فضایل و سیره امام حسن علیه السلام
امام سجاد علیه السلام فرمودند:
إنَّ الحَسَنَ بنَ عَلیِّ بنِ أبی طالِبٍ علیه السلام کانَ أعبَدَ الناسِ فی زَمانِهِ وَ أزهَدَهُم وَ أفضَلَهم، وَ کانَ إذا حَجَّ حجَّ ماشیا وَ رُبَّما مَشى حافیا، وَ کانَ إذا ذُکِرَ المَوتُ بَکى، وَ إذا ذُکِرَ القَبرُ بَکى، وَ إذا ذُکِرَ البَعثُ وَ النُشورُ بَکى، وَ إذا ذُکِرَ المَمَرُّ عَلى الصِّراطِ بَکى، وَ إذا ذُکِرَ العَرضُ عَلى اللّهِ تَعالى ذِکرُه شَهِقَ شَهقَةً یُغشى عَلَیهِ مِنها، وَ کانَ إذا قامَ فی صَلاتِهِ تَرتَعِدُ فَرائِصُهُ بَینَ یَدی رَبِّهِ عزّ و جلّ، وَ کانَ إذا ذُکِرَ الجَنَّةُ وَ النارُ اضطَرَبَ اضطِرابَ السَّلیمِ وَ سأل اللّهَ تعالى الجَنَّةَ وَ تَعوذُ بِهِ مِنَ النَّارِ.
حسن بن على بن ابى‌طالب علیهما السلام عابدترین و زاهدترین و با فضیلت‌ترین مردم روزگار خود بود. هرگاه حج مى‌رفت پیاده و گاه با پاى برهنه مى‌رفت؛ هرگاه سخن از مرگ به میان مى‌آمد مى‌گریست؛ هرگاه سخن از قبر به میان مى‌آمد مى‌گریست؛ هرگاه سخن از قیامت و رستاخیز به میان مى‌آمد مى‌گریست؛ هرگاه از گذشتن بر صراط یاد مى‌شد مى‌گریست؛ هرگاه از حاضر شدن در دادگاه عدل الهى سخن به میان مى‌آمد، چنان صیحه‌اى مى‌زد که بر اثر آن از هوش مى‌رفت؛ هرگاه به نماز مى‌ایستاد بدنش در پیشگاه پروردگارش عزّ و جلّ، مى‌لرزید؛ هرگاه از بهشت و دوزخ سخن به میان مى‌آمد، مانند مار گزیده به خود مى‌پیچید و بهشت را از خداوند مسألت مى‌کرد و از آتش دوزخ به او پناه مى‌برد.
امالی صدوق، ج ۱، ص ۱۷۸