راه کارهای تقویت رابطه نامزدی (بخش اول)

 تلاش همسران برای قوت بخشی ارتباطات در دوران نامزدی، تنومند کردن درخت زندگی است.
 

چکیده: در کتاب های خانواده، راه کارهایی را برای تقویت رابطه نامزدی بیان کرده اند؛ چرا که قوت این ارتباط بر قوت نهال درخت زندگی می افزاید. با ما همراه باشید تا با راهکارهای تقویت رابطه نامزدی آشنا شوید.
 
تعداد کلمات 1295 / تخمین زمان مطالعه 6 دقیقه

تجربه نشان داده است که زوج های جوان در دوران عقد یا آغاز زندگی مشترکشان به خاطر نا آشنایی با اخلاق و شخصیت یکدیگر، اختلاف نظرها و اختلاف سلیقه ها، در مسائل جزئی زندگی به تنش دچار می شوند. اگر کامل گرایی، مطلق نگری و ایده آل گرایی آنها همراه با حلم و بردباری و سعه صدر نباشد، شیرینی دوران نامزدی را به تلخی تبدیل می کند.
به یاد داشته باشید که دختر و پسری که تا دیروز نقش نه چندان سخت فرزندی را برعهده داشته اند، حال می خواهند نقش مهم و دشوار همسری را ایفا نمایند. به اعتراف روان شناسان، این نقش پس از نقش والدگری، دشوارترین نقش دنیاست. چه بسیارند افرادی که در نقش های مهم سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و... از موفقیت های بسیار زیادی برخوردارند، اما کارایی ضعیف یا شکست خورده ای در نقش همسری دارند. تاریخ، مصادیق و شواهد بسیاری در این زمینه دارد. اختلاف دختر و پسر در جنسیت، ژنتیک، الگوی تربیتی، فضای فرهنگی و... بر دشواری ایفای این نقش جدید می افزاید. حتی ممکن است دختر و پسری که تا دیروز به طور مثال نقش دخترعمو و پسرعمو را به خوبی ایفا می کردند، امروز نتوانند در فاصله ای کوتاه، در نقش همسری جای بگیرند؛ به همین دلیل بروز برخی اختلاف ها و ناخرسندی ها در ابتدای نامزدی، امری کاملا طبیعی است، هرچند باید تلاش کرد تا مکرر و طولانی نشوند. همسران جوان هوشیار باشند و با آموختن مهارت های لازم، اجازه ندهند مسائل جزئی و سطحی، در زندگی آنها خللی ایجاد کند.

برای داشتن دوران نامزدی مناسب لازم است:

 آرامش بخشی، یکی از اهداف ازدواج است. خداوند می فرماید: «از نشانه های پروردگار این است که همسری از خودتان آفرید تا نزد او آرام گیرید». زن، فطرتا سرچشمه جوشان آرامش در رابطه همسری است. یکی از وظایف مهم بانوان، ارضای نیازهای عاطفی و جسمی و مهیا کردن فضای آرام و باصفا در رابطه است. بانوان به لحاظ برخورداری از ظرفیت بالای عاطفی، مسئول تنظیم آرامش و صفای این رابطه نوپا و عاشقانه هستند. اگر مردی در اثر ضعف نفس یا برخورد با مشکلات، موجه یا ناموجه عصبانی یا ناامید شد، بر بانویی فهمیده لازم است، که بیش از آنکه خود را رقیب حساب کند، همانند پرستاری دلسوز، به آرام کردن روح و روان نامزد بیندیشد تا پس از فروکش کردن گرد و غبار خشم و یأس و به کار افتادن عقل و انصاف، با هم صحبت کنند و به حل مسئله بپردازند. این کار برای دو طرف لازم است؛ ولی به دلیل توان آرامش گری زن، مسئولیت بیشتر به عهده اوست. در روایتی از حضرت على (علیه السلام) نقل شده است که فرمودند: «وقتی به زهرا نگاه می کردم، هر غم و غصه ای که داشتم، برطرف می شد».[1]
مردها نیز لازم است که نقش ارامش گری خود را ایفا کنند. همسری، رابطه ای است که کیفیت آن، تحت تأثیر طرفین قرار دارد. اگر توقع آرامش دارید، لازم است آرامش بدهید. مهم ترین مسیر برای دور کردن نگرانی ها از نوعروستان این است که طوری رفتار کنید که او احساس کند او را درک می کنید. چنانچه درباره روحیه زنانه، ویژگی های جنسیتی او و تفاوت هایش با ویژگی های مردانه، مطالعه داشته باشید، سریع تر به این درک متقابل خواهید رسید. یادتان باشد که پسرها اغلب در کنار اشتغال، تحصیل، روابط اجتماعی و ازدواج می کنند؛ اما دخترها وقتی به کسی «بله» می گویند، یعنی همه دنیا و آخرتشان را در همسرشان خلاصه می کنند. مراقب همه دنیا و آخرت خود و همسرتان باشید.
 

 امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «از اسباب راحتی مؤمن، زن شایسته ای است که یاریگر او در دنیا و آخرت باشد».[2] پژوهش های داخلی و خارجی به شکل روزافزونی نشان می دهند که تقویت مذهبی و معنوی رابطه همسران، استحکام این رابطه و رضامندی آن را افزایش خواهد داد. همسر دانا کسی است که علاوه بر وظایف دینی خود، به نامزد خویش در راه انجام کارهای نیک و پسندیده کمک کند. دوران نامزدی دوران لطیفی است که همسران جوان می توانند بهترین تشویق کننده یکدیگر در انجام واجبات و ترک محرمات و فراتر از آن، انجام مستحبات و ترک مکروهات باشند. هیجان زیاد عاطفی در دوران نامزدی، بر تأثیر این تشویق ها خواهد افزود. تأثیر معنوی این رفتار چیزی جز ایجاد محبت عمیق و آسمانی بین آنها نخواهد بود. البته در این توصیه ها و تشویق ها نباید وسواس گونه عمل کرد تا لجاجت، واکنش منفی و سرخوردگی نامزد را در پی نداشته باشد. یادتان باشد که در هدایت دیگران، رفتار، ابزاری کارآمدتر نسبت به گفتار است.[3]
در روایت آمده است که پس از عروسی حضرت فاطمه (سلام الله علیها) و حضرت علی (علیه السلام) ، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) از حضرت علی(علیه السلام)  پرسیدند: «همسر خود را چگونه یافتی؟»؛ ایشان پاسخ دادند: «فاطمه (علیها سلام)  را بهترین یاریگر در راه فرمان برداری خدا یافتم»[4]
 

زنان ذاتا مهرطلب هستند و مردان قدرت طلب، قدرت طلبی (نه به معنای دیکتاتوری) به این معنا که احساس کنند مدیریت و تصمیم نهایی با آنهاست. تجربه مشاوره و پژوهش ها نشان می دهد که هرگاه قدرت طلب بودن مرد ارضا می شود، مهرطلبی زن با احتمال بیشتری از سوی مرد برآورده خواهد شد. یکی از تأکیدات گزاره های دینی نیز تواضع و فرمانبرداری زن در برابر همسرش است. امام باقر (علیه السلام) فرمودند: زنی نزد پیامبر اکرم آمد و عرض کرد: «یا رسول الله، حق شوهر بر زن چیست؟»؛ حضرت (صلی الله علیه و آله) فرمودند: «او را اطاعت کند و نافرمانی نکند.» آن زن پرسید: «یا رسول الله چه کسی بیش از همه بر زن حق دارد؟» حضرت فرمودند: «شوهر».[5]
 

میان عاشق و معشوق فرق بسیار است        چو یار ناز نماید، شما نیاز کنید (حافظ)
واقعیت این است که مردها در عین نیاز به ارضاشدن اقتدارشان، تمایل دارند معشوق را کشف کنند. دست خلقت، ناز و عشوه را در زن خلق نمود تا این نیاز روانی مرد نیز مجالی برای ارضا داشته باشد، ضمن اینکه نوعی تازگی و ارزش، همیشه برای زن باقی بماند. قاعده کلی در باب عشوه گری و ناز این است که معشوق ابتدا از خود جاذبه ها و کشش هایی نشان می دهد و عاشق را به سوی خود جذب می کند؛ اما پس از آنکه آتش عشق را در دل عاشق روشن می کند، با نازها و درخواست های خود، وصال را به تأخیر می اندازد و با تکرار این عشوه گری و ناز، همواره آتش عشق را در دل عاشق می افزاید تا زمانی که بالاخره عاشق پس از تلاش به عشق خود می رسد. در این صورت است که معشوق در نظر او بسیار خواستنی و بزرگ جلوه می کند و چنین وصالی برای او بسیار با ارزش، دلچسب و لذت بخش خواهد بود. البته بانوان به این نکته توجه کنند که افراط در ناز و دور شدن از خواسته همسر، ممکن است دلزدگی را در پی داشته باشد؛ پس تعادل را حفظ کنید.
 
 
ادامه دارد...

منبع: راهنمای نامزدی (جلد دوم؛ بایسته های ارتباطی)
نویسنده: عباس علی هراتیان
 

پی نوشت :
[1] . محمدباقر مجلسی، بحارالأنوار، ج۴3، ص۱۳۴.
[2] . محمدبن یعقوب کلینی، الکافی، ج 10، ص 579.
[3] . محمدباقر مجلسی، بحارالأنوار، ج67، ص309.
[4] . همان، ج 43، ص 117.
[5] . محمدبن یعقوب کلینی، الکافی، ج 11، ص 161-162.