هشام بن سالم (از یاران امام صادق علیه‏ السلام) مى‏گوید:

کانَ أَبُوعَبْدِاللّه‏ِ علیه‏ السلام اِذا اعتَّمَ وَ ذَهَبَ مِنَ اللَّیْلِ شَطْرُهُ أَخَذَ جِرابا فیهِ خُبْزٌ وَ لَحْمٌ وَ الدَّراهِمُ فَحَمَلَهُ عَلى عُنُقِهِ ثُمَّ ذَهَبَ اِلى اَهْلِ الْحاجَةِ مِنْ أَهْلِ الْمَدینَةِ فَقَسَّـمَهُ فیهِمْ وَ لا یَعْرِفُونَهُ فَلّما مَضى أَبُوعَبـْدِ اللّه‏ِ علیه‏ السلام فَقَدُوا ذلِکَ فَعَلِمُوا أَنَّهُ کانَ أَبُوعَـبْدِاللّه‏ِ علیه‏ السلام.

چون پاره‏اى از شب مى‏گذشت امام صادق علیه‏ السلام کیسه‏اى انباشته از پول و نان و گوشت بر دوش مى‏کشید و به سراغ نیازمندان شهر مدینه مى‏رفت و آن را بین آنان تقسیم مى‏کرد و آنها هیچ گاه او را نمى‏شناختند و چون امام علیه‏ السلام درگذشت و این بخشش‏ها قطع شد فهمیدند آن شخص امام صادق علیه‏ السلام بوده است.

کافى 4: 8 ح 1، بحار الانوار 47: 38 ح 47