امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اَحَبُّ اِخوانی إلَیَّ مَن اَهدی اِلَیَّ عُیُوبی؛

محبوب ترین برادرانم نزد من کسی است که عیب های مرا به من به عنوان «هدیه» بازگوید.

کافی، ج2، ص639

هر کس، کم یا زیاد، عیوب و نقایصی دارد.
پوشاندن یا انکار، آن را از بین نمی برد، بلکه شناختن عیوب و کاستی ها و تلاش برای رفع آنها، مفید و سازنده است.
نخستین گام «اصلاح خویش»، شناختن عیوب است، پس، باید ممنون کسانی باشیم که صادقانه و از روی خیرخواهی عیب ما را به ما بگویند، تا آن را برطرف کنیم، نه این که از آنان برنجیم و هر تذکّر را بر دشمنی و غرض ورزی حمل کنیم.
امام صادق(علیه السلام)، از عیبی که توسّط یک برادر به انسان گفته می شود به عنوان «هدیه» یاد کرده است که باید پذیرفت، آن هم با آغوش باز و روی گشاده، نه اخم و ناراحتی.
دوست دارم که دوست عیبِ مرا
همچو آیینه رو به رو گوید
نه که چون شانه با هزار زبان
پشت سر رفته، مو به مو گوید(1)
کسی به رفع عیوب و اصلاح خود می تواند توفیق یابد که «پندپذیر» و «نقدپذیر» باشد، و گرنه تا به ابد در دامن عیبها، رذایل و خصلت های بد خواهد ماند.
برخی صالحان خود ساخته، با دوستان صمیمی خود قرار می گذاشتند که اگر عیب، خصلت ناپسند و عمل نادرستی را از آنان دیدند، گوشزد کنند.
این گام، مقدمه خودسازی است.

پی نوشت:
1. نشانی، دهلوی.
منبع: حکمت های صادقی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام صادق علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول (1390)