امام صادق علیه السلام فرمودند:

اذا ارَدْتَ الحَجَّ فَجَرّدْ قَلْبَکَ لِلَّهِ مِنْ قَبْلِ عَزْمِکَ مِنْ کُلِّ شاغِلٍ وَحِجابِ کُلِّ حِجابٍ وَفَوِّضْ امورَکَ کُلَّها الی خالِقِکَ و تَوَکَّلْ عَلَیْهِ فی جَمیعِ مایَظْهَرُ مِنْ حَرَکاتِکَ وَسَکَناتِکَ.

بحارالانوار، ج 99، ص 124

این نمونه‌ای از «ادب باطنی» حج است.
وقتی حجّ، حضور در میقات پروردگار و شرکت در ضیافت الهی است،
وقتی احرام بستن و به زیارت و طواف خانه خدا رفتن، لبیک گویی به ندای دعوتِ ابراهیم علیه السلام است،
پس، حاجی هم باید به تناسب مقام و موقعیت، خود را مهیای این دیدار و «بار عام» سازد.
با دلی پاک از هر آلایش،
با نیّتی خدایی و دور از هر نوع خودنمایی،
با رفتاری متین و خداپسند،
با ادب و متانتی شایسته زائر خانه خدا و حرم رسول،
با توجهی خاص به پروردگار،
با قلبی سرشار از اخلاص و وقار، ... خود را مهیای این شرفیابی به محضر مولا کند و فرصت را غنیمت شمارد.
از کجا که این سفر، بار دیگر برایش فراهم گردد؟ ...