امام باقر علیه ‏السلام فرمودند:

اِنَّ أَبى عَلىَّ بْنَ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام ما ذَکَرَ اللّه‏َ عَزَّوَجَلَّ نِعْمَةً اِلاّ سَجَدَ، وَ لا قَرَأَ آیَةً مِنْ کِتابِ اللّه‏ِ عَزَّوَجَلَّ فیها سُجُودٌ اِلاّ سَجَدَ وَ لا دَفَعَ اللّه‏ُ عَزَّوَجَلَّ عَنْهُ سُوءً یَخْشاهُ أَوْ کَیْدَ کائِدٍ اِلاّ سَجَدَ وَ لا فَرَغَ مِنْ صَلاةٍ مَفْرُوضَةٍ اِلاّ سَجَدَ، وَ لا وُفِّقَ لاِِصْلاحٍ بَیْنَ اثْنَیْنِ اِلاّ سَجَدَ وَ کانَ أَثَرُ السُجُودِ فى جَمیعِ مَواضِعِ سُجُودِهِ، فَسُمِّىَ السَّجّادُ لِذلِکَ.

پدرم على بن الحسین علیهماالسلام هیچ گاه نعمتى را یاد نمى‏کرد جز این که سجده شکر انجام مى‏داد، و آیه‏اى از کتاب خدا را نمى‏خواند که داراى سجده بود مگر اینکه سجده مى‏کرد، و هرگاه خداوند، مکر حیله‏گرى یا خطرى را از او بر طرف مى‏کرد سجده شکر به جا مى‏آورد و هر وقت از نماز فارغ مى‏شد سجده مى‏کرد و زمانى که موفق مى‏شد بین دو نفر اصلاح کند سجده مى‏کرد و طورى بود که اثر سجده در تمام اعضاى هفتگانه سجده او نمایان بود از این جهت او «سجّاد» نامیده شد.

بحارالانوار، ج 46، ح 6