امام باقر علیه ‏السلام فرمودند:

کانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام یُصَلّى فِى‏الْیَوْمِ وَاللَّیْلَةِ اَلْفَ رَکْعَةٍ وَ کانَتِ الرّیحُ تَمیلُهُ بِمَنْزِلَةِ السُّنْبُلَةِ، وَکانَتْ لَهُ خَمْسَمِأَةَ نَخْلَةٍ، فَکانَ یُصَلّى عِنْدَ کُلِّ نَخْلَةٍ رَکْعَتَیْنِ، وَ کانَ اِذا قامَ فى صَلاتِهِ غَشِىَ لَوْنَهُ لَوْنٌ آخَرٌ، و کانَ قیامُهُ فى صَلاتِهِ قِیامَ الْعَبْدِ الذَّلیلِ بَیْنَ یَدَىِ الْمَلِکِ الْجَلیلِ، کانَ أَعْضائُهُ تَرْتَعِدُ مِنْ خَشْیَةِ اللّه‏ِ وَ کانَ یُصَلّى صَلاةَ مُوَدِّعٍ یَرى أَنَّهُ لایُصَلّى بَعْدَها أَبَدا.

امام سجاد علیه ‏السلام شبانه روز هزار رکعت نماز مى‏خواند و باد همانند سنبلى او را حرکت مى‏داد و او داراى پانصد نخل بود، که کنار هر کدام دو رکعت نماز مى‏خواند، و هنگامى که به نماز مى‏ایستاد رنگ به رنگ مى‏شد و ایستادنش در نماز همانند ایستادن بنده در مقابل پادشاه بزرگ بود، بدن او از خوف خدا مى‏لرزید، و همانند کسى که با نماز وداع مى‏کند و فکر مى‏کند آخرین نماز اوست و دیگر هیچ وقت نماز نخواهد خواند نماز مى‏گزارد.

بحارالانوار، ج 46، ص 79