از جمله نشانه های اختلال مانیا (سرخوشی)، ولخرجی بدون پشتوانه مالی است.

چکیده: اختلالات روانی به گونه های مختلفی امروزه در کتاب های روانشناسی بیان شده است. برخی از این اختلالات به راحتی درمان نمی شوند و نیاز به بستری شخص مبتلا به این اختلال در بیمارستان های روانی هست. از جمله این موارد اختلال روانی مانیاست. با ما همراه باشید تا در مورد این اختلال بیشتر بدانید.

تعداد کلمات 537/ تخمین زمان مطالعه 6 دقیقه

اختلال روانی مانیا (سرخوشی)

حالت بینادی دیگر در اختلالات خلقی، سرخوشی، نشاط و سرور مبالغه آمیز و غیرعادی است. در مانیا، فرد لذت بی نهایتی را در هر فعالیت تجربه می کنند. برخی بیماران تجارب روزانه خود را با ارگاسم جنسی مداوم مقایسه می کنند. آنها بیش از حد فعالند، خواب کمی نیاز دارند، برنامه های پر آب و تابی می سازند، و اعتقاد دارند هر کاری که بخواهند می توانند انجام دهند. سخن گفتن این افراد معمولا بی ربط و تند است، زیرا فرد سعی دارد حرف ها و عقاید هیجان انگیز زیادی را در یک لحظه بگوید.

علایم مانیا (سرخوشی) بر اساس DSM-V

الف) در یک دوره یک هفته ای، خلق به شکل غیر طبیعی و مداوم بالا، گشاده یا تحریک پذیر باشد (اگر بستری کردن بیمار ضرورت پیدا کرد، مدت این دوره می تواند کمتر از یک هته هم باشد.)
ب) طی دوره ای که خلقی به هم ریخته است. حداقل سه (و اگر خلق فقط تحریک پذیر است. حداقل چهار مورد) از علائم زیر به طور مداوم و به حد چشمگیری وجود داشته باشد
اعتماد به نفس بیش از حد، یا خودبزرگ بینی.
کاهش نیاز به خواب (مثلا فقط سه ساعت خوابیده باشد، اما احساس کند سرحال است).
پرحرفی بیش از معمول، یا احساس فشار در صورت صحبت نکردن.
پرش افکار با این احساس ذهنی که افکار دارند با هم مسابقه می دهند.
حواس پرتی (یعنی توجه فرد فورا به محرکهای بیرونی بی اهمیت یا بی ارتباط با او جلب شود).
افزایش فعالیت های معطوف به هدف (اعم از فعالیتهای اجتماعی، شغلی، تحصیلی، یا جنسی)، یا سراسیمگی روانی-حرکتی.
پرداختن بیش از حد به امور لذت بخشی که به احتمال زیاد پیامد ناراحت کننده ای دارند (مثل افتادن به دام ولخرجیهای بی حدوحساب بی ملاحندگیهای جنسی، یا سرمایه گذاری های احمقانه).

پ) علائم مذکور جزو ملاک های دوره مختلط نباشد.

ت) به هم ریختگی خلق به قدری شدید باشد که کارکردهای شغلی، یا فعالیت های معمول اجتماعی، با روابط فرد با دیگران را به وضوح مختل کرده باشد، یا برای آنکه مانع از صدمه رساندن فرد به خودش و دیگران
شود، مجبور به بستری کردنش باشند، یا خصایص روان پریشانه وجود داشته باشد.

ث) علائم مذکور از اثرات مستقیم یک ماده (مثلا یکی از موارد سوء مصرف، یک داروی طبی، یا درمان های دیگر) یا یک بیماری طب عمومی مثل پرکاری تیروئید) ناشی نشده باشد.

نکته: دوره های شبه مانیکی را که به وضوح بر اثر درمان های جسمی ضدافسردگی (مثل دارو، درمان با تشنج الکتریکی، یا نوردرمانی) به وجود آمده است، نباید مؤید تشخیص اختلال دوقطبی دانست.
همان طور که گفته شد بر اساس DSM-Vبرای تشخیص مانیا طول مدت یک هفته برای این علائم کافیست. بستری شدن زمانی انجام می گیرد، که وی ولخرجی های ویرانگر در عیاشی کند، و یا هزاران دلار در یک روز خرج کند به امید گرفتن یک ملیون دلار در روز بعد. دوره یک مانیای غیر تهدید کننده بین ۳ تا ۴ ماه می باشد. DSM-V هم چنین یک نوع خفیف تر مانیا را به نام هیپومانیک معرفی می کند. این حالت نقص قابل توجهی در کارکرد اجتماعی و شغلی ایجاد نمی کند، و چهار روز از یک هفته طول می کشد. هیپومانیک به تنهایی مشکل زا نیست اما در تعریف بسیاری از حالات اختلالات خلقی نقش دارد.

منبع: «اختلالات خلقی»
نویسنده: محمدحسن فاطمی راد و دیگران

بیشتر بخوانید :
درمان اختلال دوقطبی در کودک و نوجوان
اختلال خُلقی دو قطبی در کودکان و نوجوانان
ارتباط افسردگی کودک یا نوجوان با اختلال دوقطبی