ارتباط با بیماران آلزایمر
پرسش :
چگونه با بیماران آلزایمر ارتباط برقرار کنیم؟
پاسخ :
ارتباط با افراد مبتلا به آلزایمر یا دمانش ممکن است بسیار چالش برانگیز باشد. تغییر روی ارتباط‌گیری در این موارد می‌تواند مفید باشد:
* ابتدا مطمئن شوید که بیمار مشکل شنوایی یا بینایی ندارد. گاهی بیمار به دلیل نشنیدن صدای شما ممکن است پاسخ‌تان را ندهد. بعضی اوقات نیز به این دلیل که بیمار نمی‌تواند خوب ببیند، گیج‌تر و آشفته‌تر می‌شود. اگر گمان می‌کنید که چنین مشکلاتی وجود دارند باید از یک متخصص برای سنجش بینایی و شنوایی بیمار کمک بگیرید.
* با بیمار بحث و مشاجره نکنید. به بیمار اطمینان خاطر بدهید و سعی کنید حواس او را به موضوعی غیر از موارد مشاجره، پرت کنید.
* در گفتگو با این بیماران از جملات، و کلمات آشنا و ساده استفاده کنید. در یک لحظه فقط از یک موضوع صحبت کنید و از صحبت درباره موضوعات ذهنی دوری کنید.
* به آهنگ و لحن صدایتان توجه داشته باشید. سعی کنید لحنی آرام و حمایتگر داشته باشید. بیماری مبتلا به دمانش هنوز احساسات را متوجه می‌شود و لحن عصبانی صدا ممکن است او را غمگین کند.
* ارتباط چشمی با بیمار را حفظ کنید و با لمس دست‌ها نشان دهید که به او توجه دارید و گوش می‌دهید. لمس کردن دست‌ها سبب می‌شود که بیمار کلمات را بهتر دریابد. در آغوش گرفتن بیمار یا حلقه کردن دست به دور شانه‌ها نیز می‌تواند مفید باشد.
* به لحن صدا و شکل بدن بیمار توجه کنید تا بتوانید احساس او را دریابید. بعضی اوقات درک احساس بیمار خیلی مهمتر از درک چیزی است که او می‌گوید.
* با تکذیب بیماری از سوی بیمار، مقابله نکنید. بحث در مورد این موضوع برای هیچیک از شما راهگشا نیست.
* با وقار و احترام به مراقبت از بیمار ادامه دهید.
* امکان انتخاب فعالیت‌های روزانه را به بیمار بدهید. اجازه دهید بیمار خودش لباس‌ها، فعالیت‌ها و غذاهایش را انتخاب کند. با این حال انتخاب‌های زیاد برای بیمار دشوار است. بنابراین 2 تا 3 گزینه به او پیشنهاد دهید تا بین آنها انتخاب کند.
منبع: دانستنی‌های پزشکی، محمد جواد واعظی، قم: نوید حکمت، چاپ اول (1396)
در این زمینه بیشتر بخوانید:
ارتباط با افراد مبتلا به آلزایمر یا دمانش ممکن است بسیار چالش برانگیز باشد. تغییر روی ارتباط‌گیری در این موارد می‌تواند مفید باشد:
* ابتدا مطمئن شوید که بیمار مشکل شنوایی یا بینایی ندارد. گاهی بیمار به دلیل نشنیدن صدای شما ممکن است پاسخ‌تان را ندهد. بعضی اوقات نیز به این دلیل که بیمار نمی‌تواند خوب ببیند، گیج‌تر و آشفته‌تر می‌شود. اگر گمان می‌کنید که چنین مشکلاتی وجود دارند باید از یک متخصص برای سنجش بینایی و شنوایی بیمار کمک بگیرید.
* با بیمار بحث و مشاجره نکنید. به بیمار اطمینان خاطر بدهید و سعی کنید حواس او را به موضوعی غیر از موارد مشاجره، پرت کنید.
* در گفتگو با این بیماران از جملات، و کلمات آشنا و ساده استفاده کنید. در یک لحظه فقط از یک موضوع صحبت کنید و از صحبت درباره موضوعات ذهنی دوری کنید.
* به آهنگ و لحن صدایتان توجه داشته باشید. سعی کنید لحنی آرام و حمایتگر داشته باشید. بیماری مبتلا به دمانش هنوز احساسات را متوجه می‌شود و لحن عصبانی صدا ممکن است او را غمگین کند.
* ارتباط چشمی با بیمار را حفظ کنید و با لمس دست‌ها نشان دهید که به او توجه دارید و گوش می‌دهید. لمس کردن دست‌ها سبب می‌شود که بیمار کلمات را بهتر دریابد. در آغوش گرفتن بیمار یا حلقه کردن دست به دور شانه‌ها نیز می‌تواند مفید باشد.
* به لحن صدا و شکل بدن بیمار توجه کنید تا بتوانید احساس او را دریابید. بعضی اوقات درک احساس بیمار خیلی مهمتر از درک چیزی است که او می‌گوید.
* با تکذیب بیماری از سوی بیمار، مقابله نکنید. بحث در مورد این موضوع برای هیچیک از شما راهگشا نیست.
* با وقار و احترام به مراقبت از بیمار ادامه دهید.
* امکان انتخاب فعالیت‌های روزانه را به بیمار بدهید. اجازه دهید بیمار خودش لباس‌ها، فعالیت‌ها و غذاهایش را انتخاب کند. با این حال انتخاب‌های زیاد برای بیمار دشوار است. بنابراین 2 تا 3 گزینه به او پیشنهاد دهید تا بین آنها انتخاب کند.
منبع: دانستنی‌های پزشکی، محمد جواد واعظی، قم: نوید حکمت، چاپ اول (1396)
در این زمینه بیشتر بخوانید:
