شاد کردن مومن، موجب شاد شدن خداست .
چکیده: مزاح و شوخی با دیگران امر مهمی در ارتباط است که موجب شادی بخش بودن ارتباط می شود. در این نوشتار به بیان اهمیت مزاح و شوخی در زندگی پرداخته ایم. با ما همراه باشید.
تعداد کلمات 587 / تخمین زمان مطالعه 3 دقیقه
تعداد کلمات 587 / تخمین زمان مطالعه 3 دقیقه
اهمیت مزاح و شوخی در زندگی
چنین گفت خرم دلی رهنمای که شادی گزین زین سپنجی سرای
سراینده باش و فزاینده باش شب و روز بارامش و خنده باش[1]
همه ما زندگی پرنشاط و شیرین را دوست داریم؛ به شادکامی و طراوت علاقة فراوان نشان می دهیم و از سختی ها و تلخی های زندگی - که غبار غم و اندوه را بر آینه قلبمان می نشاند- دوری می کنیم. به طور کلی، خنده، شوخی و شادمانی، از ویژگی های نیک انسان هاست که از گستره احساسات آنان دست چین می شود، و نشان از نشاط روحی آنان دارد و موجب شکیبایی و بردباری آدمی می شود.
شوخی های شایسته و شادی های نشاط انگیز در ارتباط های فردی و اجتماعی، زمینه ساز گفت و گوهای سالم، و نشست و برخاست های فرح بار است تا در مرحله های گوناگون زندگی، حیاتی همراه با سلامت و سعادت پدید آید و مسیر زندگی به دور از غبار غم و تیرگی اندوه طی شود.
شوخی و خنده، دردهای جسمانی ما را تسکین می بخشند و آشفتگی خاطری را که از تنهایی و اندوه برای آینده در ما فراهم آمده، دور می سازند. با خنده، هر چیزی به سود جسم و جان ما پیش می رود و نوعی احساس پرواز طبیعی به ما دست می دهد. در این حال، سیستم تنفسی درست مانند زمانی می شود که به ورزش دو پرداخته ایم. بدین سبب دردهای مان تسکین می یابد و نوعی آسودگی خاطر به ما رو می کند.[2]
آیین آسمانی اسلام که دینی کامل و جامع است، با توجه به نیازهای انسان و زمینه های کمال و تکامل او در جلوه های گوناگون، به شادی و مزاح توجه کرده است. این آیین برای تجدید توان و کسب نشاط و طراوت روحی، راه کاری را به نام «ادخال سرور» یا «خرسندسازی» همنوعان ارائه کرده و آن را از خصلت های خداجویان شمرده است. امام صادق (علیه السلام) فرمودند: ایما مسلم لقی مسلما فسره سره الله عز و جل: «هر مسلمانی که مسلمان دیگری را ببیند و او را شاد کند، خداوند متعالی نیز او را شاد خواهد ساخت».[3]
از سوی دیگر، معصومان (علیهم السلام) خود اهل شوخی و مزاح بودند و دیگران را نیز به آن فرامی خواندند. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمودند: المؤمن دعب لعب؛[4] «انسان مؤمن، شوخ طبع و اهل بازی و سرگرمی است».
امام صادق (علیه السلام) نیز از یونس بن شیبانی پرسیدند: «شوخی شما اصحاب با یکدیگر چقدر است؟» یونس پاسخ داد: «اندک است». امام فرمودند: فلا تفعلوا، فان المداعبه من حسن الخلق وانک لتدخل بها السرور على اخیک؛ ولقد کان رسول الله (صلی الله علیه و آله) یداعب الرجل یرید ان یستره؛[5] این گونه نباشید [بلکه به اندازه متعادل، مزاح و شوخی کنید]. بدانید که شوخی کردن بخشی از حسن خلق است. همانا بدین وسیله، قلب برادر دینی ات را شاد می سازی. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نیز به منظور خشنود کردن دیگری، با او مزاح می کردند.
