ابوعبداللَّه حسن ابن حَیّ همدانی
ملیت : ایرانی
-
قرن : 2
منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(تو 100- وف 169 -167 ق)، فقیه و متكلم شیعى. اصل او از نواحى همدان است. خروج مسلحانه بر زمامداران ظالم را روا مىدانست. مهدى عباسى در طلب او و عیسى بن زید بود. و وى از بیم اسارت در كوفه پنهانى مىزیست و هفت سال با عیسى بن زید در یك خانه پنهان بود. او فقیهى پرهیزكار و عابدى والا بود. وكیع او را امام مىداند و در بیان عبادت او گوید: حسن با برادرش على و مادرشان شب را به سه بخش تقسیم كرده بودند و هر كدام در یك سوم آن به عبادت برمىخواستند. وقتى مادرشان مرد، دو برادر شب را بین خود به دو نیم تقسیم كردند؛ و آنگاه كه على مرد، حسن تمام شب را بیدار ماند و به عبادت مشغول بود. به گفته ابوزرعه، راستى، درستى، فقه، عبادت و زهد در او جمع بود. ابنحَىّ از اقران سفیان ثورى، بلكه مقدم بر او، و از محدثان بزرگ و مورد اعتماد است كه از پدرش و برادرش، على بن صالح، و عبداللَّه بن دینار و على بن اَقمر و ابواسحاق سبیعى روایت مىكرد. ابنمبارك و وَكیع و ابونعیم و على بن جَعد و بسیارى دیگر از وى روایت كردهاند. در پنج «صحیح» از «صحاح ششگانه» حدیث او آورده شده است. احمد حنبل گوید كه او و برادرش على هر دو از محدثان مورد اعتمادند. در كوفه، در حال اختفا، شش ماه پس از درگذشت عیسى بن زید، درگذشت. از كلمات اوست كه گوید: گاه شیطان 99 در خیر بر انسان مىگشاید تا بتواند درى از شر باز كند. از آثار وى: «التوحید»؛ «امامة ولد علىّ من فاطمه»؛ «الجامع»، در فقه. به گفتهى شیخ طوسى او داراى «اصل» است.
تازه های مشاهیر
ارسال نظر
در ارسال نظر شما خطایی رخ داده است
کاربر گرامی، ضمن تشکر از شما نظر شما با موفقیت ثبت گردید. و پس از تائید در فهرست نظرات نمایش داده می شود
نام :
ایمیل :
نظرات کاربران
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}