گریه در مجالس سوگ امام حسین علیه السّلام

تردیدی نیست که گریه کردن برای ائمه اطهار علیهم السلام خصوصا بر مظلومیت امام حسین علیه السّلام ثواب فراوان داشته و وسیلة جلب برکات خداوند می شود. محافل و مجالسی که برای امام حسین علیه السّلام و بنام آن حضرت برگزار می شود از مزایای فراوانی برخوردار است. صرف شرکت در آن، طبق روایات اهل بیت علیهم السلام ثواب زیادی دارد. حتی آمده است که نفس کشیدن در آن گونه مجالس پاداش تسبیح خداوند را دارد.[1] 
و همچنین امام صادق علیه السّلام فرموده است: ‌«من مجالس سوگ امام حسین علیه السّلام را دوست می دارم،‌ همان‌گونه که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله دوست می دارد.[2] 

از ویژگی های دیگر مجالس سوگواری امام حسین علیه السّلام آن است که در شان و منزلت و تاثیر اجابت دعا، بسان حرم و آستان مقدس امام حسین علیه السّلام است. چرا که در آستان او،  تنها محدود به همان بارگاه ملکوتی اش نمی‌گردد، بلکه در هر محفل و مجلس که دلها بر او مهر و محبت ورزد و ازیاد و نام او در راه تکامل و تعالی فرد و جامعه الهام گرفته شود،‌ آنجا مورد توجه امام حسین علیه السّلام بوده و از برکات آن حضرت بهره‌مند می‌گردد.[3]

بنابراین، نفس شرکت کردن در مجالسی که بنام امام حسین علیه السّلام و ائمة‌ اطهار علیهم السلام برگزار می‌گردد، موجب ثواب و جلب عنایت اهل بیت علیهم السلام می‌گردد.
اما در مورد اینکه گریه در محفل عزای اهل بیت علیهم السلام برای مشکلات خود ثواب دارد یا نه؟ حقیقت این است که خداوند به عملی پاداش و ثواب می‌دهد که خالصاً لله باشد. و قصد رضای خدا در آن منظور گردد. و الا هر گریه ثواب نخواهد داشت. و اگر شرکت در محفل و عزای امام حسین علیه السّلام و یا گریه کردن در آن ثواب دارد، برای این است که امام حسین علیه السّلام برای خدا در این راه جانش را فدا کرد. و برای رضای او درین جهت قدم گذاشت. پس گریه برای مظلومیت امام حسین علیه السّلام، گریه برای رضای خداوند است. و هر عملی که رضای الهی در او نباشد ثوابی بر آن مترتب نخواهد شد.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. ویژگی های امام حسین علیه السّلام، شیخ جعفر شوشتری.
2. فروغ شهادت، علی سعادت پور.
2. چهرة درخشان امام حسین علیه السّلام، علی ربانی.

پی نوشتها:
[1] مجلسی، محمد باقر، بحار، بیروت، موسسه الوفاء، ج44، ص278.
[2] همان، ص 282.
[3] نوری، میرزا حسین، مستدرک الوسائل، قم، چاپ آل البیت ـ علیهم السلام ـ ، ج10، ص318.
منبع: اندیشه قم