بر امام حسین آثار و برکات روحی و معنوی، دنیوی و اُخروی فراوانی دارد که خود را از آن محروم کردهاند .
در دعای شریف ندبه میخوانیم: «فَعَلَى الْأَطَائِبِ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِمَا وَ آلِهِمَا فَلْيَبْكِ الْبَاكُونَ وَ إِيَّاهُمْ فَلْيَنْدُبِ النَّادِبُونَ وَ لِمِثْلِهِمْ فَلْتَدُرَّ الدُّمُوعُ وَ لْيَصْرُخِ الصَّارِخُونَ وَ يَعِجَّ الْعَاجُّون» [4] ؛ «پس باید بر پاکان اهلبیت محمّد و علی(صلی الله علیهما و آلهما) گریهکنندگان گریه کنند و برای ایشان ندبهکنندگان ندبه کنند و برای مثل آن بزرگواران باید اشک از دیدگان بارید و باید فریادزنندگان فریاد زنند و ضجّهکشان ضجّه کشند».
پی نوشتها:
[1] . ابن قولويه، جعفر ؛ كامل الزيارات، ترجمه : محمد جواد ذهنى تهرانى ، انتشارات پيام حق - تهران، چاپ اول، 1377 ه . ش ، ص355
[2] . مجلسى، محمد باقر؛ زندگانى حضرت امام حسن مجتبى عليه السلام (ترجمه جلد 44 بحار الأنوار) ، ترجمه :محمد جواد نجفى، اسلاميه، تهران، چاپ دوم، 1362 ه . ش ، ص301
[3] . مجلسي ، محمد باقر ؛ بحار الأنوار،، دار إحياء التراث العربي، بيروت، چاپ دوم، 1403 ه . ق، ج44 ، ص284
[4] . بحار الأنوار، پيشين ، ج99 ، ص107
منبع: اندیشه قم