منبع: کتاب «خانواده + عشق * اخلاق (اخلاق همسران)»
نویسنده: مجتبی حیدری
سراینده باش و فزاینده باش شب و روز بارامش و خنده باش[1]
همه ما زندگی پرنشاط و شیرین را دوست داریم؛ به شادکامی و طراوت علاقة فراوان نشان می دهیم و از سختی ها و تلخی های زندگی - که غبار غم و اندوه را بر آینه قلبمان می نشاند- دوری می کنیم. به طور کلی، خنده، شوخی و شادمانی، از ویژگی های نیک انسان هاست که از گستره احساسات آنان دست چین می شود، و نشان از نشاط روحی آنان دارد و موجب شکیبایی و بردباری آدمی می شود.
شوخی های شایسته و شادی های نشاط انگیز در ارتباط های فردی و اجتماعی، زمینه ساز گفت و گوهای سالم، و نشست و برخاست های فرح بار است تا در مرحله های گوناگون زندگی، حیاتی همراه با سلامت و سعادت پدید آید و مسیر زندگی به دور از غبار غم و تیرگی اندوه طی شود.
شوخی و خنده، دردهای جسمانی ما را تسکین می بخشند و آشفتگی خاطری را که از تنهایی و اندوه برای آینده در ما فراهم آمده، دور می سازند. با خنده، هر چیزی به سود جسم و جان ما پیش می رود و نوعی احساس پرواز طبیعی به ما دست می دهد. در این حال، سیستم تنفسی درست مانند زمانی می شود که به ورزش دو پرداخته ایم. بدین سبب دردهای مان تسکین می یابد و نوعی آسودگی خاطر به ما رو می کند.[2]
آیین آسمانی اسلام که دینی کامل و جامع است، با توجه به نیازهای انسان و زمینه های کمال و تکامل او در جلوه های گوناگون، به شادی و مزاح توجه کرده است. این آیین برای تجدید توان و کسب نشاط و طراوت روحی، راه کاری را به نام «ادخال سرور» یا «خرسندسازی» همنوعان ارائه کرده و آن را از خصلت های خداجویان شمرده است. امام صادق (علیه السلام) فرمودند: ایما مسلم لقی مسلما فسره سره الله عز و جل: «هر مسلمانی که مسلمان دیگری را ببیند و او را شاد کند، خداوند متعالی نیز او را شاد خواهد ساخت».[3]
از سوی دیگر، معصومان (علیهم السلام) خود اهل شوخی و مزاح بودند و دیگران را نیز به آن فرامی خواندند. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمودند: المؤمن دعب لعب؛[4] «انسان مؤمن، شوخ طبع و اهل بازی و سرگرمی است».
امام صادق (علیه السلام) نیز از یونس بن شیبانی پرسیدند: «شوخی شما اصحاب با یکدیگر چقدر است؟» یونس پاسخ داد: «اندک است». امام فرمودند: فلا تفعلوا، فان المداعبه من حسن الخلق وانک لتدخل بها السرور على اخیک؛ ولقد کان رسول الله (صلی الله علیه و آله) یداعب الرجل یرید ان یستره؛[5] این گونه نباشید [بلکه به اندازه متعادل، مزاح و شوخی کنید]. بدانید که شوخی کردن بخشی از حسن خلق است. همانا بدین وسیله، قلب برادر دینی ات را شاد می سازی. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نیز به منظور خشنود کردن دیگری، با او مزاح می کردند.
منبع: کتاب «خانواده + عشق * اخلاق (اخلاق همسران)»
نویسنده: مجتبی حیدری
بیشتر بخوانید :
بروشور یک زندگی شاد
شوخی و مزاح در سیره معصومان
شوخی درمانی
پی نوشت :
[1] . فردوسی
[2]. احمد لقمانی، نگاهی نو در آیینه معارف به خنده، شوخی، شادمانی، ص 9-10.
[3] . محمدبن یعقوب کلینی، کافی، ج 2، ص 192.
[4] . محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج 74، ص 155.
[5] . محمدبن یعقوب کلینی، کافی، ج 2، ص 663.
[1] . فردوسی
[2]. احمد لقمانی، نگاهی نو در آیینه معارف به خنده، شوخی، شادمانی، ص 9-10.
[3] . محمدبن یعقوب کلینی، کافی، ج 2، ص 192.
[4] . محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج 74، ص 155.
[5] . محمدبن یعقوب کلینی، کافی، ج 2، ص 663.
